9 Απριλίου – 4 Μαΐου 2019
RIGADIN PEINTRE CUBISTE
Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Rigadin Peintre Cubiste, που διερευνά την απεικόνιση του καλλιτέχνη ως φανταστικού προσώπου στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη.
Rigadin Peintre Cubiste είναι ο τίτλος μια γαλλικής φαρσοκωμωδίας του βωβού κινηματογράφου (1912), με σκηνοθέτη τον Georges Monca, σε παραγωγή Pathé Frères. Παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Rigadin, ο οποίος επιστρέφει από το πρώτο «Σαλόνι Κυβιστών Ζωγράφων», αποφασισμένος να δημιουργήσει τη δική του κυβιστική πραγματικότητα. Τον ρόλο του Rigadin ερμηνεύει ο Charles Prince Seigneur, ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς του προπολεμικού κινηματογράφου παγκοσμίως .
Η συγκεκριμένη ταινία, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το θεμελιώδες θεωρητικό κείμενο του Κυβισμού, το δοκίμιο Du «Cubisme» των Gleizes και Metzinger, μπορεί να εκληφθεί ως η προϊστορία του σατιρικού σχολιασμού των αξιών της «υψηλής τέχνης» από τη λαϊκή κουλτούρα, κατά την κορύφωση του ανατρεπτικού αυτού καλλιτεχνικού κινήματος.
Σε συνομιλία με την ταινία Rigadin Peintre Cubiste, παρουσιάζεται μια συρραφή βίντεο με τίτλο I could have done that…Πρόκειται για ένα ανοιχτό αρχείο που επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα φανταστικά πρόσωπα των καλλιτεχνών, όπως αυτά εμφανίζονται σε αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Μέσα από την παράθεση ενός τέτοιου υλικού, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από κλισέ, στερεότυπα, καρικατούρες και ηθογραφικές αποτυπώσεις, δίνεται μια επιλογή ποικίλων απεικονίσεων.
Η σύνταξη του I could have done that…έγινε από την Ντενίζ Αραούζου, με τη συμβολή της ευρύτερης οικογένειας του The Island Club, συνεργατών και φίλων. Το μοντάζ του πρώτου κεφαλαίου έγινε από τον Adrian Melis.
«Η τεχνική αναπαραγωγιμότητα του έργου τέχνης αλλάζει τη σχέση της μάζας με την τέχνη. Από οπισθοδρομική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Πικάσο, η σχέση αυτή γίνεται προοδευτική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Τσάπλιν. Η προοδευτική συμπεριφορά εν προκειμένω χαρακτηρίζεται απ’ το ότι η ψυχαγωγία κατά τη θέαση και βίωση συνδέεται άμεσα και στενά με τη στάση του εμπειρογνώμονα κριτή. […] Στον κινηματογράφο η κριτική και η απολαυσιακή στάση του κοινού συμπίπτουν. Και μάλιστα το αποφασιστικό γεγονός στην προκειμένη περίπτωση είναι πως η αίθουσα του κινηματογράφου περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού οι αντιδράσεις των μεμονωμένων ατόμων, το άθροισμα των οποίων αποτελεί τη μαζική αντίδραση του κοινού, καθορίζονται εκ των προτέρων απ’ την άμεσα επικείμενη μαζικοποίησή τους.»
Walter Benjamin, «Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του», Δοκίμια για την Τέχνη, μετ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1978.
Rigadin peintre cubiste (1912). Σκηνοθεσία: Georges Monca.
Παραγωγή: Pathé frères 1912. © Fondation Jérôme Seydoux, Pathé frères.
Θερμές ευχαριστίες στους Ανέστης Ανέστης, Stephen Akehurst, Mara Berger, Helene Black, Μυρτώ Βρατσάνου, Delia Gonzalez, Assaf Gruber, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Katia Krupennikova, Jess Linden, Florent Meng, Zlatko Mićić, Δάφνη Μπεχτσή, Eliana Otta, Θοδωρής Προδρομίδης, Bobby Paul Sayers, Κοραλλία Στεργίδη, Σωφρόνη Σωφρονίου, Μαρία Τουμάζου, Bianca Maria Fasiolo, Zedillo Fernando, Εύη Χατζηπιερή, Silke Wittig και Βασίλη Δωρίτη (Lifestyle Technologies).