4 & 8 Αυγούστου 2023
ORLANDO: MY POLITICAL BIOGRAPHY
Paul B. Preciado
A FULL LIFE, I SUPPOSE
Αλέξανδρος Πισσούριος (σε συνομιλία με ταινίες των Mαρίας Αναστασίου, Luke Fowler, Margaret Salmon, Vicky Smith, Margaret Tait και Kατερίνας Θωμαδάκη)
Στο πλαίσιο του 18oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, το The Island Club παρουσιάζει: A. το πειραματικό ντοκιμαντέρ του Paul B. Preciado, Orlando: My Political Biography, σε συνεργασία με το Queer Wave, και B. την πρεμιέρα του νέου έργου του Αλέξανδρου Πισσούριου, A full life, I suppose, σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους, επιλογής του καλλιτέχνη.
A. Παρασκευή, 4 Αυγούστου 2023, 20:30, σε συνεργασία με το Queer Wave | Orlando: My Political Βiography, Paul B. Preciado, 2023, 75 λεπτά
Αυτό που με ενδιαφέρει στην ταινία είναι η αποτύπωση ενός κόσμου σε γνωσιολογική μετάβαση, του περάσματος από μια δυαδική και πατριαρχική γνωσιολογία σε έναν άλλο τρόπο σκέψης για την υποκειμενικότητα, το σώμα, και τον έρωτα … Το να είσαι τρανς δεν είναι απλώς μια μετάβαση από τη θηλυκότητα στην αρρενωπότητα (ή το αντίστροφο), αλλά η εμπλοκή σε μια διαδικασία εσωτερικής «ορλαντοποίησης»: ένα ποιητικό οδοιπορικό κατά το οποίο επινοείται μια νέα γλώσσα για να ονομάζεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. — Paul B. Preciado
Το 1928, η Virginia Woolf έγραψε το Orlando, ένα μυθιστόρημα όπου το φύλο του κεντρικού χαρακτήρα μεταβάλλεται, στα μέσα της πλοκής. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο διεμφυλικός συγγραφέας και ακτιβιστής Paul B. Preciado στέλνει ένα κινηματογραφικό γράμμα στη Woolf, προσκαλώντας 25 σύγχρονα διεμφυλικά και μη-δυαδικά άτομα, από 8 έως 70 ετών, να ενσαρκώσουν τον εν λόγω φανταστικό χαρακτήρα, καθώς εξιστορούν τις δικές τους ζωές. Παράλληλα, προβολή αρχειακού υλικού από τα μέσα του 20ού αιώνα ανακαλεί τ@ ιστορικ@ Orlando στον αγώνα τους για αναγνώριση και ορατότητα.
Ο Paul B. Preciado (γεν. 1970, Μπούργος, Ισπανία· ζει και εργάζεται στο Παρίσι) είναι συγγραφέας, φιλόσοφος, επιμελητής και ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους στοχαστές σε θέματα φύλου και πολιτικής του σώματος. Μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει επιμελητής δημόσιων προγραμμάτων στην documenta 14 (Κάσελ/Αθήνα), επιμελητής του περιπτέρου της Ταϊβάν στην Μπιενάλε Βενετίας το 2019, και επικεφαλής έρευνας του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης (MACBA). Τα βιβλία του Countersexual Manifesto (Columbia University Press), Testo Junkie (The Feminist Press), Pornotopia (Zone Books), An Apartment in Uranus (Semiotexte και Fitzcarraldo), Can the Monster Speak (Semiotexte και Fitzcarraldo) και Dysphoria Mundi (Grasset, Graywolf και Fitzcarraldo) αποτελούν σημεία αναφοράς για την σύγχρονη θεωρία του φύλου.
B. Τρίτη, 8 Αυγούστου 2023, 20:30 | A full life, I suppose, Αλέξανδρος Πισσούριος, 2023, 25 λεπτά (σε συνομιλία με ταινίες των Mαρίας Αναστασίου, Luke Fowler, Margaret Salmon, Vicky Smith, Margaret Tait και Kατερίνας Θωμαδάκη, 1952–2021, 50 λεπτά)
Αντρούλλα Πισσουρίου: Η πρώτη αντίδραση, σσοκκάρεσαι. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου 18-19 χρονών τζαι είσαι τωρά 70, παθθαίννεις ένα μικρό σσοκ. Μετά, μετράς το πώς νιώθεις. Πώς ένιωθες τζείν’ τον τζαιρό. Τι έκαμνες… Πόση διάθεσην είχες τζαι, ξέρω ‘γώ, με τη τωρινή. Αλλά ύστερα λαλείς «Έτσι εν η ζωή». Περνάς, ύστερα… Μεγαλώννεις, γερνάς τζαι πρέπει να σσαίρεσαι την κάθε φάση της ηλικίας σου. Εν πρέπει να μαραζώνεις ότι ήσουν νέα… Πρέπει να θωρείς έτσι όπως ήσουν, να σσαίρεσαι ότι υπήρξες έτσι, ωραία. Εγώ εν μετανιώνω που υπήρξα έτσι. Τζαι χαρούμενη τζαι ωραία ντυμένη τζαι με τα μωρά μου. Νοιώθω ευχαριστημένη.
Αλέξανδρος Πισσούριος: Άρα εθθα ήθελες να ‘σουν κάποια άλλη.
Αντρούλλα Πισσουρίου: Όι. Κάποια άλλη, όι. Κάποιαν άλλη ζωή μπορεί να ήθελα να έχω. Κάποιον άλλο σύντροφο θα ήθελα να έχω. Κάποιον άλλο, έτσι, που ναν διαφορετικός. Άλλα αρέσκει μου τζείνο που ήμουν. Εν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη. Απάντησα σου καλά;
Αλέξανδρος Πισσούριος: Ναι.
Η ταινία A full life, I suppose αποτελεί ένα κινηματογραφικό πορτραίτο του χρόνου που πέρασε ο Πισσούριος μαζί με τη μητέρα του, Αντρούλλα, κατά τη διάρκεια των τακτικών του επισκέψεων στην Κύπρο. Συνδυάζοντας νέο υλικό από φιλμ 16 χλστ. με φιλμ Super 8 χλστ. που τράβηξε ο πατέρας του καλλιτέχνη κατά τη δεκαετία του 1970, το έργο καταγράφει τη μεταβολή των σωμάτων και των επιθυμιών που σηματοδοτούν μια ζωή. Επιδιώκοντας να εξισορροπήσει μεταξύ παρατήρησης και κατασκευής, το έργο αποτυπώνει την καθημερινότητα και την ζωή της Αντρούλλας, ενώ μεταποιεί το σώμα και τον οικιακό της χώρο μέσα από κοντινά πλάνα, τεχνικές διπλής έκθεσης και time-lapse. Καθώς αποσπάσματα από συνομιλίες μεταξύ του καλλιτέχνη και της μητέρας του οργανώνονται χωρίς συγχρονισμό ανάμεσα στις εικόνες, συναντήσεις με το φως και το σκοτάδι στις γωνιές και στα έπιπλα της κατά τ’ άλλα συνηθισμένης κατοικίας της Αντρούλλας εγείρουν την αίσθηση του εξωπραγματικού.
Η πρεμιέρα συνομιλεί με την ταινία And I wish you a happy life, ένα πορτραίτο για τον πατέρα του καλλιτέχνη, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού το 2020. Η παρουσίαση πραγματοποιείται σε συνάρτηση με ένα πρόγραμμα προβολών ταινιών μικρού μήκους, επιλογής του καλλιτέχνη, που εμβαθύνουν στις θεματικές του έργου του.*
O Αλέξανδρος Πισσούριος (γεν. 1982, Λευκωσία, Κύπρος· ζει και εργάζεται στο Λονδίνο) είναι καλλιτέχνης και σκηνοθέτης. Ασχολείται κυρίως με το αναλογικό φιλμ και το ψηφιακό βίντεο, καθώς και με τη φωτογραφία. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από διεισδυτική παρατήρηση και μια ροπή προς πειραματικές παραδόσεις του φιλμ. Στις εκθέσεις και προβολές του συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Lights-Move-Morecambe, Jewellers, Ηνωμένο Βασίλειο (2023)· Ineffable Islands, Space52, Αθήνα (2021)· And I wish you a happy life, 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, σε συνεργασία με το The Island Club (2020)· Terra Mediterranea: In Action, Λειψία (2017)· 27ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Άγκυρας, Τουρκία (2016)· LUX/ICA Μπιενάλ Κινούμενης Εικόνας, ICA, Λονδίνο (2012)· On site, Barbican Exhibition Halls, Λονδίνο (2011)· 25ο Gay and Lesbian Film Festival, Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (2011).
* Το πρόγραμμα προβολών που παρουσιάζεται σε συνάρτηση με την ταινία A full life, I suppose περιλαμβάνει τις εξής ταινίες:
Piano Practice, Μαρία Αναστασίου, 2021, 8 λεπτά
Ένα σύντομο πορτραίτο της μητέρας της καλλιτέχνιδας στο σπίτι της στη Λευκωσία, καθώς αποκτά νέες δεξιότητες μετά τη συνταξιοδότησή της από μια ακαδημαϊκή καριέρα στις ιατρικές επιστήμες.
Mum’s Cards, Luke Fowler, 2018, 9 λεπτά
Η μητέρα μου είναι Κοινωνιολόγος—ήρθε από τη νότια Αγγλία στη Γλασκώβη κατά τη δεκαετία του 1960, για να δουλέψει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης… Αν και το πανεπιστήμιο την υποστήριξε και της παρείχε τον δικό της προσωπικό υπολογιστή, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί κάρτες σημειώσεων για τα βιβλία και τα άρθρα που διάβαζε. Τώρα που δεν έχει πλέον γραφείο, το σπίτι της είναι γεμάτο με κουτιά παπουτσιών και ντουλάπια αρχειοθέτησης που περιέχουν αυτές τις κάρτες. [Εκείνη] απουσίαζε τη μέρα που γύρισα αυτή την ταινία· η συνέντευξη και οι ήχοι καταγράφηκαν μετέπειτα. — Luke Fowler
Ramapo Central, Margaret Salmon, 2003, 8 λεπτά
Το τρίτο κινηματογραφικό πορτραίτο από μια σειρά αμερικανικών τυπογραφιών της Margaret Salmon. Η ταινία Ramapo Central είναι μια φεμινιστική διερεύνηση της ταυτότητας των γυναικών της μεσαίας τάξης, που απεικονίζει την πραγματική και φανταστική ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας ρεσεψιονίστ.
Re:Exposure, Vicky Smith, 2021, 10 λεπτά
Ένας στοχασμός για την έκθεση του δέρματος στον ήλιο και του φιλμ στο φως, καθώς και για τους περιβαλλοντικούς, κοινωνικούς και κληρονομικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία της γήρανσης. Η ταινία ενσωματώνει κοντινά πλάνα από παλιές φωτογραφίες της μητέρας—και της γιαγιάς—της καλλιτέχνιδας στην παραλία.
A Portrait of Ga, Margaret Tait, 1952, 5 λεπτά
Η μητέρα μου φαινόταν καλό θέμα για ένα πορτραίτο, (ήταν εκεί), και σκέφτηκα ότι ήταν μια ευκαιρία να κάνω ένα είδος «αφηρημένης ταινίας», με την έννοια ότι δεν είχε αυτό που θα λέγαμε «τη γραμματική του κινηματογράφου». Πρόκειται κυρίως για ασυνεχή πλάνα που συνδέονται ως προς το θέμα τους, σε μία περίπτωση ως προς το χρώμα, και μόνο σπάνια μέσω της κίνησης. — Margaret Tait
Portrait De ma mère dans son jardin, Κατερίνα Θωμαδάκη, 1980, 10 λεπτά
Σε αυτό το κινηματογραφικό πορτραίτο, όπου η ιερατική φιγούρα της μητέρας της καλλιτέχνιδας και ο τρόπος της να είναι ένα με τη φύση που την περιβάλλει έρχεται σε αντίθεση με τη σφοδρότητα των κινήσεων της κάμερας και τον συγκοπτικό ρυθμό του μοντάζ, κάτι αναδύεται μέσα από την οικεία σχέση που ενώνει τις δύο αυτές γυναίκες. — Jeu de Paume
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
ORLANDO: MY POLITICAL BIOGRAPHY 4 Αυγούστου 2023, 20:30, Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη
A FULL LIFE, I SUPPOSE 8 Αυγούστου 2023, 20:30, Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ www.filmfestival.com.cy/tickets