18 Δεκεμβρίου 2021 – 26 Φεβρουαρίου 2022
THE LONG TAIL
Philip Wiegard

To The Island Club παρουσιάζει την έκθεση The Long Tail του Γερμανού καλλιτέχνη Philip Wiegard. Η έκθεση περιλαμβάνει μια εγκατάσταση ταπετσαρίας και σειρά επιτοίχιων έργων από πολυμερικό πηλό. Μέρος των εκθεμάτων έχουν δημιουργηθεί σε συνεργασία με μέλη του Συνδέσμου Πολυμερικού Πηλού Κύπρου, στο πλαίσιο εργαστηρίου που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2021 στη Λευκωσία.

Ι.

Mrgymtowels: Δεν ξέρω τι είναι ή τι σημαίνει.
Αλλά τώρα πεινάω…
benfcknten: Τρώγεται;
Cheesegollam: Νόμισα πως έσπρωχνες το τυρί έξω από ένα hot dog.
bythefae: ΛΟΙΠΟΟΟΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
hannaharleman: απαγορευμένη καραμέλα

– Σχόλια κάτω από βίντεο διδασκαλίας του Philip Wiegard από τον λογαριασμό του στο TikTok [@phimo_tutorials]

II.

«Θέλω να διαλύσω τα πολυμερικά μωσαϊκά του Philip Wiegard με τα δόντια μου. Πρώτα οι κοπτήρες μου, μετά οι γομφίοι μου, να σπείρουν το χάος στα προσεγμένα όρια μεταξύ χρωμάτων και σχημάτων, κι έπειτα να τα γδάρω, απολαμβάνοντας την αυξανόμενη πίεση του πηλού κάτω από τις ημικυκλικές άκρες των νυχιών μου, ξεσκίζoντάς τα. Τι είναι αυτό το υλικό μένος; Αυτή μου η λαχτάρα να ρημάξω; Να φάω. Να καταναλώσω.

[…]

Την πρώτη φορά που είδα τα έργα του Philip Wiegard, δεν είχα καταλάβει πως είναι φτιαγμένα από πολυμερικό πηλό. Νόμισα πως ήταν απλώς ελαιογραφίες φτιαγμένες με πολλή μπλε χαρτοταινία και σχολαστική ακρίβεια. Μετά έπεσα πάνω στον λογαριασμό του στο Instagram και κατάλαβα τι πραγματικά ήταν· όχι ζωγραφιστά ούτε τυπωμένα, αλλά ψημένα στον φούρνο, πλασμένα από εκείνον τον πηλό που είναι ευρέως διαθέσιμος στο εμπόριο, τον ίδιο που ζουλούσαμε στο δημοτικό για να φτιάξουμε φανταχτερές χάντρες για τη μαμά και κολιέ με φουσκωτές καρδιές που έγραφαν πάνω «BFF». Όμως ο Wiegard δουλεύει με υπέρτατη ακρίβεια, αντλώντας από την παράδοση του μωσαϊκού, ή της ιντάρσια, και συναρμολογεί τις εικόνες του από φέτες τρισδιάστατων «ράβδων»–κορμών πολυμερικού πηλού, με σχέδιο που διαπερνά ολόκληρο το εσωτερικό τους μήκος … Στο Instagram, η παρουσία του Wiegard είναι αφοσιωμένη στην παραγωγή αυτών των έργων από πηλό· [ο ίδιος ο καλλιτέχνης] απευθύνεται στον φακό με απρόσμενη σοβαρότητα, περιγράφοντας τα στάδια της διαδικασίας, προσφέροντας συμβουλές και καθοδήγηση στο κοινό του, με τον φακό να στρέφεται στα χέρια του, που χτίζουν συμπιεσμένα κομμάτια γραφικών ράβδων, σχηματίζοντας σιγά σιγά τα μωσαϊκά του … Λόγω της προθυμίας του να μοιραστεί τη μέθοδό του χωρίς συνδρομή, κάτι που δεν είναι σύνηθες, ο Wiegard φαίνεται πως έχει καθιερωθεί στην κοινότητα που ασχολείται με τον πολυμερικό πηλό, αναπτύσσοντας ένα πιστό κοινό και μια σταθερή βάση θαυμαστών, με τα βίντεό του να λαμβάνουν χιλιάδες προβολές.

[…]

Αν κοιτάξετε τα σχόλια σε οποιοδήποτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή μελετήσετε την ιστορία του πολυμερικού πηλού, είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί μια σχεδόν αποκλειστικά γυναικεία ενασχόληση. Ο πολυμερικός πηλός εφευρέθηκε τη δεκαετία του 1930 και χρησιμοποιήθηκε πρώτα από την Käthe Kruse, τη διάσημη Γερμανίδα κουκλοποιό, η οποία πειραματίστηκε με ένα καινούριο απόβλητο υποπροϊόν λαδιού, το λεγόμενο «iglett». Η Käthe το λάτρευε σαν υλικό, όμως δε συγκρατούσε την μπογιά, έτσι παράτησε όσο της είχε απομείνει σε ένα βαρέλι στην αποθήκη. Μια δεκαετία αργότερα, η κόρη της Käthe, η Sofie («Fifi»), ανακάλυψε το iglett που είχε περισσέψει, αναγνώρισε αμέσως την προοπτική αξιοποίησής του, κι έτσι γεννήθηκε ο πηλός FIMO, την ίδια ακριβώς περίοδο που άρχισε να απογειώνεται o όρος «D.I.Y.» [«Κάν’ το μόνος σου»]. Αυτό που έκανε τον πηλό FIMO τόσο μοναδικό ήταν ότι δε χρειαζόταν καμίνι ή κάποια εξειδικευμένη εκπαίδευση για τη χρήση του, έτσι ώστε διαφημίστηκε ως «πηλός φούρνου» που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το οποιοδήποτε άτομο από την άνεση του σπιτιού του. Αυτή η δυνατότητα οικιακής παραγωγής καθιέρωσε το FIMO ως ένα δημιουργικό υλικό για παιδιά και μητέρες, διαμορφώνοντας όμως σταδιακά μια εικόνα λόγω της οποίας η κοινότητα που ασχολείται με τον πολυμερικό πηλό δε λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Υπάρχει μια ξεκάθαρη, σχεδόν απεγνωσμένη επιθυμία να αναγνωριστεί ο πολυμερικός πηλός ως μια πραγματική τεχνική ή μια πραγματική τέχνη, και όχι μόνο ως χόμπι …

[…]

Η πολυμερική πρακτική του Wiegard είναι μια συγχώνευση πολλών κόσμων – της τέχνης και του κιτς, του τελικού προϊόντος και της παραγωγικής διαδικασίας, της μαζικής εμπορικότητας και της χειροτεχνικής κατασκευής … Τα μωσαϊκά [του] κινούνται στο ρευστό έδαφος της ψηφιακής περφόρμανς, της διαδικτυακής ταυτότητας και της οικονομίας της προσοχής, αν και παραπέμπουν στην εκστατική τους καταγωγή με ένα στωικό νεύμα. Μπορεί να είναι φτιαγμένα από παραλογιστικής έμπνευσης υλικά, ανοιχτόχρωμα, που προορίζονται για παιδιά, όμως τα μωσαϊκά παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά – όπως άλλωστε και ο Wiegard στα βίντεό του. Όταν καθόμασταν στο στούντιό του στο Βερολίνο, τον ρώτησα πώς ψήνει τα πιο μεγάλα του έργα. «Σε έναν εμπορικό φούρνο εδώ απέναντι. Μου πήρε δύο χρόνια να καταλάβω πώς να το κάνω σωστά» … Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του Wiegard να διασχίζει προσεκτικά την οδό Σκάλιτζερ κρατώντας ένα τεράστιο ταψί, σαν ένα περίτεχνο ξωτικό Keebler. Αυτή του η πορεία προς το αρτοποιείο σημαίνει πως βρήκε τον τρόπο να εκβιομηχανίσει το οικιακό προϊόν, μετατρέποντάς το σε κάτι που ταιριάζει σε μουσείο. Αυτό άλλωστε δεν ήθελε πάντοτε η κοινότητα πολυμερικού πηλού;»

– Calla Henkel, «Oddly Satisfying», 2021. Από το βιβλίο Illiberal Arts, μια έκδοση του Haus der Kulturen der Welt του Βερολίνου, σε επιμέλεια των Anselm Franke και Kerstin Stakemeier. Μεταφρασμένα και επιμελημένα αποσπάσματα.

Ο Philip Wiegard (γεν. 1977, Σβέντζινγκεν, Γερμανία) ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Το έργο του διερευνά μορφές δημιουργικής έκφρασης και συλλογικής δουλειάς σε σχέση με τις περιρρέουσες συνθήκες παραγωγής και εργασίας. Σπούδασε τέχνη στο University of the Arts του Βερολίνου (1998–2003) και στο Hunter College της Νέας Υόρκης (2001–2002). Έλαβε υποτροφία από το Senate of Culture του Βερολίνου (2019 και 2020), το Studienstiftung des deutschen Volkes (2001–2003) και την Cité Internationale des Arts στο Παρίσι (2007), και συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας Spring Workshop του Χονγκ Κονγκ (2014).

Στις ατομικές και ομαδικές του εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Illiberal Arts, Haus der Kulturen der Welt (Βερολίνο, 2021)· These Are the Only Times You Have Known, Neuer Berliner Kunstverein (Βερολίνο, 2020)· In the Name of Talent, Between Bridges (Βερολίνο, 2018)· Beehave, Fundació Joan Miró (Βαρκελώνη, 2018)· Show Me the Money!, Museet for Samtidskunst (Ροσκίλντε, 2017)· Nine to Five (με τον Χριστόδουλο Παναγιώτου), Kunstverein Nürnberg (Νυρεμβέργη, 2016)· When Fashion Shows The Danger Then Fashion Is The Danger (με τον Bernhard Willhelm), Museum of Contemporary Art–Pacific Design Center (Λος Άντζελες, 2015)· Funeral Charade of Poses, HAU Hebbel am Ufer (Βερολίνο, 2011)· TopHane, Depo (Κωνσταντινούπολη, 2010)· Rooms without Walls (με το basso Berlin), Hayward Gallery (Λονδίνο, 2009).

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 18 Δεκεμβρίου 2021, 18:00–21:00.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 18 Δεκεμβρίου 2021 – 26 Φεβρουαρίου 2022.
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00–18:00. Μέρες αργίας λόγω γιορτών: 24, 25 και 31 Δεκεμβρίου· 1 και 6 Ιανουαρίου.

Η είσοδος στον εκθεσιακό χώρο προϋποθέτει την επίδειξη SafePass. H χρήση μάσκας και η τήρηση αποστάσεων είναι υποχρεωτική. Ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να βρίσκονται κάθε στιγμή στον χώρο είναι περιορισμένος.