6 Ιουλίου – 8 Aυγούστου 2019
SOME LETTERS
Eric Baudelaire
Το Τhe Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει την έκθεση Some Letters του Eric Baudelaire. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη, και περιλαμβάνει μία κινηματογραφική προβολή και τρία έργα γραπτής αλληλογραφίας.
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: The Island Club, 6 Ιουλίου – 8 Αυγούστου 2019
Προς την Αξιότιμη Βαρόνη Thatcher
Αγαπητή Βαρόνη,
Πληροφορήθηκα προσφάτως ότι, κατόπιν της ανάληψης του αξιώματός σας στον αριθμό 10 της Downing Street, συντάξατε τέσσερα χειρόγραφα γράμματα εσχάτης ανάγκης. Τα εν λόγω γράμματα διατηρούνται εντός διπλών θησαυροφυλακίων στα πυρηνικά υποβρύχια της Βρετανίας, και περιέχουν οδηγίες προς τους πλοιάρχους για την περίπτωση που εσείς, μαζί με την πλειονότητα των συμπατριωτών σας, αφανιστείτε σε πυρηνική επίθεση κατά του Ηνωμένου Βασιλείου. … Απευθύνομαι σε εσάς με κάθε σεβασμό και σοβαρότητα, ζητώντας να μου πείτε το περιεχόμενο των τεσσάρων αόρατων γραμμάτων σας. …
Με εκτίμηση,
Eric Baudelaire
Όταν δεν κάνει ταινίες, ο Eric Baudelaire γράφει γράμματα. Το Φεβρουάριο του 2011, όταν του ανατέθηκε η δημιουργία ενός δημόσιου μνημείου, ο Baudelaire απέστειλε την παραπάνω επιστολή στη Margaret Thatcher, την οποία στη συνέχεια απηύθυνε και στους John Major, Tony Blair, Gordon Brown, David Cameron, και Theresa May. Με την επιστολή ζητούσε πληροφορίες για το περιεχόμενο των απόρρητων “γραμμάτων εσχάτης ανάγκης”: γράμματα προς τους κυβερνήτες των πυρηνικών υποβρυχίων του Βασιλικού Στρατού, που φημολογείται ότι συντάσσει κάθε Βρετανός πρωθυπουργός μετά την ανάληψη του αξιώματός του, και τα οποία περιέχουν οδηγίες για τη χρήση των στρατηγικών όπλων της Αγγλίας σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής. Οι απαντήσεις των πρωθυπουργών, μαζί με τις αιτητικές επιστολές του Baudelaire, αποτελούν το έργο Ante-Memorial (2011 κ.ε.). Το έργο συνιστά ένα δημόσιο γλυπτό, το οποίο αναθεωρεί και αντιστρέφει την έννοια του “μνημείου”, καθώς, αντί να χαράσσεται από μάρμαρο, παίρνει τη μορφή αλληλογραφίας, και αντί να τιμά ένα ιστορικό γεγονός, εγείρεται ως αναφορά σε μια τραγωδία πριν τη διεξαγωγή της, με την ελπίδα πως αυτή δεν θα συμβεί ποτέ.
Αγαπητέ Κύριε / Αγαπητή Κυρία,
Φεύγετε από την Ευρώπη, αλλά πού πάτε;
Με εκτίμηση,
Eric Baudelaire
Όταν η Βρετανία ψήφισε υπέρ της αποχώρησής της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Eric Baudelaire απέστειλε την παραπάνω επιστολή προς τα 650 μέλη της Βουλής των Κοινοτήτων και τα 800 μέλη της Βουλής των Λόρδων. Οι απαντήσεις τους αποτελούν το έργο Where are you going? (2018 κ.ε.), που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο The Island Club. Η εγκατάσταση του έργου θα πραγματοποιηθεί σταδιακά: μια νέα επιστολή θα αναρτάται καθημερινά μέχρι την ολοκλήρωση της έκθεσης.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη, 1 – 8 Αυγούστου 2019
Κατόπιν της απόσχισής της από τη Γεωργία το 1993, η Αμπχαζία, μια επικράτεια στον Καύκασο, αντιμετωπίζει το εξής παράδοξο: αν και είναι πλέον μια ανεξάρτητη Δημοκρατία με δικά της σύνορα, κυβέρνηση, σημαία και γλώσσα, αναγνωρίζεται ως κράτος μόνο από τη Ρωσία, τη Συρία, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα και το Ναουρού. Δεδομένης της αμφίβολης υπόστασής της, η Αμπχαζία εμπνέει πάσης φύσεως ερωτήματα. Ποια είναι τα κριτήρια για την ύπαρξη ενός κράτους; Η έννοια του “κράτους” βασίζεται στην ένταξη ή στον αποκλεισμό; Πώς συστήνεται ένα νέο κράτος; Το έργο Those that arrived and some that were lost (2014) διερευνά αυτούς τους προβληματισμούς μέσω της προσωπικής αλληλογραφίας του Eric Baudelaire με τον Maxim Gvinjia, πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Αμπχαζίας.
H αλληλογραφία του Baudelaire με τον Gvinjia βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο της κινηματογραφικής προβολής Letters to Max (2014). Καθώς ο Gvinjia ηχογραφεί της απαντήσεις του στα γράμματα του Eric, καθημερινές εικόνες της Αμπχαζίας δημιουργούν μία αίσθηση ποιητικής μελαγχολίας, που αντανακλά την ευθραυστότητα και ασάφεια της κατάστασής της.
O Eric Baudelaire (Γαλλία, 1973) ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, αλλά καθιερώθηκε ως εικαστικός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής. Η δουλειά του έχει ως βάση την έρευνα και ενσωματώνει φωτογραφία, χαρακτική και βίντεο. Με τις ταινίες του Also Known as Jihadi (2017), Letters to Max (2014), The Ugly One (2013) και The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years Without Images (2011) έχει συμμετάσχει σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ (Λοκάρνο, Τορόντο, Νέα Υόρκη, Μασσαλία, Ρότερνταμ κ.α.). Όταν παρουσιάζονται σε εκθέσεις, οι ταινίες του συνοδεύονται από παραστάσεις, εκδόσεις και δημόσια προγράμματα, όπως το APRÈS στο Centre Pompidou στο Παρίσι (2017), και το Τhe Secession Sessions, που ταξίδεψε στο Berkeley Art Museum (2015), στο Sharjah Biennial 12 (2015), στο Bétonsalon στο Παρίσι (2014), και στο Bergen Kunsthall (2014).
Στις σημαντικότερες ατομικές του εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι εξής: Witte de With, Ρόττερνταμ (2017), Fridericianum, Κάσελ (2014), Beirut Art Center (2013), Gasworks, Λονδίνο (2012), Hammer Museum, Λος Άντζελες (2010). Έχει συμμετάσχει στη Whitney Biennale 2017, στη Yokohama Triennale 2014, στο Mediacity Seoul 2014, και στη Taipei Biennal 2012.
* Στο πλαίσιο του Διεθνoύς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, το The Island Club παρουσιάζει επίσης το πρόγραμμα προβολών The Sun Panics. Το πρόγραμμα, που αποτελείται από ταινίες μικρού μήκους, αποδίδει φόρο τιμής στο έργο της πρωτοπόρου σκηνοθέτριας, σεναριογράφου, ηθοποιού και φωτογράφου Agnès Varda (1951-2019). Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα των εξής καλλιτεχνών: Agnès Varda, Andrés Baron, Ulu Braun, Junyuan Feng, Jaakko Pallasvuο. Επιλογή ταινιών Ντενίζ Αραούζου.
>
18 Μαΐου – 22 Ιουνίου 2019
MERIDA (ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ)
Pierre Leguillon
Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Merida (Ζωγραφική προς Πώληση με το Μέτρο), από τον Pierre Leguillon για το Museum of Mistakes.
Ι.
«Του λέει κάποιος:
“Μείνετε μακριά από την αφηρημένη τέχνη. Πρόκειται για το κατασκεύασμα μιας σπείρας ανίκανων κι απατεώνων. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Δεν ξέρουν να σχεδιάζουν. Ενώ ο Ενγκρ είπε πως το σχέδιο είναι η εντιμότητα της τέχνης. Δεν ξέρουν να ζωγραφίζουν. Ενώ ο Ντελακρουά είπε πως το χρώμα είναι η εντιμότητα της τέχνης. Μην πλησιάζετε την αφηρημένη τέχνη. Είναι κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα κι ένα παιδί.”
Τι πειράζει αν εκείνοι είναι απατεώνες όταν αυτό του δίνει απόλαυση; Τι πειράζει αν εκείνοι δεν ξέρουν να σχεδιάζουν; Ο Τσιμαμπούε ήξερε να σχεδιάζει; Τι σημαίνει το να ξέρει κανείς να σχεδιάζει; Τι σημασία έχει που και τα παιδιά θα μπορούσαν να το κάνουν; Αυτό θα ήταν θαυμάσιο. Τι τα εμποδίζει; Οι γονείς τους ίσως. Ή μήπως δεν έχουν τον χρόνο για κάτι τέτοιο;»
Samuel Beckett, Le Monde et le Pantalon, 1945, μετάφραση Νικόλας Στυλιανού
«Εξετάζοντας το έργο από κοντά, αντιλήφθηκα πως παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Όπως προανέφερα, τα μοτίβα του kasuri είναι από τη φύση τους θολά και όχι ευθυγραμμισμένα. Αυτό είναι κάτι που δεν εμπίπτει σε τεχνικό έλεγχο, και ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος ανθρώπινου λάθους, μια γκάφα. Από την προοπτική της Φύσης, ωστόσο, εντάσσεται στη φυσική ροή των γεγονότων. Το kasuri δεν πρέπει να θεωρείται ως αποτέλεσμα Ανθρώπινης ευφυΐας, αλλά ως παράγωγο των μυστηριωδών διεργασιών της φύσης. […]
Παρόλο που αναμφίβολα θα υπάρξουν κάποιοι που θα απορρίψουν το kasuri, θεωρώντας το μια επίπονη, χρονοβόρα, ξεπερασμένη χειρωνακτική τέχνη, θα υπάρξουν και κάποιοι που, κουρασμένοι από τη σύγχρονη μηχανοποίηση, θα επανανακαλύψουν στο kasuri μια καινούργια φρεσκάδα και ομορφιά. Και σίγουρα θα έρθει η μέρα που ο κόσμος θα εκτιμήσει αυτό το μοναδικό ανατολίτικο ύφασμα για την αληθινή του αξία. Ειδικά τώρα, που η αφηρημένη ομορφιά αντιμετωπίζεται με νέο βλέμμα, σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί που θα αιχμαλωτιστούν από την αφαιρετικότητα του kasuri. Μου φαίνεται πως ανάμεσα στις υφαντικές τέχνες, η ομορφιά του kasuri δε μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε και το ότι αποτελεί χειροτέχνημα πρωταρχικής σημασίας.»
Sōetsu Yanagi, The Beauty of Kasuri, 1959, μετάφραση Αντρούλα Καφά
Το 2017, στην πόλη Mérida, πρωτεύουσα της μεξικανικής πολιτείας Yucatán, ο Pierre Leguillon ανακαλύπτει ένα μικρό μπαρ με αδρές κόκκινες, μπλε, κίτρινες, και μαύρες πινελιές στους τοίχους. Τον επόμενο χρόνο, ταξιδεύει στην ιαπωνική πόλη Yame, στο νησί Kyushu, με σκοπό να αποτυπώσει τα μοτίβα της ιθαγενούς τοιχογραφίας στην υφαντική τεχνοτροπία του kasuri, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή τεχνική βαψίματος ikat. Σε συνεργασία με τον Kyōzō Shimogawa (下川強臓), ειδικό του kasuri, ο Leguillon παράγει υφάσματα που προσομοιάζουν την τοιχογραφία της Mérida, σε ένα πνεύμα αφαιρετικό και νεφελώδες. Καθένα από τα τελικά μοτίβα διαφέρει από τα υπόλοιπα, προσδίδοντας έτσι μοναδικότητα στο κάθε μέτρο του υφάσματος. Ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται τα τελικά υφάσματα ως ζωγραφική, και τα κατατάσσει στην παράδοση του δυτικού μοντερνισμού, με αναφορές στους Anni Albers, Giuseppe Pinot-Gallizio και Blinky Palermo. Το Merida θα παρουσιαστεί στο The Island Club, όπου, σύμφωνα με την εννοιολογική του αρχή, θα πωλείται με το μέτρο καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης.
IΙ.
Πρωτόκολλο:
A. Οι πωλήσεις θα ξεκινήσουν το Σάββατο 18 Μαΐου στις 6μμ, με τα εγκαίνια της έκθεσης. B. Για τις πωλήσεις θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Γ. Όσοι ενδιαφερόμενοι αδυνατούν να παραστούν στην έκθεση μπορούν να απευθύνουν τις παραγγελίες τους ηλεκτρονικά στο info@the-island-club.com. Δ. Η τιμή του πρώτου μέτρου είναι 170 ευρώ, όπως καθορίζεται από το κόστος της κορνίζας. Ε. Η τιμή του κάθε παραπάνω μέτρου είναι κατά 5% υψηλότερη από την τιμή του προηγούμενου. ΣΤ. Δεν μπορεί να πουληθεί περισσότερο από ένα μέτρο στον κάθε αγοραστή. Οι διαστάσεις του έργου είναι 37.5 x 100 εκ. Ζ. Το σύνολο της παραγωγής δεν θα υπερβαίνει τα 150 μέτρα. Η. Τα έργα θα πωλούνται χωρίς κορνίζα. Θ. Τα τιμολόγια θα εκδίδονται από τον Χριστόδουλο Παναγιώτου. Θα σφραγίζονται από το The Island Club και το Museum of Mistakes, και θα υπογράφονται από το Χριστόδουλο Παναγιώτου και τον Pierre Leguillon. Ι. Τα έργα θα αποστέλλονται από τη Λεμεσό. Τυχόν έξοδα αποστολής θα καλύπτονται από τον αγοραστή. ΙΑ. Όταν τα έργα εξαντληθούν, θα δημοσιευθεί λίστα των αγοραστών. Ο αγοραστής μπορεί να παραμείνει ανώνυμος, αν το επιθυμεί.
O Pierre Leguillon γεννήθηκε το 1969 στο Nogent-sur-Marne της Γαλλίας. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες, όπου το 2013 ίδρυσε το Museum of Mistakes. Στη δουλειά του συχνά χρησιμοποιεί υφάσματα, και η προσωπική του συλλογή περιέχει μια ευρεία γκάμα υφασμάτων kasuri. Τα τελευταία έχουν παρουσιαστεί στη Wiels Contemporary Art Centre, στις Βρυξέλλες (2015), και στην έκθεση ‘Tifaifai’ στη Rotonde Balzac, Fondation des Artistes, στο Παρίσι (2013).
Στις σημαντικότερες ατομικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται οι εξής: Fondation d’Entreprise Ricard, Παρίσι (2019), MRAC Sérignan, Γαλλία (2015), Wiels, Βρυξέλλες (2015), Moderna Museet, Μάλμο (2010), Mamco, Γενεύη (2010), Kadist Art Foundation, Παρίσι (2008). Συμμετείχε στο Taipei Biennial, Ταϊβάν, (2017), και στο Carnegie International, Carnegie Museum of Art, Πίτσμπουργκ, Πενσυλβάνια (2013). Έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις και διαλέξεις στο: Kamoshika, Ōita, Ιαπωνία (2018), Dia Art Foundation, Νέα Υόρκη (2015), Beirut Art Center, Βηρυτός (2014), Raven Row, Λονδίνο (2011), Artists Space, Νέα Υόρκη (2009), Musée du Louvre, Παρίσι (2009), κ.α.
Θερμές ευχαριστίες στους: Ντενίζ Αραούζου, Πάμπος Χαραλάμπους, Τάσος Χρυσοστόμου, Παναγιώτης Πιερίδης, Νικόλας Στυλιανού.
>
9 Απριλίου – 4 Μαΐου 2019
RIGADIN PEINTRE CUBISTE
Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Rigadin Peintre Cubiste, που διερευνά την απεικόνιση του καλλιτέχνη ως φανταστικού προσώπου στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη.
Rigadin Peintre Cubiste είναι ο τίτλος μια γαλλικής φαρσοκωμωδίας του βωβού κινηματογράφου (1912), με σκηνοθέτη τον Georges Monca, σε παραγωγή Pathé Frères. Παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Rigadin, ο οποίος επιστρέφει από το πρώτο «Σαλόνι Κυβιστών Ζωγράφων», αποφασισμένος να δημιουργήσει τη δική του κυβιστική πραγματικότητα. Τον ρόλο του Rigadin ερμηνεύει ο Charles Prince Seigneur, ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς του προπολεμικού κινηματογράφου παγκοσμίως .
Η συγκεκριμένη ταινία, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το θεμελιώδες θεωρητικό κείμενο του Κυβισμού, το δοκίμιο Du «Cubisme» των Gleizes και Metzinger, μπορεί να εκληφθεί ως η προϊστορία του σατιρικού σχολιασμού των αξιών της «υψηλής τέχνης» από τη λαϊκή κουλτούρα, κατά την κορύφωση του ανατρεπτικού αυτού καλλιτεχνικού κινήματος.
Σε συνομιλία με την ταινία Rigadin Peintre Cubiste, παρουσιάζεται μια συρραφή βίντεο με τίτλο I could have done that…Πρόκειται για ένα ανοιχτό αρχείο που επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα φανταστικά πρόσωπα των καλλιτεχνών, όπως αυτά εμφανίζονται σε αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Μέσα από την παράθεση ενός τέτοιου υλικού, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από κλισέ, στερεότυπα, καρικατούρες και ηθογραφικές αποτυπώσεις, δίνεται μια επιλογή ποικίλων απεικονίσεων.
Η σύνταξη του I could have done that…έγινε από την Ντενίζ Αραούζου, με τη συμβολή της ευρύτερης οικογένειας του The Island Club, συνεργατών και φίλων. Το μοντάζ του πρώτου κεφαλαίου έγινε από τον Adrian Melis.
«Η τεχνική αναπαραγωγιμότητα του έργου τέχνης αλλάζει τη σχέση της μάζας με την τέχνη. Από οπισθοδρομική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Πικάσο, η σχέση αυτή γίνεται προοδευτική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Τσάπλιν. Η προοδευτική συμπεριφορά εν προκειμένω χαρακτηρίζεται απ’ το ότι η ψυχαγωγία κατά τη θέαση και βίωση συνδέεται άμεσα και στενά με τη στάση του εμπειρογνώμονα κριτή. […] Στον κινηματογράφο η κριτική και η απολαυσιακή στάση του κοινού συμπίπτουν. Και μάλιστα το αποφασιστικό γεγονός στην προκειμένη περίπτωση είναι πως η αίθουσα του κινηματογράφου περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού οι αντιδράσεις των μεμονωμένων ατόμων, το άθροισμα των οποίων αποτελεί τη μαζική αντίδραση του κοινού, καθορίζονται εκ των προτέρων απ’ την άμεσα επικείμενη μαζικοποίησή τους.»
Walter Benjamin, «Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του», Δοκίμια για την Τέχνη, μετ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1978.
Rigadin peintre cubiste (1912). Σκηνοθεσία: Georges Monca.
Παραγωγή: Pathé frères 1912. © Fondation Jérôme Seydoux, Pathé frères.
Θερμές ευχαριστίες στους Ανέστης Ανέστης, Stephen Akehurst, Mara Berger, Helene Black, Μυρτώ Βρατσάνου, Delia Gonzalez, Assaf Gruber, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Katia Krupennikova, Jess Linden, Florent Meng, Zlatko Mićić, Δάφνη Μπεχτσή, Eliana Otta, Θοδωρής Προδρομίδης, Bobby Paul Sayers, Κοραλλία Στεργίδη, Σωφρόνη Σωφρονίου, Μαρία Τουμάζου, Bianca Maria Fasiolo, Zedillo Fernando, Εύη Χατζηπιερή, Silke Wittig και Βασίλη Δωρίτη (Lifestyle Technologies).
>
23 Φεβρουαρίου – 23 Μαρτίου 2019
ONE MINUTE, ONE HOUR, ONE MONTH… ONE MILLION YEARS
Το The Island Club παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο One Minute, One Hour, One Month… One Million Years, με έργα από την Ιδιωτική Συλλογή Κερενίδη Πέπε.
Το One Minute, One Hour, One Month… One Million Years αναπτύσσεται στο διάκενο που χωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, τη δουλειά από την αναψυχή, τον ύπνο από το ξύπνιο, εκεί όπου ο χρόνος ρευστοποιείται και τα σύνορα διαλύoνται. Όπου η γλώσσα, η μορφή της και η λειτουργία της ενδίδουν υπό το βάρος της ερμηνείας.
Η έκθεση θα εκτυλίσσεται μέσω μιας περιπλάνησης σε διάφορα κτίρια, βιτρίνες και δημόσιους χώρους ενώ το The Island Club θα είναι ανοιχτό από τις 17:36 μέχρι τις 21:36, καθώς ο ήλιος δύει και το κέντρο της πόλης μετατρέπεται από εμπορικό χώρο σε τόπο αναψυχής.
Με δορές, με άμφια, προσπάθησα να κρύψω τη βαθυγάλαζη λεπίδα. Εκλιπαρούσα τη μέρα να γίνει νύχτα. Λαχταρούσα να δω την ντουλάπα ν’ αλλάζει σχήμα, να νιώσω το κρεβάτι να μαλακώνει, να μετεωριστώ στον αέρα, να δω δέντρα να ψηλώνουν και πρόσωπα να μακραίνουν, μια πράσινη πλαγιά σ’ ένα χερσότοπο και δυο δύστυχες ανθρώπινες φιγούρες ν’ αποχαιρετιούνται. Σκόρπισα λέξεις όπως ο σποριάς σκορπίζει το σπόρο στα οργωμένα χωράφια, στη γυμνή γη. Ποθούσα πάντα να μεγαλώσω τη νύχτα, και να τη γεμίζω με όνειρα, όλο και πιο πολλά.
Βιρτζίνια Γουλφ, Τα Κύματα, 1931
(μετ. Άρης Μπερλής, Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1994.)
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ignasi Aballí, Eva Barto, Alejandro Cesarco, Daniel Gustav Cramer, Angela Detanico and Rafael Lain, Χάρις Επαμεινώνδα, Aurélien Froment, Dora García, Mario García Torres, David Horvitz, On Kawara, Jochen Lempert, Julien Nédélec, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Vittorio Santoro, Ariel Schlesinger, και Elsa Werth.
Η Ιδιωτική Συλλογή Κερενίδη Πέπε ιδρύθηκε από τον Ιορδάνη Κερενίδη, Διευθυντή Έρευνας Κβαντικών Υπολογισμών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών του Παρισιού και τον Piergiorgio Pepe, λέκτορα στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστήμων του Παρισιού και σύμβουλο δεοντολογίας. Η συλλογή τους χαρακτηρίζεται από ένα έντονο ενδιαφέρον για την εννοιολογική τέχνη, η οποία είναι ταυτόχρονα πολιτική και προσωπική. Το 2014 ίδρυσαν το Phenomenon, και σε αυτό το πλαίσιο οργανώνουν κάθε δύο χρόνια ένα πρόγραμμα εκθέσεων και φιλοξενίας καλλιτεχνών στο νησί της Ανάφης (www.phenomenon.fr). Παράλληλα, φιλοξενούν διεπιστημονικές εκδηλώσεις, ενώ η ενεργή εκδοτική τους δραστηριότητα περιλαμβάνει βιβλία και καταλόγους καλλιτεχνών.
Θερμές ευχαριστίες: Μάριος Δημητρίου (Mάριος Κλειδαράς), Ευάγγελος Ευαγγέλου (Foto Matik), Γιούλα Οικονόμου (Sunoptical), Σπύρος Πολυκάρπου (Collector’s Corner), Παναγιώτης Πιερίδης (20 Αγορά Ανεξαρτησίας), Γεωργία Ραουνάς (Georgia Raouna Jewellry Design, 44 Αγορά Ανεξαρτησίας), Κ. Σαλαμιωτης & Υιοι (Salamis Souvenirs), Αντρέ Ζιβανάρη (Point Centre for Contemporary Art), Will Wiebe.
>
6 Φεβρουαρίου 2019 | The Island Club
LAUGHING
spalarnia
To The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει σε παγκόσμια πρεμιέρα το LAUGHING του καλλιτέχνη Wojciech Kosma, ένα ποιητικό δρώμενο που υπογράφει με το ψευδώνυμο spalarnia.
Το έργο του Wojciech Kosma είναι γνωστό για τις υπαινικτικές προσεγγίσεις στενών διαπροσωπικών σχέσεων, μέσα από αναπαραστατικές πρακτικές που συνδυάζουν χορό, θέατρο και βιογραφικές αφηγήσεις. Με τη νέα του ποιητική συλλογή προτείνει απλούς απολογισμούς φανταστικών συμβάντων που ταλαντεύονται ετερόκλητα μεταξύ των διαφορετικών πλαισίων του χρόνου και της μετωνυμίας, αναδεικνύοντας έτσι μια σειρά φιλοσοφικών προεκτάσεων, όπως προκύπτουν από το νήμα που διαπερνά όλα τα δρώμενα: τον ήχο.
Ο Wojciech Kosma έχει παρουσιάσει δουλειά του σε διάφορους χώρους, όπως: Chisenhale Gallery (Λονδίνο), Transmission Gallery (Γλασκώβη), Wysing Arts Centre (Κέιμπριτζ), Museum of Modern Art Βαρσοβίας, Schinkel Pavilion (Βερολίνο), Los Angeles Contemporary Exhibitions (Λος Άντζελες), Interstate Projects (Νέα Υόρκη). Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας East London Cable και μέλος του μουσικού ντουέτου free jazz, Hope Scandal (μαζί με τον ντράμερ Bobo). Η ταινία του Charisma (σε συνεργασία με την Sarah M. Harrison), που επιχορηγήθηκε από το ίδρυμα Kone και την Volksbühne του Βερολίνου, είναι διαθέσιμη στο charisma.watch.
>
18 Δεκεμβρίου – 26 Ιανουαρίου 2019
FALL FRUM GRACE, MISS PIPI’S BLUE TALE
Kara Walker
Το The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει το βίντεο της Κara Walker, με τίτλο
Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale.
Aπο τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, η Kara Walker έχει αναπτύξει ένα πολύμορφο σύνολο δουλειάς, που αποτελείται από διάφορα εκφραστικά μέσα, όπως σχέδιο, ζωγραφική, εγκαταστάσεις φωτός, θέατρο σκιών, γλυπτική και κείμενα. Χρησιμοποιώντας έντονες και αιχμηρές εικόνες, το έργο της θέτει υπό αμφισβήτηση τις κυρίαρχες παραδόσεις σχετικά με την αναπαράσταση της δουλείας στην Αμερική. Διερευνώντας τις νοσηρές συγγένειες μεταξύ των φυλετικών διακρίσεων, της ανισότητας των φύλων, της βίας και της υποταγής, η Kara Walker αποκαλύπτει τις ρωγμές στη σύγχρονη αποτύπωση της ταυτότητας των μαύρων και στην εξέλιξη της φυλετικής συνείδησης στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο.
To εργό Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale είναι ένα βίντεο θεάτρου σκιών που διαρκεί δεκαεπτά λεπτά και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2011. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αγροτικές εκτάσεις των νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, κάπου ανάμεσα στα τέλη του 18ου αιώνα και πριν τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, κατά την περίοδο που είναι γνωστή ως “Antebellum South” («Προπολεμικός Νότος»). Παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία της κυρίας Pipi, στερεότυπου χαρακτήρα μιας “Southern Belle”, δηλαδή μιας εύπορης νεαρής λευκής γυναίκας της ανώτερης κοινωνικής τάξης, και των μυστικών της συνευρέσεων με έναν μαύρο σκλάβο, που οδηγούνται σε βίαιο τέλος όταν εντοπίζονται από ένα νεαρό λευκό αγόρι. Το βίντεο επαναπραγματεύεται τα ιστορικά συμφραζόμενα των νόμων του Jim Crow, εξαιτίας των οποίων δολοφονήθηκαν αμέτρητοι μαύροι με πρόφαση τη «μυθολογία που περιβάλλει τη φύση της Νότιας λευκής γυναίκας, φερόμενη ξανά και ξανά μέσα στον στον ιστορικό χρόνο, ως μια οντότητα που πρέπει να προστατεύεται από την υπερ-σεξουαλικότητα των μαύρων ανδρών.» [1]
Συνδυάζοντας τα Delta Blues με ρυθμούς της δεκαετίας του ’70 και με ambient ήχους, η υπόκρουση του βίντεο προσδίδει επιπλέον φόρτιση στην περίπλοκη αφηγηματική δομή, που κινείται ανάμεσα στη φαντασία και τον εφιάλτη, την επιθυμία και τον θάνατο, την υπέρβαση και την απελπισία. Όπως παρατηρεί ο Kris Cohen, «η ταινία δεν προσφέρει απαντήσεις ή τακτικές, ούτε καν αναγνωρίσιμα ερωτήματα, αλλά λειτουργεί μέσω της ρητής απόφασης [της Walker] να μην ωραιοποιήσει απολύτως τίποτα, ούτε ως προς τη δική της φυλετική-ιστορική συνείδηση, ούτε ως προς αυτό που φαντάζεται πως είναι ο κόσμος». [2]
[1] Kara Walker, Dust Jackets for the Niggerati- and Supporting Dissertations, Drawings submitted
ruefully by Dr. Kara E. Walker. Sikkema Jenkins & Co, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες. 21 Aπριλίου – 4 Ιουνίου 2011.
[2] Kris Cohen, “Endurance: Kara Walker, Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale”, Kara Walker More & Less. Douglas F. Cooley Memorial Art Gallery, Κολέγιο Ριντ, Πόρτλαντ, Όρεγκον, Ηνωμένες Πολιτείες. 4 Σεπτεμβρίου – 18 Νοεμβρίου 2012.
Η Kara Walker γεννήθηκε στο Στόκτον (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) το 1969 και, στην ηλικία των δεκατριών ετών, εγκαταστάθηκε στην Τζόρτζια της Ατλάντα (ΗΠΑ). Σπούδασε στο College of Art της Ατλάντα (BFA, 1991) και στο School of Design του Ρόουντ Αϊλαντ (MFA, 1994). Η έκθεσή της με τίτλο, Kara Walker: My Complement, My Enemy, My Oppressor, My Love, διοργανώθηκε από τo Walker Art Center στη Μινεάπολη (2007), πριν ταξιδέψει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Παρίσι, 2007), στο Whitney Museum of American Art (Νέα Υόρκη, 2007), στο Μουσείο Hammer (Λος Άντζελες, 2008) και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Φορτ Γουόρθ (Τέξας, 2008). Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως το Βραβείο John D. και Catherine T. MacArthur Fellowship (1997) και το βραβείο «Καλλιτέχνες των Ηνωμένων Πολιτειών» του Eileen Harris Norton Fellowship (2008). Το 2012, η Walker έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Το 2015, πήρε τον τίτλο “Tepper Chair” στον τομέα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Mason Gross στο Πανεπιστήμιο Rutgers.
Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Kara Walker, Sprüth Magers (Βερολίνο, 2018) / Kara Walker: Harper’s Pictorial History of the Civil War (Annotated), Αμερικανικό Μουσείο Τέχνης Σμιθσόνιαν (Ουάσινγκτον, D.C, 2017) / Kara Walker: Figa, ΔΕΣΤΕ, Σφαγείο (Υδρα, 2017) / Kara Walker: Go to Hell or Atlanta, Whichever Comes First, Victoria Miro (Λονδίνο, 2015) / A Subtlety, or the Marvelous Sugar Baby, στο διυλιστήριο ζάχαρης Domino, στο Μπρούκλιν, που διοργανώθηκε από την Creative Time (Νέα Υόρκη, 2014) / Κέντρο Τεχνών Camden (Λονδίνο, 2013) / Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο (2013) / Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Κάστρο Ujazdowski, (Βαρσοβία, 2011) και Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη, 2006)/. Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: America Is Hard to See, Μουσείο Γουίτνεϊ (Nέα Υόρκη, 2015) / Remembering is Not Enough, MAXXI (Ρώμη, 2013) / 11η Μπιενάλε της Αβάνα (2012) / Μπιενάλε Βενετίας (2007) και η Μπιενάλε Whitney (1997).
Το έργο παρουσιάζεται μετά από ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας, καθώς και των Sikkema Jenkins & Co. και Sprüth Magers.
>
5 Nοεμβρίου – 7 Δεκεμβρίου 2018
ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΕ
Θράκη Ρωσσίδου Τζόουνς
Χριστόδουλος Παναγιώτου: Είναι πολλά τα στοιχεία που με ενδιαφέρουν στη δουλειά της μητέρας σας. Αυτό όμως που πραγματικά με συναρπάζει είναι η ελευθερία με την οποία επαναπροσδιόρισε κάποια στιγμή τη θεματολογία των έργων της, απελευθερώνοντας έτσι το καλλιτεχνικό της ύφος από την καταπιεστική παράδοση του «κυπριακού φολκλόρ» που χαρακτήριζε τη ζωγραφική της μέχρι τη δεκαετία του ’90. Όσον αφορά τώρα τη θέση της στην ιστορία της Κυπριακής Τέχνης, επιφανειακά μόνο θα μπορούσε να την τοποθετήσει κανείς στο πλευρό του Κάσιαλου, ως μέρος της αναζήτησης μιας εθνικής εικονογραφίας από την τότε νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση της Θράκης Ρωσσίδου Τζόουνς είναι ότι παρόλο που έχτισε ολόκληρη την καριέρα της πάνω σε αυτές ακριβώς τις βάσεις, με την ίδια άνεση ζωγράφιζε παράλληλα το φθινόπωρο στο Νιου Χάμσαϊρ και τους κήπους του Μονέ στο Ζιβερνί. Μαγεύτηκα από τη σειρά με τους κήπους του Ζιβερνί, από την πρώτη ματιά. Με γοητεύει το θράσος και η εξαιρετική ευαισθησία τους.
Γκάβιν Τζόουνς: Στις αρχές του ’90 τηλεφώνησα στη μητέρα μου και της είπα: «Ας ταξιδέψουμε στη Γαλλία.» Και έτσι έγινε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, της είπα: «Μητέρα, θα σε πάω στο σπίτι του Μονέ!» Κατενθουσιάστηκε, κι έτσι ξεκίνησε στη ζωγραφική της η «περίοδος Μονέ». Έκανε πολλούς πίνακες εμπνευσμένους από εκείνη την επίσκεψη. Αγάπησε τον κήπο, τον βρήκε υπέροχο και τράβηξε πολλές φωτογραφίες τις οποίες έπειτα, στο δικό της εργαστήριο, χρησιμοποίησε για να ζωγραφίσει. Ήμουν πάντα ευθύς στις κουβέντες με τη μητέρα μου. Της είχα πει λοιπόν πως δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το στυλ της. Το έβρισκα παράξενο, δεν ήταν του γούστου μου. Πόσους καβγάδες είχαμε κάνει!
Χ.Π.: Κάτι άλλο που επίσης με εκπλήσσει στην καλλιτεχνική της πορεία είναι ότι παρότι ο πόλεμος διαπέρασε τη ζωή της, δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα στη δουλειά της. Δεν υπάρχει πουθενά στην τέχνη της το μεταπολεμικό τραύμα ούτε η βία του πολέμου.
Γκ.Τζ.: Και εμένα με εκπλήσσει αυτό. Καταγόταν από μια πολιτικοποιημένη οικογένεια, και η ίδια μάλιστα υπήρξε δραστήρια στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Υποθέτω πως η ζωγραφική ήταν μέρος μιας άλλης, ανεξάρτητης διεργασίας στη ζωή της.
[…]
Χ.Π.: Αυτός που βλέπουμε σε αυτόν τον πίνακα να κρατάει την ταμπέλα “Monet’s Studio” πρέπει να είσαι εσύ. Κι εδώ πάλι εσύ είσαι στη Γιαπωνέζικη Γέφυρα. Και τα δύο έργα είναι του 1991. Όμως σε εκείνον εκεί τον πίνακα του 2003, το στυλ είναι πολύ διαφορετικό. Αρκετά πιο απλό θα έλεγα. Και αυτό το αγόρι είσαι εσύ;
Γκ.Τζ.: Ναι, εγώ είμαι πάλι. Η μητέρα μου υπέφερε από άνοια από το 2001. Εδώ φαίνεται αυτό που εννοούσα πριν όταν έλεγα για την παλινδρόμηση στο στυλ της εκείνα τα χρόνια. Ήταν τότε που χρησιμοποιούσε παλιές φωτογραφίες για να ζωγραφίσει.
Χ.Π.: Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπει κανείς αυτούς τους δυο πίνακες δίπλα-δίπλα, να αναπαράγουν ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Μπορεί να είναι μια δική μου προβολή, αλλά στον δεύτερο πίνακα φαίνεσαι πολύ νεότερος. Για την ακρίβεια, φαίνεσαι παιδί. Εδώ βλέπουμε και τον Μέρλιν, τον αγαπημένο της γάτο. Παρόλο που ο Μέρλιν εμφανιζόταν συχνά στις τοπιογραφίες της, σπάνια έκανε την εμφάνισή του στη σειρά του Ζιβερνί. Φαίνεται να υπάρχει μια ένταση ανάμεσα στην μνήμη και στη απώλεια ελέγχου σε αυτόν τον πίνακα, που βρίσκω σπαραχτική.
Γκ.Τζ.: Φοβερό κορίτσι η μητέρα μου. Έτσι δεν είναι;
(Απόσπασμα από συνομιλία με τον Γκάβιν Tζόουνς, 28 Ιουλίου 2018, Λέμπα Πάφου.)
To The Island Club παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Θράκης Ρωσσίδου Τζόουνς, Στο Εργαστήριο του Μονέ, που περιλαμβάνει τη σειρά των έργων που δημιουργήθηκαν ύστερα από την επίσκεψή της στο σπίτι και στους κήπους του Μονέ στο Ζιβερνί. Παράλληλα παρουσιάζονται λιγότερο γνωστά έργα που δημιούργησε προς το τέλος της ζωής της, ενώ υπέφερε από άνοια.
Η Θράκη Ρωσσίδου Τζόουνς (1920-2007) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Το 1938, μετέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο για να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία, αλλά η φοίτησή της διακόπηκε λίγο πριν την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Επέστρεψε στην Κύπρο και εντάχθηκε στη Γυναικεία Βοηθητική Αεροπορία (W.A.A.F.), όπου υπηρέτησε στο Κέντρο Εναέριου Ελέγχου στην Αθαλάσσα. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, Κήθ Τζόουνς, που υπηρετούσε ως Αξιωματικός Ελέγχου Πολεμικών Πτήσεων. Μετά τον γάμο τους το καλοκαίρι του 1945, και με το τέλος του πολέμου, αποφάσισαν να φύγουν για το Ηνωμένο Βασίλειο. Έτσι, εγκαταστάθηκαν στο Μπίλστον, επαρχιακή πόλη του Γουλβερχάμπτον, όπου και απέκτησαν τον γιο τους, Γκάβιν. To 1953, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μπίλστον. Το 1968 επέστρεψε μαζί με την οικογένειά της στην Αμμόχωστο, όπου άνοιξαν ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Μετά τα γεγονότα του 1974, κατέφυγε μαζί με τον σύζυγό της στο Στρατόπεδο Άντζιο, στις Βρετανικές Βάσεις Δεκέλειας, όπου παρέμειναν για δέκα μήνες, ενώ ο γιος τους επέστρεψε στην Αγγλία. Μετά από συνεχείς μετακινήσεις, εγκαταστάθηκαν τελικά στη Λέμπα της Πάφου, όπου έκτισαν ένα σπίτι με θέα στην άγρια φύση, στη θάλασσα και σε ένα περιβόλι. Οι επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής της υπήρξαν οι πιο παραγωγικές και οι πιο καθοριστικές για την καλλιτεχνική της πορεία.
Πέθανε τον Ιούλιο του 2007. Παρότι υπέφερε από άνοια τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της, ποτέ δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει. Τότε αντέγραφε συχνά παλιότερα έργα της. Υπάρχουν ωστόσο και πρωτότυπες δημιουργίες της εκεινης της τελευταίας περιόδου, που προέκυψαν από την επιλογή της να ζωγραφίσει οικεία και αγαπημένα της τοπία.
Η πρώτη ατομική της έκθεση έλαβε χώρα στο Curium Palace Λεμεσού (1980). Ακολούθησαν ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Γκαλερί Γκλόρια, Λευκωσία (1984), Wood Green, Λονδίνο (1988), Γκαλερί Ναΐφ Τέχνής, Κοβάτσιτσα (1989), Γενικό Κυπριακό Προξενείο, Νέα Υόρκη (1994), Μουσείο Ναΐφ και Περιθωριακής Τέχνης, Τζαγκοντίνα, (1995), Διεθνές Μουσείο Ναΐφ Tέχνης της Βραζιλίας, Ριο ντε Τζανέιρο (1996), Σπίτι της Φιλίας, Μόσχα (1996), Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα (1997), Peter’s Gallery, Λευκωσία (2005).
Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση του Γκάβιν Τζόουνς, της Διαχρονικής Γκαλερί, καθώς και ιδιωτικών συλλογών.
Θερμές ευχαριστίες στον Γκάβιν Τζόουνς.
>
18 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου 2018
ΘΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΩ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ
Δημήτρης Τσουανάτος
Το The Island Club παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του αυτοδίδακτου σχεδιαστή μόδας, εικαστικού καλλιτέχνη, και ποιητή Δημήτρη Τσουανάτου, με τίτλο Θα κινηματογραφήσω τις σκιές.
Ο Δημήτρης Τσουανάτος (γενν.1944) ίδρυσε το 1978, μαζί με τον αδερφό του, μουσικό Γιώργο Βανάκο, το Remember Fashion, μια μπουτίκ εμπνευσμένη από τη μετα-πανκ και New Wave σκηνή, με σκοπό να προτείνει έναν «πρωτοποριακό τρόπο ντυσίματος». Σύντομα το Remember Fashion έγινε ένα από τα πιο σημαντικά στέκια για την αθηναϊκη underground κουλτούρα. Τα σχέδια του Τσουανάτου, θεατρικά, φαντασμαγορικά και με αναφορές στην Do It Yourself αισθητική, αντλούν έμπνευση από τα κινήματα του Ντανταϊσμού, του Σουρεαλισμού και του Ρετρο-φουτουρισμού, επιρροές που αφομοιώνονται και εντέλει αναπτύσσονται σε μια γκάμα από πρωτότυπα γλυπτικά σύνολα, φτιαγμένα από ασυνήθιστα υλικά, όπως φελλό, πολυστερίνη, σωλήνες από καουτσούκ, διάφανο πλαστικό και φύλλα αλουμινίου. Για τις φωτογραφίσεις και την επίδειξη των έργων του, ο Τσουανάτος χρησιμοποιεί συστηματικά μη συμβατικούς χώρους, όπως την αυλή του Πανεπιστημίου του Neuchâtel στην Ελβετία, τις Πυραμίδες της Γκίζας, το μετρό του Λονδίνου, μια αρένα για ταυρομαχίες στη Μαδρίτη, καθώς και ένα πλοίο με προορισμό την Μύκονο.
Το 1984, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Φως στο σκοτάδι της μέρας: Μετά – Προ – Σκέψεις, την οποία αφιέρωσε στον πρόωρα χαμένο γαμπρό του. Στη συνέχεια, ο Τσουανάτος συνέθεσε μια φιλόδοξη ανθολογία (Μεταπροσκέψεις Νο.2, 1991), που περιλαμβάνει ποιήματα, ιστορίες και κολάζ διερευνώντας πώς «τα καθημερινά ερεθίσματα του ανθρώπου θα οδηγήσουν αυτόν και τους συνανθρώπους του σε ένα καλύτερο μέλλον». Καθόλη τη διάρκεια της επεξεργασίας αυτού του υλικού, η πρακτική του καλλιτέχνη επεκτάθηκε στο βίντεο και τη γλυπτική.
Ο Δημήτρης Τσουανάτος ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου ετοιμάζει και το τέταρτο βιβλίο του.
Στο The Island Club θα εκτεθούν 21 πρωτότυπα κολάζ από τις Μεταπροσκέψεις Νο.2 και, για πρώτη φορά, όλα τα βίντεο που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο. Τα εγκαίνια θα ακολουθήσει επίδειξη μόδας, μια επιλογή από τις συλλογές Gladiators Netronians & The Rythm of Shadows (1981), Wayfarers to space (1987), Anti-Gravity (1989), Τake a dive to paradise (1991), Protect (1993) και Sperm (2011).
Τίτλοι έργων που συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση:
Θα κινηματογραφήσω τις σκιές.
Ήταν μόνος ο μόνος. Υποκριτής του εαυτού του.
Ίσως σε συναντήσω σε ένα σημείο που οι ιδέες του καλού και της αγάπης θα είναι ελεύθερες να φιληθούν.
Στις πίστες τις πελώριες με μερικούς περαστικούς από την ζωή του.
Yποθετικά ιερός χώρος. Τα κυπαρίσσια χορεύουν τριγύρω και οι σταυροί αλλάζουν σχήμα για σένα κεριά φυτρώνουν στο χώμα σαν βασιλικοί που μυρίζουν κάψιμο. Κάτι σε καίει. Ίσως η φλόγα που ξέχασε να σβήσει.
Ωραία, λοιπόν δεν πιστεύετε σε τίποτα; Αλλά μην το πείτε στο νερό γιατί μπορεί να στερέψει…
Η φωτιά στο τζάκι. Και η γάτα νυσταγμένη έκλαιγε τις τετράγωνες μνήμες που στρογγύλεψαν το σήμερα.
Θα μάθεις από την βροχή τον αέρα το νέο που μπορεί να είναι παλιό για πολλούς αλλά όταν το μάθεις για σένα είναι νέο.
Τι να φας κρέας ή κοτολέτες ή ρύζι, τι να φας κρέας ανθρώπινο.
Το ύφασμα έσταζε κρυμμένο το χρώμα του πίσω από του ήλιου τον ορίζοντα.
Σαν μια τρύπα που βουλιάζει.
Ένας ατελείωτος διάδρομος που περιφέρεραι γύρω από την Γη.
Nα γαζώνει το ασυνήθιστο το πρωτοποριακό στο πορτοφόλι της συνήθειας.
Θεέ δεν με βοηθάς να πεθάνω πριν από σένα.
Να μακρύνουμε και να ενώσουμε τις λέξεις από όλα τα κράτη με ένα αλφάβητο για όλους.
Το καλλιτέχνημα της ιστορίας, μπακάλικο μιας γετονιάς.
Στους λάκκους με τα ξεχασμένα κόκκαλα.
Χωρίς τα παράσημα που θα τα δείχουν.
Τι μάσκα να βάλει η γη στο καρναβάλι;
Είχε αμφιβολίες πριν ο καθένας για τον εαυτό του.
Περιμένεις το λεωφορείο της γραμμής του «Αγίου Περίμενε» και ένα μήλο καθαρισμένο και μασημένο με ανοιχτό πάντα ένα στόμα που κουράζεται ακίνητο.
(Δημήτρης Τσουανάτος, Μεταπροσκέψεις Νο.2, 1991)
Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τους Remember Fashion, Αλέξη Βασιλείου και Hugo Wheeler.
Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη.
Performance μόδας: Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου, 22:00
Tapper (Ελευθεριας 62, 3042, Λεμεσός)
Μουσική: Spivak
Συμμετέχουν: Αφροδίτη Κουπεπίδου, Κυριάκος Κυριακίδης, Ούλα Λουσίνσκα, Μαριέττα Μαυροκορδάτου, Γιάρα Κριστιάν Μένας, Άρης Mοχλούλης, Κοραλλία Στεργίδη, Garose Venera
>
1 – 8 Αυγούστου 2018
ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ
Σωφρόνης Σωφρονίου
6 Αυγούστου 2018
ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΗ ΧΙΟΝΑΤΗ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΝΤΙΣΝΕΫΛΑΝΤ
Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan
Το The Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει δύο προβολές και μία έκθεση, που λειτουργούν παράλληλα και στους δυο χώρους. Συμμετέχουν ο συγγραφέας Σωφρόνης Σωφρονίου (Μαγνητική Βίβλος) και οι καλλιτέχνες Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan (Σταμάτησαν τη Χιονάτη στις πύλες της Ντίσνεϋλαντ).
Μαγνητική Βίβλος
Σωφρόνης Σωφρονίου
Μετά από ένα ταξίδι στην Ινδονησία στις αρχές του 2018, ο Σωφρονίου ανακάλυψε ότι περίπου το μισό υλικό που είχε καταγράψει καταστράφηκε εξαιτίας ενός ελαττωματικού USB. Στο μικρού μήκους βίντεο Μαγνητική Βίβλος χρησιμοποιούνται τεχνικές ανασύνθεσης της μνήμης σε μια προσπάθεια ανασκόπησης ενός από τα βασικά ερωτήματα του Chris Marker: «Απορώ πώς θυμούνται τα πράγματα αυτοί που δεν βιντεοσκοπούν, που δεν φωτογραφίζουν, που δεν ηχογραφούν.»
Ο Σωφρόνης Σωφρονίου γεννήθηκε στο Παλαιχώρι της Κύπρου. Σπούδασε ψυχολογία στη Λευκωσία και νευροεπιστήμες στη Νέα Υόρκη. Το πρώτο του βιβλίο, Οι πρωτόπλαστοι (Το Ροδακιό, 2015), τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος Κύπρου και με το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστοριογράφου «Μένης Κουμανταρέας» της Εταιρείας Συγγραφέων Ελλάδας (2016). Το δεύτερο βιβλίο του έχει τίτλο Αργός σίδηρος (Αντίποδες, 2017).
Σταμάτησαν τη Χιονάτη στις πύλες της Ντίσνεϋλαντ
Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα τεσσάρων ταινιών μικρού μήκους των καλλιτεχνών Johan Grimonprez, (Raymond Tallis – on tickling, 2017), Joana Hadjithoma και Khalil Joreige (FIDEL, 2014), Pilvi Takala (Real Snow White, 2009) και Oraib Toukan (When Things Occur, 2014). Οι ταινίες προσφέρουν τη δυνατότητα εξερεύνησης του τρόπου με τον οποίο η εικόνα και η ταυτότητα χειραγωγούνται, ελέγχονται και μεταδίδονται, καθώς κανείς έρχεται αντιμέτωπος με το απρόβλεπτο «άλλο».
Ο Johan Grimonprez κινείται στα όρια μεταξύ της πράξης και της θεωρίας, των εικαστικών τεχνών και του κινηματογράφου, του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας, με αποτέλεσμα το έργο του να απαιτεί διττή πρόσληψη από τον θεατή. Επιμελήθηκε εκθέσεις διεθνώς σε διάφορα μουσεία, όπως το Μουσείο Hammer (Λος Άντζελες), την Pinakothek der Moderne (Μόναχο) και το MoMA (Νέα Υόρκη). Τα έργα του βρίσκονται στις συλλογές του Centre Georges Pompidou (Παρίσι), του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του 21ου Aιώνα (Ισικάβαα) και της Tate Modern (Λονδίνο).
Οι κινηματογραφιστές και εικαστικοί καλλιτέχνες Joana Hadjithomas και Khalil Joreige συνυφαίνουν θεματικούς, εννοιολογικούς και φορμαλιστικούς δεσμούς ανάμεσα σε φωτογραφίες, βίντεο εγκαταστάσεις, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Η δουλειά τους δομείται γύρω από την παραγωγή διαφόρων μορφών γνώσης, την επανεγγραφή της ιστορίας, την κατασκευή φανταστικών πεδίων και τους σύγχρονους τρόπους αφήγησης. Τα έργα τους εκτίθενται και ανήκουν στις συλλογές ιδιωτικών και δημόσιων ιδρυμάτων, καθώς και μουσείων παγκοσμίως. Το 2017, τους απονεμήθηκε το βραβείο Marcel Duchamp, μετά την έκθεση του έργου τους με τίτλο Unconformities στο Centre Georges Pompidou (Παρίσι).
Η Pilvi Takala πραγματοποιεί παρεμβάσεις με περφόρμανς που επεξεργάζονται τις κοινωνικές δομές και θέτουν υπό αμφισβήτηση τους κανόνες και τα επίπεδα της ειλικρίνειας στη συμπεριφορά μας μέσα σε διαφορετικά κοινωνικά συμφραζόμενα. Αποφοίτησε από τη Φινλανδική Ακαδημία Καλών Τεχνών το 2006 και από το πρόγραμμα φιλοξενίας του Rijksakademie van beeldende kunsten (Άμστερνταμ) το 2009. Ατομικές εκθέσεις της παρουσιάστηκαν στο Bonniers Konsthall (Στοκχόλμη), στο Kunsthalle Erfurt και στο Kiasma Museum of Contemporary Art (Ελσίνκι) και στο Sorlandets Kunstmuseum (Kρίστιανσαντ). Έχει επίσης συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις στο MoMA PS1 και στο New Museum (Νέα Υόρκη), στο Palais de Tokyo (Παρίσι), στην Kunsthalle Basel (Βασιλεία), στο Witte de With (Ρότερνταμ) και στην 9η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης.
Η Oraib Toukan είναι καλλιτέχνης και υπότροφος Clarendon στη Σχολή Καλών Τεχνών Ruskin στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μέχρι το φθινόπωρο του 2015 ήταν επικεφαλής του Τμήματος Τεχνών και του Προγράμματος Media Studies στο Κολλέγιο Bard στο Πανεπιστήμιο Al Quds της Παλαιστίνης. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στο Akademie der Künste (Βερολίνο), στο Heidelberger Kunstverein (Χαϊδελβέργη), στο Qalandia International (Παλαιστίνη), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Γλασκώβης, στην Τριετή Asia Pacific, στο Μουσείο Τέχνης Mori (Τόκιο) και στην 11η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Sundry Modernism, Materials for a Study of Palestinian Modernism (Sternberg, 2017).
Επιμέλεια: Ντενίζ Αραούζου
Ευχαριστίες στους συμμετέχoντες, στη Helsinki Contemporary, στη zapomatik, στο Γιάγκο Χατζηγιάννη, στον Adrian Melis και στο Γιώργο Σωφρονίου και στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας.
>
23 Ιουνίου – 28 Ιουλίου 2018
ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΜΠΙΚΙΝΙ
Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Στον Βυθό του Μπικίνι, που αναπτύσσεται με βάση ένα παράλληλο χρονολόγιο της φανταστικής υποβρύχιας πόλης του Βυθού του Μπικίνι και της σειράς των πυρηνικών δοκιµών που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ στην Aτόλη Μπικίνι το 1946. Η έκθεση περιλαµβάνει αυθεντικά σκίτσα, φόντα και προσχέδια από το στούντιο παραγωγής του «Μποµπ Σφουγγαράκη» στην Καλιφόρνια –υλικό της πρώτης σεζόν της σειράς (1999-2000), πριν οι µέθοδοι παραγωγής της οµάδας του Στίβεν Χίλενµπεργκ ψηφιοποιηθούν πλήρως – αλλά και φωτογραφικό υλικό από τις πυρηνικές δοκιµές στις Νήσους Μάρσαλ.
1942: Γεννιούνται ο Κύριος Ευγένιος Χάρολντ Καβούρης και ο Σέλντον Πλαγκτόν, στις 30 Νοεµβρίου.
1946: Οι ΗΠΑ ξεκινούν τις πυρηνικές δοκιµές µε το κωδικό όνοµα «Επιχείρηση Σταυροδρόµι» (“Operation Crossroads”) στην Ατόλη Mπικίνι. Οι κάτοικοι εγκαταλείπουν το νησί τους. Βγαίνει για πρώτη φορά δηµόσια ανακοίνωση πριν από τις εκρήξεις, τις οποίες θα παρακολουθήσει ένα επίλεκτο κοινό, συµπεριλαµβανοµένων και αρκετών δηµοσιογράφων.
1946-1951: Ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν αποφασίζουν να συνεργαστούν. Σε αυτό το διάστηµα δηµιουργείται ένα παράλληλο σύµπαν, το λεγόµενο «Σύµπαν του Πλαγκτόν», όπου ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν ανταλλάσσουν τις ζωές τους.
1946: Η βόµβα που θα µείνει γνωστή ως «Ελένη του Μπικίνι», µέρος της δεύτερης δοκιµής µε το όνοµα “Baker”, πυροδοτείται υποβρύχια στα είκοσι επτά µέτρα, προκαλώντας εκτενή µόλυνση.
1950: Μια µέρα του Ιουνίου, ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν είναι στην παραλία και χτίζουν ένα κάστρο στην άµµο. Έρχεται ένας νταής τύπος και τους το καταστρέφει. Αποκαλύπτεται έτσι ένας κρυµµένος µηχανισµός κάτω από το κάστρο, που τον εκτοξεύει στον αέρα.
Δεκαετία του 1950: Μετά από µια ατελείωτη και άκρως ψυχοφθόρα στρατιωτική θητεία, ο Κύριος Καβούρης πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη και αποκτά το “Rusty Krab”, έναν πτωχευµένο οίκο ευγηρίας, που αργότερα θα µετατρέψει στο εστιατόριο «Τραγανός Κάβουρας» (“Krusty Krab”).
1958: Η σειρά των πυρηνικών δοκιµών που πραγµατοποιούν οι ΗΠΑ από το 1946, φτάνουν πλέον τις είκοσι τρεις.
1961: Γεννιέται ο δηµιουργός του Μποµπ Σφουγγαράκη, Στίβεν Χίλενµπεργκ, στις 21 Αυγούστου.
1972: Ένας µικρός αριθµός κατοίκων επιστρέφει στην Ατόλη Μπικίνι.
1975: Οι νησιώτες επιστρέφοντας ανακαλύπτουν πως τελικά το νησί δεν είναι πια κατάλληλο να κατοικηθεί. Γίνεται για πρώτη φορά µήνυση εναντίον της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι κάτοικοι ζητούν µια επίσηµη ραδιολογική µελέτη στις Νήσους Μάρσαλ.
1986: Οι ΗΠΑ και οι κάτοικοι των Νήσων Μάρσαλ υπογράφουν τη σύµπραξη της ελεύθερης σύνδεσης, η οποία καθιστά τις Νήσους Μάρσαλ ανεξάρτητο κράτος. Την ίδια χρονιά, γεννιέται ο Μποµπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονής, στις 14 Ιουλίου.
1987: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης πετυχαίνει το τέλειο χάµπουργκερ, για πρώτη φορά.
1989: O Χίλενµπεργκ δηµιουργεί το “The Intertidal Zone”, ένα βιβλίο κόµικ όπου δίνεται µια πρώιµη εκδοχή του Μποµπ Σφουγγαράκη.
1990: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης αποκτά τον Γκάρυ για κατοικίδιο και τον Πάτρικ για φίλο.
1999: Το πρώτο επεισόδιο του «Μποµπ Σφουγγαράκη» έχει τίτλο «Ζητείται Βοήθεια» και µεταδίδεται την 1η Μαΐου.
2004: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης συλλαµβάνεται επειδή δεν προσκάλεσε την αστυνοµία στο πάρτι του.
2005: Το βίντεο “We are Family” από το We Are Family Foundation (WAAF), που έχει στόχο την εξοικείωση των παιδιών µε την πολυπολιτισµικότητα, δείχνει τον Μποµπ Σφουγγαράκη και τον Πάτρικ, ανάµεσα σε άλλους χαρακτήρες κινουµένων σχεδίων, να τραγουδούν. Το βίντεο προκαλεί την αντίδραση µιας χριστιανικής συντηρητικής οργάνωσης στις ΗΠΑ, µε τον ισχυρισµό ότι ενθαρρύνει την οµοφυλοφιλία.
2011: Ανακαλύπτεται στη Μαλαισία ένα νέο είδος µύκητα, που ονοµάζεται Spongiforma squarepantsii.
2012: Το 173ο(α) επεισόδιο, µε τίτλο “Squiditis”, κάνει τον «Μποµπ Σφουγγαράκη» τη µακροβιότερη σειρά του Nickelodeon.
2014: Ένα εστιατόριο ονόµατι “Salta Burger”, εµπνευσµένο από τον «Τραγανό Κάβουρα», ανοίγει στη Ραµάλα.
2016: Το Πανεπιστήµιο Κολούµπια αποφαίνεται πως όλες οι Νήσοι Μάρσαλ που συµµετείχαν στις πυρηνικές δοκιµές είναι τώρα κατοικήσιµες, εκτός από την Ατόλη Μπικίνι.
2017: Ερευνητές του Πανεπιστηµίου Στάνφορντ ανακαλύπτουν µια αφθονία θαλάσσιας ζωής να αναπτύσσεται στον κρατήρα της Ατόλης Μπικίνι.
2018: Ένα πλαστό tweet ανακοινώνει πως η σειρά «Μπόµπ Σφουγγαράκης» πρόκειται να ολοκληρωθεί την 1η Μαρτίου.
Κείµενο: Άντρη Παναγιώτου, Ντενίζ Αραούζου
Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση ιδιωτικής συλλογής
Πηγή φωτογραφικού υλικού: U.S. Army Photographic Signal Corps
>
21 Απριλίου – 9 Ιουνίου 2018
ΈΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟ
Απόστολος Γεωργίου
Η έκθεση Ένας πίνακας για τον αποχωρισμό βασίζεται σε ένα ζωγραφικό έργο του Απόστολου Γεωργίου, στο ιστορικό της επανάληψής του και σε μια ιστορία αποχωρισμού. Όταν το 2012 ο καλλιτέχνης ολοκλήρωσε έναν πίνακα (Άτιτλο, 2012), αποφάσισε να τον κρατήσει, καθώς έμεινε συνεπαρμένος μπροστά στην ιδιόμορφη φυσιολογία της ακέφαλης φιγούρας που είχε μόλις ζωγραφίσει. Ωστόσο, εξωτερικές πιέσεις τον ώθησαν να αποχωριστεί το έργο του ύστερα από κάποια χρόνια. Όμως πριν την απομάκρυνση του πίνακα από το εργαστήριο, ο Γεωργίου πραγματοποίησε ένα αντίγραφο, και λίγο αργότερα ένα δεύτερο αντίγραφο, μετατρέποντας έτσι αυτή την άσκηση επανάληψης σε ένα ζωγραφικό δίπτυχο. Έξι χρόνια μετά, και με αφορμή την έκθεσή του στο The Island Club, επιστρέφει σε αυτή την ιδιότυπη διαδικασία πολλαπλασιασμού με ένα καινούργιο σχέδιο, δηλαδή με μια πρόταση για μια καινούργια αφήγηση…
Ο Απόστολος Γεωργίου (Θεσσαλονίκη, 1952) έκανε σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Στη συνέχεια, αποφάσισε να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1975. Εγκαταστάθηκε στη Σκόπελο για δυο δεκαετίες, πριν μεταφέρει το εργαστήριό του στην Αθήνα, όπου και εργάζεται σήμερα. Εκθέτει συστηματικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.
Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Situations, 40-year retrospective, Frank F. Yang Art and Education Foundation, Σεντζέν, Κίνα (2018) / gb agency, Παρίσι, Γαλλία (2014, 2016) / Rodeo, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (2014, 2016) / Mακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα (2012) / EMΣΤ, Αθήνα, Ελλάδα (2011). Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: Der stinknormale Mann, Riesa Efau/Motorenhalle, Δρέσδη, Γερμανία (2017) / Documenta 14, Αθήνα – Κάσσελ (2017) / Shut Up and Paint, Εθνική Πινακοθήκη Βικτώριας, Αυστραλία (2016) / Cher(e)s Ami(e)s: Hommage aux donateurs des collections contemporaines, Centre Pompidou, Παρίσι, Γαλλία (2016) / See Sun and Think Shadow, Gladstone Gallery, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α (2016) / Ύπνος Project, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα, Ελλάδα (2016)
>
10 Μαρτίου – 14 Απριλίου 2018
6C7N1H8O16S
Αντλώντας έµπνευση από την Ιαπωνική τελετή Kōdō (Ο Τρόπος του Θυμιάματος), η έκθεση 6C7N1H8O16S προτείνει µια σειρά από οσφρητικές εµπειρίες που αναπτύσσονται γύρω από τις πρώτες ύλες της αρωµατοποιίας και ασκήσεις σύνθεσής τους.
Μαζί µε θυµιάµατα από το Κιότο και αιθέρια έλαια επιλεγµένα σε διάλογο µε την επιµελήτρια Ακίκο Μιγιάκε, το The Island Club παρουσιάζει αρώµατα από τους Πατρίτσιο ντι Μάσσιμο, Μαίρη Ραμσντέν, Μαγκαλή Ρέους, Πρεμ Σαχίμπ, Άντχαμ Φαραμάοϋι, Σέλια Χέμπτον, Άνταμ Χρίστενσεν και Νικολέττα Φιορρούτσι που δηµιουργήθηκαν µε τους Creative Perfumers κατά την διάρκεια ενός εργαστηρίου σε επιµέλεια του Fiorucci Art Trust.
Παράλληλα, η αρωµατοποιός της Floricienta Iuvenalis Χρύσα Γρηγορίου προσεγγίζει µέσω µιας νέας σύνθεσης την ιστορικά συστηµατική χρήση του αρωµατικού φυτού του νησιού, λάβδανου, το οποίο χρησιµοποιήθηκε στο Μεσαίωνα για την παραγωγή των Oiselets du Chypre (Πουλάκια της Κύπρου) και αργότερα για το φηµισµένο άρωµα του Φρανσουά Κοτί Chypre (1917).*
Το 6C7N1H8O16S αναπτύσσεται γύρω από µια σειρά τόσο γλυπτικών όσο και λειτουργικών κατασκευών σχεδιασµένων από τον αρχιτέκτονα Δάκη Παναγιώτου ειδικά για την έκθεση.
>
22 Ιανουαρίου – 5 Μαρτίου 2018
SENSATIONNELLE NOVITÄT
Μάρτιν Γκέρλαχ και Ογκάουα Καζουμάσα
H έκθεση Sensationnelle Novität (Συγκλονιστική Καινοτοµία), παίρνοντας τον τίτλο της από το διαφηµιστικό υλικό για µια σειρά από κολλοτυπίες του Μάρτιν Γκέρλαχ, παρουσιάζει έργα των πρωτοπόρων της φωτογραφίας, Mάρτιν Γκέρλαχ και Ογκάουα Καζουµάσα.
Μάρτιν Γκέρλαχ (Μάρτιν Πήτερ Γκέρλαχ)
13 Μαρτίου 1846 – 9 Απριλίου 1918
Ο Γερµανο-αυστριακός φωτογράφος και εκδότης Μάρτιν Γκέρλαχ ήταν ανάµεσα στους πρώτους που πειραµατίστηκαν µε τη φωτογραφία. Η έκθεση συµπεριλαµβάνει οχτώ κολλοτυπίες από την έκδοση Festons und Decorative Gruppen nebst einem Zieralphabete aus Pflanzen und Thieren, Jagd, Touristen- und anderen Geräthen (1893), η οποία πρωτοκυκλοφόρησε στο ιστορικό και πνευµατικό πλαίσιο της Ζετσεσιονιστικής Βιέννης. Ήταν επίσης η πρώτη εκδόση του Γκέρλαχ που συµπεριλάµβανε αποκλειστικά φωτογραφικό υλικό. Τα ευφάνταστα κολάζ που παρουσιάζονται στην έκθεση έχουν επιλεγεί από µια εκτενή σειρά µε 146 κολλοτυπίες. Οι συνθέσεις του Γκέρλαχ αποτελούν καινοτοµία στο πλαίσιο της παράδοσης της βοτανολογικής ανθολόγησης — όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, η επιθυµία του να “προσφέρει περισσότερα αντί λιγότερα” είχε ως αποτέλεσµα τα κολλάζ του να αποτελούν, εν τέλει, “ένα συνονθύλευµα θεµάτων”.
Ογκάουα Καζουμάσα (γνωστός και ως Ογκάουα Καζούμα ή Ογκάουα Ισσίν)
29 Σεπτεμβρίου 1860 – 6 Σεπτεμβρίου 1929
Ο Ιάπωνας φωτογράφος, τυπογράφος και εκδότης Ογκάουα Καζουµάσα αναγνωρίζεται ευρέως ως πρωτοπόρος στον τοµέα της φωτογραφίας και της φωτοµηχανικής εκτύπωσης στην Περίοδο Μεϊτζί. Μυήθηκε στη φωτογραφία ήδη από τα 15 του, ενώ αργότερα ταξίδευσε στη Βοστώνη όπου εκπαιδεύτηκε στη φωτογραφία πορτρέτων και την τεχνική στεγνής πλάκας. Ο Ογκάουα ήταν από τους πρώτους που παρείχαν εικόνες από την Περίοδο Μεϊτζί στο ευρύτερο κοινό, ενώ η συνεισφορά του στην κατανόηση της εποχής του πέρα από τα σύνορα της Ιαπωνίας θεωρείται ανεκτίµητη. Αν και είναι πρωτίστως γνωστός για τις κολλοτυπίες και µεσοτονικές εκτύπωσεις του, χρησιµοποίησε πολλές ακόµα τεχνικές όπως την αµβορτυπία, την εκτύπωση µε αλβουµίνη, την πλατινοτυπία και την στερεογραφία. Η έκθεση Sensationnelle Novität παρουσιάζει τέσσερις κολλοτυπίες του Ογκάουα που απεικονίζουν λουλούδια.
>