admin – the island club

4 & 8 Αυγούστου 2023

ORLANDO: MY POLITICAL BIOGRAPHY
Paul B. Preciado

A FULL LIFE, I SUPPOSE
Αλέξανδρος Πισσούριος (σε συνομιλία με ταινίες των Mαρίας Αναστασίου, Luke Fowler, Margaret Salmon, Vicky Smith, Margaret Tait και Kατερίνας Θωμαδάκη)

Στο πλαίσιο του 18^oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, το The Island Club παρουσιάζει: A. το πειραματικό ντοκιμαντέρ του Paul B. Preciado, Orlando: My Political Biography, σε συνεργασία με το Queer Wave, και B. την πρεμιέρα του νέου έργου του Αλέξανδρου Πισσούριου, A full life, I suppose, σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους, επιλογής του καλλιτέχνη.

A. Παρασκευή, 4 Αυγούστου 2023, 20:30, σε συνεργασία με το Queer Wave | Orlando: My Political Βiography, Paul B. Preciado, 2023, 75 λεπτά

Αυτό που με ενδιαφέρει στην ταινία είναι η αποτύπωση ενός κόσμου σε γνωσιολογική μετάβαση, του περάσματος από μια δυαδική και πατριαρχική γνωσιολογία σε έναν άλλο τρόπο σκέψης για την υποκειμενικότητα, το σώμα, και τον έρωτα … Το να είσαι τρανς δεν είναι απλώς μια μετάβαση από τη θηλυκότητα στην αρρενωπότητα (ή το αντίστροφο), αλλά η εμπλοκή σε μια διαδικασία εσωτερικής «ορλαντοποίησης»: ένα ποιητικό οδοιπορικό κατά το οποίο επινοείται μια νέα γλώσσα για να ονομάζεις τον εαυτό σου και τον κόσμο. — Paul B. Preciado

Το 1928, η Virginia Woolf έγραψε το Orlando, ένα μυθιστόρημα όπου το φύλο του κεντρικού χαρακτήρα μεταβάλλεται, στα μέσα της πλοκής. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο διεμφυλικός συγγραφέας και ακτιβιστής Paul B. Preciado στέλνει ένα κινηματογραφικό γράμμα στη Woolf, προσκαλώντας 25 σύγχρονα διεμφυλικά και μη-δυαδικά άτομα, από 8 έως 70 ετών, να ενσαρκώσουν τον εν λόγω φανταστικό χαρακτήρα, καθώς εξιστορούν τις δικές τους ζωές. Παράλληλα, προβολή αρχειακού υλικού από τα μέσα του 20^ού αιώνα ανακαλεί τ@ ιστορικ@ Orlando στον αγώνα τους για αναγνώριση και ορατότητα.

Ο Paul B. Preciado (γεν. 1970, Μπούργος, Ισπανία· ζει και εργάζεται στο Παρίσι) είναι συγγραφέας, φιλόσοφος, επιμελητής και ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους στοχαστές σε θέματα φύλου και πολιτικής του σώματος. Μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει επιμελητής δημόσιων προγραμμάτων στην documenta 14 (Κάσελ/Αθήνα), επιμελητής του περιπτέρου της Ταϊβάν στην Μπιενάλε Βενετίας το 2019, και επικεφαλής έρευνας του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης (MACBA). Τα βιβλία του Countersexual Manifesto (Columbia University Press), Testo Junkie (The Feminist Press), Pornotopia (Zone Books), An Apartment in Uranus (Semiotexte και Fitzcarraldo), Can the Monster Speak (Semiotexte και Fitzcarraldo) και Dysphoria Mundi (Grasset, Graywolf και Fitzcarraldo) αποτελούν σημεία αναφοράς για την σύγχρονη θεωρία του φύλου.

B. Τρίτη, 8 Αυγούστου 2023, 20:30 | A full life, I suppose, Αλέξανδρος Πισσούριος, 2023, 25 λεπτά (σε συνομιλία με ταινίες των Mαρίας Αναστασίου, Luke Fowler, Margaret Salmon, Vicky Smith, Margaret Tait και Kατερίνας Θωμαδάκη, 1952–2021, 50 λεπτά)

Αντρούλλα Πισσουρίου: Η πρώτη αντίδραση, σσοκκάρεσαι. Όταν βλέπεις τον εαυτό σου 18-19 χρονών τζαι είσαι τωρά 70, παθθαίννεις ένα μικρό σσοκ. Μετά, μετράς το πώς νιώθεις. Πώς ένιωθες τζείν’ τον τζαιρό. Τι έκαμνες… Πόση διάθεσην είχες τζαι, ξέρω ‘γώ, με τη τωρινή. Αλλά ύστερα λαλείς «Έτσι εν η ζωή». Περνάς, ύστερα… Μεγαλώννεις, γερνάς τζαι πρέπει να σσαίρεσαι την κάθε φάση της ηλικίας σου. Εν πρέπει να μαραζώνεις ότι ήσουν νέα… Πρέπει να θωρείς έτσι όπως ήσουν, να σσαίρεσαι ότι υπήρξες έτσι, ωραία. Εγώ εν μετανιώνω που υπήρξα έτσι. Τζαι χαρούμενη τζαι ωραία ντυμένη τζαι με τα μωρά μου. Νοιώθω ευχαριστημένη.
Αλέξανδρος Πισσούριος: Άρα εθθα ήθελες να ‘σουν κάποια άλλη.
Αντρούλλα Πισσουρίου: Όι. Κάποια άλλη, όι. Κάποιαν άλλη ζωή μπορεί να ήθελα να έχω. Κάποιον άλλο σύντροφο θα ήθελα να έχω. Κάποιον άλλο, έτσι, που ναν διαφορετικός. Άλλα αρέσκει μου τζείνο που ήμουν. Εν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη. Απάντησα σου καλά;
Αλέξανδρος Πισσούριος: Ναι.

Η ταινία A full life, I suppose αποτελεί ένα κινηματογραφικό πορτραίτο του χρόνου που πέρασε ο Πισσούριος μαζί με τη μητέρα του, Αντρούλλα, κατά τη διάρκεια των τακτικών του επισκέψεων στην Κύπρο. Συνδυάζοντας νέο υλικό από φιλμ 16 χλστ. με φιλμ Super 8 χλστ. που τράβηξε ο πατέρας του καλλιτέχνη κατά τη δεκαετία του 1970, το έργο καταγράφει τη μεταβολή των σωμάτων και των επιθυμιών που σηματοδοτούν μια ζωή. Επιδιώκοντας να εξισορροπήσει μεταξύ παρατήρησης και κατασκευής, το έργο αποτυπώνει την καθημερινότητα και την ζωή της Αντρούλλας, ενώ μεταποιεί το σώμα και τον οικιακό της χώρο μέσα από κοντινά πλάνα, τεχνικές διπλής έκθεσης και time-lapse. Καθώς αποσπάσματα από συνομιλίες μεταξύ του καλλιτέχνη και της μητέρας του οργανώνονται χωρίς συγχρονισμό ανάμεσα στις εικόνες, συναντήσεις με το φως και το σκοτάδι στις γωνιές και στα έπιπλα της κατά τ’ άλλα συνηθισμένης κατοικίας της Αντρούλλας εγείρουν την αίσθηση του εξωπραγματικού.

Η πρεμιέρα συνομιλεί με την ταινία And I wish you a happy life, ένα πορτραίτο για τον πατέρα του καλλιτέχνη, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού το 2020. Η παρουσίαση πραγματοποιείται σε συνάρτηση με ένα πρόγραμμα προβολών ταινιών μικρού μήκους, επιλογής του καλλιτέχνη, που εμβαθύνουν στις θεματικές του έργου του.*

O Αλέξανδρος Πισσούριος (γεν. 1982, Λευκωσία, Κύπρος· ζει και εργάζεται στο Λονδίνο) είναι καλλιτέχνης και σκηνοθέτης. Ασχολείται κυρίως με το αναλογικό φιλμ και το ψηφιακό βίντεο, καθώς και με τη φωτογραφία. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από διεισδυτική παρατήρηση και μια ροπή προς πειραματικές παραδόσεις του φιλμ. Στις εκθέσεις και προβολές του συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Lights-Move-Morecambe, Jewellers, Ηνωμένο Βασίλειο (2023)· Ineffable Islands, Space52, Αθήνα (2021)· And I wish you a happy life, 15^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, σε συνεργασία με το The Island Club (2020)· Terra Mediterranea: In Action, Λειψία (2017)· 27^ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Άγκυρας, Τουρκία (2016)· LUX/ICA Μπιενάλ Κινούμενης Εικόνας, ICA, Λονδίνο (2012)· On site, Barbican Exhibition Halls, Λονδίνο (2011)· 25^ο Gay and Lesbian Film Festival, Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (2011).

* Το πρόγραμμα προβολών που παρουσιάζεται σε συνάρτηση με την ταινία A full life, I suppose περιλαμβάνει τις εξής ταινίες:

Piano Practice, Μαρία Αναστασίου, 2021, 8 λεπτά

Ένα σύντομο πορτραίτο της μητέρας της καλλιτέχνιδας στο σπίτι της στη Λευκωσία, καθώς αποκτά νέες δεξιότητες μετά τη συνταξιοδότησή της από μια ακαδημαϊκή καριέρα στις ιατρικές επιστήμες.

Mum’s Cards, Luke Fowler, 2018, 9 λεπτά

Η μητέρα μου είναι Κοινωνιολόγος—ήρθε από τη νότια Αγγλία στη Γλασκώβη κατά τη δεκαετία του 1960, για να δουλέψει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης… Αν και το πανεπιστήμιο την υποστήριξε και της παρείχε τον δικό της προσωπικό υπολογιστή, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί κάρτες σημειώσεων για τα βιβλία και τα άρθρα που διάβαζε. Τώρα που δεν έχει πλέον γραφείο, το σπίτι της είναι γεμάτο με κουτιά παπουτσιών και ντουλάπια αρχειοθέτησης που περιέχουν αυτές τις κάρτες. [Εκείνη] απουσίαζε τη μέρα που γύρισα αυτή την ταινία· η συνέντευξη και οι ήχοι καταγράφηκαν μετέπειτα. — Luke Fowler

Ramapo Central, Margaret Salmon, 2003, 8 λεπτά

Το τρίτο κινηματογραφικό πορτραίτο από μια σειρά αμερικανικών τυπογραφιών της Margaret Salmon. Η ταινία Ramapo Central είναι μια φεμινιστική διερεύνηση της ταυτότητας των γυναικών της μεσαίας τάξης, που απεικονίζει την πραγματική και φανταστική ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας ρεσεψιονίστ.

Re:Exposure, Vicky Smith, 2021, 10 λεπτά

Ένας στοχασμός για την έκθεση του δέρματος στον ήλιο και του φιλμ στο φως, καθώς και για τους περιβαλλοντικούς, κοινωνικούς και κληρονομικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία της γήρανσης. Η ταινία ενσωματώνει κοντινά πλάνα από παλιές φωτογραφίες της μητέρας—και της γιαγιάς—της καλλιτέχνιδας στην παραλία.

A Portrait of Ga, Margaret Tait, 1952, 5 λεπτά

Η μητέρα μου φαινόταν καλό θέμα για ένα πορτραίτο, (ήταν εκεί), και σκέφτηκα ότι ήταν μια ευκαιρία να κάνω ένα είδος «αφηρημένης ταινίας», με την έννοια ότι δεν είχε αυτό που θα λέγαμε «τη γραμματική του κινηματογράφου». Πρόκειται κυρίως για ασυνεχή πλάνα που συνδέονται ως προς το θέμα τους, σε μία περίπτωση ως προς το χρώμα, και μόνο σπάνια μέσω της κίνησης. — Margaret Tait

Portrait De ma mère dans son jardin, Κατερίνα Θωμαδάκη, 1980, 10 λεπτά

Σε αυτό το κινηματογραφικό πορτραίτο, όπου η ιερατική φιγούρα της μητέρας της καλλιτέχνιδας και ο τρόπος της να είναι ένα με τη φύση που την περιβάλλει έρχεται σε αντίθεση με τη σφοδρότητα των κινήσεων της κάμερας και τον συγκοπτικό ρυθμό του μοντάζ, κάτι αναδύεται μέσα από την οικεία σχέση που ενώνει τις δύο αυτές γυναίκες. — Jeu de Paume

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
ORLANDO: MY POLITICAL BIOGRAPHY 4 Αυγούστου 2023, 20:30, Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη
A FULL LIFE, I SUPPOSE 8 Αυγούστου 2023, 20:30, Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ www.filmfestival.com.cy/tickets

31 Μαρτίου – 29 Απριλίου 2023
Movement Is Medicine
Pratchaya Phinthong

Το The Island Club παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Pratchaya Phinthong, Movement Is Medicine.

O Pratchaya Phinthong (γεν. 1974, Ubon Ratchathani, Ταϊλάνδη) είναι αλχημιστής των οικονομικών αξιών και κοινωνικών λειτουργιών. Στην πρακτική του, οι οικονομικές διακυμάνσεις, η κινδυνολογία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η παγκόσμια αγορά εργασίας μετασχηματίζονται σε ύλη, καθώς μετατρέπονται από στερεά σε υγρή μορφή, από υγρή σε αέρια, και έπειτα επαναφέρονται. Η δουλειά του Phinthong μπορεί να περιγραφεί ως ενός εμπόρου ο οποίος κινείται βάσει μιας λογικής αντίθετης του κέρδους, εξετάζοντας πολιτιστικά και αξιακά συστήματα, καθημερινά νοήματα, ελπίδες και προβληματισμούς. Αποδέχεται τον διαρκή μετασχηματισμό των μορφών και της πολιτικής, της ύπαρξης και της καθημερινής ζωής, και αντιλαμβάνεται τις διακυμάνσεις νομισματικών αξιών ως μια μεταφορά την οποία ποιητικά εφαρμόζει σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Συχνά, τα έργα του προκύπτουν από την αντιπαράθεση μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών, οικονομικών ή γεωγραφικών συστημάτων, ενώ συνιστούν το αποτέλεσμα ενός διαλόγου, αντλώντας όλες τις ποιητικές τους δυνάμεις από μια σχεδόν αόρατη καλλιτεχνική χειρονομία.

Στις ατομικές του εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Extended Release, Art Center University, Wang Thapra, Μπανγκόκ (2020)· This page is intentionally left blank, Bangkok Citycity Gallery (2019)· Pratchaya Phinthong, gb agency, Παρίσι (2018, 2015, 2012, 2009, 2007)· Who will guard the guards themselves?, Art and Culture Centre, Μπανγκόκ (2015)· A proposal to set CH4 5.75H20 on fire, Kiosk, Γάνδη (2013)· A piece that nobody needs, Lothringer13_halle, Μόναχο (2013)· Broken Hill, Chisenhale Gallery, Λονδίνο (2013)· Sleeping Sickness, Centre d’Art Contemporain, Ρεν (2012)· Give More Than You Take, GAMeC, Μπέργκαμο (2011)· Centre d’Art Contemporain, Μπρετινί (2010).

Στις ομαδικές του εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης 2022; Vulnerable Beings, La Casa Encendida, Μαδρίτη (2022)· Global Resistance, Musée National d’Art Moderne, Παρίσι (2020)· Chine Afrique, Musée National d’Art Moderne, Παρίσι (2020)· My body hold its shape, Tai Kwun Contemporary, Χονγκ Κονγκ (2020)· Moderna Museet Collection, Στοκχόλμη (2020)· A Brave New World, Pinchuk Art Centre, Κίεβο (2020)· Seismic Movements, Dhaka Art Summit, Ντάκα (2020)· Hysterical Mining, Μπιενάλε Βιέννης, Kunsthalle Wien (2019)· Soft Power, SF MOMA, Σαν Φρανσίσκο (2019)· In situ from outside, National Museum, Μπανγκόκ (2019)· Dhaka Art Summit 2019· Floating Worlds, 14^ηΜπιενάλε της Λυών (2017)· Sunshower, National Art Center and Mori Art Museum, Τόκιο (2017)· Art Encounters, Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης, Τιμισοάρα (2017)· Manipulating The World, Moderna Museet, Στοκχόλμη (2017)· 40th Anniversary, Ludwig Museum, Κολωνία (2016)· 11η Μπιενάλε της Γκουάνγκτζου (2016)· Under the Clouds, Serralves Museum, Πόρτο (2015)· Time of Others, Museum of Contemporary Art, Τόκιο (2015)· Gallery of Modern Art, National Museum of Art, Οσάκα (2015)· Singapore Art Museum (2015); Queensland Art Gallery (2015)· Soleil Politique, Museion, Μπολτσάνο (2014)· Materials, Money and Crisis, MUMOK, Βιέννη (2013); I Know You, Irish Museum of Modern Art, Δουβλίνο (2013)· Until it Makes Sense, Kadist Art Foundation, Παρίσι (2013)· dOCUMENTA 13, Κάσσελ (2012)· The Ungovernables, New Museum Triennial, Νέα Υόρκη (2012)· Death & Life of Fiction, Μπιενάλε της Ταϊπέι (2012)· How to Work (More for) Less, Kunsthalle Basel (2011).

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 31 Μαρτίου 2023, 18:00–21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 31 Μαρτίου – 29 Απριλίου 2023. Μέρες αργίας λόγω γιορτών: 14 και 15 Απριλίου.
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00–18:00

Παράλληλα με τα εγκαίνια της έκθεσης Movement Is Medicine, το The Island Club φιλοξενεί την παρουσίαση της έκδοσης του Άδωνη Αρχοντίδη Sensing is believing, believing is seeing με πρωτότυπο κείμενο της Gabrielle de la Puente (The White Pube), που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο την έκθεσής του στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας τον Μάιο–Ιούλιο του 2022.

Παράλληλα με την έκθεση στο The Island Club θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης της Δέσποινας Χαριτωνίδη The Day Before the Western Wind στην eins gallery (19:00–22:00), και η λήξη της έκθεσης Through the Looking Glass στην Pylon Art & Culture, με προβολή ταινιών των εικαστικών Στέλιου Καλλινίκου, Μαριάννας Χριστοφίδη και Κωνσταντίνου Ταλιώτη (18:00–22:00).

17 Μαρτίου 2023 | Θέατρο Ριάλτο
Machines in Lasting Motion
Ichomagnetic Thoughts, Κρίστια Μιχαήλ, Παντελής Διαμαντίδης

«Ανακαλώ μια γυναίκα που χορεύει. Μια γυναίκα; Όχι. Μια γραμμή που καλπάζει με αρμονικό ρυθμό. Ανακαλώ μια φωτεινή προβολή πάνω σε πέπλα. Ακριβής ύλη! Όχι. Ρευστοί ρυθμοί… Αρμονία στις γραμμές. Αρμονία φωτός. Γραμμές, επιφάνειες, όγκοι που προκύπτουν απευθείας, δίχως το τέχνασμα της ανάκλησης, με τη λογική των σχημάτων τους, πέρα από κάθε ιδιαίτερα ανθρώπινη αίσθηση, επιτρέποντας μια εξύψωση προς το αφηρημένο, δίνοντας έτσι περισσότερο χώρο στις αισθήσεις και τα όνειρα…»
— Germaine Dulac

To The Island Club, σε συνεργασία με το Θέατρο Ριάλτο και την Light Cone, παρουσιάζει την οπτικοακουστική παράσταση Machines in Lasting Motion, ένα πρόγραμμα προβολών με ταινίες πρωτοπορίας από τις αρχές του 20ού αιώνα, που περιλαμβάνει έργα των Germaine Dulac, Ralph Steiner, Henri Chomette, Oswell Blakeston και Francis Bruguière. Μέσα από πειραματισμούς με το φως και την κίνηση, οι ταινίες διερευνούν από κοινού τις εκφραστικές ιδιότητες βιομηχανικών τεχνολογιών και εξοπλισμού, παραλληλίζοντας το ανθρώπινο στοιχείο με το μηχανικό. Η προβολή θα συνοδεύεται από ζωντανή μουσική των Ichomagnetic Thoughts (Αντωνία Κάττου και Στέλιος Αντωνίου), Κρίστιας Μιχαήλ και Παντελή Διαμαντίδη, που θα παρουσιάσουν πρωτότυπες συνθέσεις με αφορμή τις ταινίες.

Ο Παντελής Διαμαντίδης είναι συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, καλλιτέχνης νέων μέσων και ερευνητής, ο οποίος μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας και Ολλανδίας. Οι συνθέσεις και οι οπτικοακουστικές του παραστάσεις είναι επιμελώς σχεδιασμένες έτσι ώστε να αποτελούν άκρως βιωματικές εμπειρίες. Μέσω πολυάριθμων συνεργασιών, έχει δημιουργήσει ήχο, οπτικά και λογισμικό για σύγχρονο χορό, θέατρο και διαδραστικές οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις και παραστάσεις. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε διεθνή φεστιβάλ, αίθουσες συναυλιών, κλαμπ, θέατρα, γκαλερί και μουσεία στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Ασία, τη Νότια Αμερική και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως το MoMA PS1 (Νέα Υόρκη), η 55η Μπιενάλε της Βενετίας, το Bozar Centre for Fine Arts (Βρυξέλλες), το Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía (Μαδρίτη), το Πλανητάριο της Μαδρίτης, το Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα), το Μουσείο FOAM (Άμστερνταμ) και το FOAM X Arles. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα εξής: Green (2011), False Awakenings (2015), Go Back to Hiding in the Shadows (2019), Quickly Photographed and Released Unharmed (2020), Παλμός (2022).
Ιστοσελίδα: www.pandelisdiamantides.com/

Η Κρίστια Μιχαήλ είναι Κύπρια υψίφωνος, συνθέτης και καλλιτέχνιδα ήχου με έδρα της την Ολλανδία. Το έργο της επικεντρώνεται στη σύγχρονη και παλαιά δυτική μουσική και την έρευνα, με χρήση εκτεταμένων φωνητικών τεχνικών, καθαρών τόνων, παραδοσιακών ηχοχρωμάτων και στοιχείων από την performance art. Ως υψίφωνος, επικεντρώνεται σε συνεργασίες με συνθέτες για αναθέσεις, παγκόσμιες πρεμιέρες, όπερες, ηχογραφήσεις και άλλα πρότζεκτ, και με φεστιβάλ παλαιάς και σύγχρονης μουσικής ανά την Ευρώπη. Έχει εμφανιστεί ως σολίστ στην Εθνική Όπερα και Μπαλέτο του Άμστερνταμ και έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με το Opera Forward Festival, τη Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου και το K3 Tanzplan Hamburg. Οι συνθέσεις της περιλαμβάνουν φωνητικά έργα και πολυκαναλικές ηχητικές εγκαταστάσεις, και έχουν παρουσιαστεί στο State Heritage Museum (Αγία Πετρούπολη), το SPRING Festival (Ολλανδία), το IMZ International Music + Media Centre (Αυστρία), το Dom Radio (Αγία Πετρούπολη) και το Epicentroom Festival (Αγία Πετρούπολη). Είναι ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του συνόλου μεσαιωνικής μουσικής Sibil-la Ensemble.
Ιστοσελίδα: www.kristiamichael.com

Το μουσικό ντουέτο Ichomagnetic Thoughts αποτελείται από την Αντωνία Κάττου και τον Στέλιο Αντωνίου, που συνδυάζουν τις καταβολές τους, οι οποίες αφορούν στη μουσική παραγωγή, τον ηχητικό σχεδιασμό, τα κρουστά, τη σύγχρονη κλασική μουσική, την εθνομουσικολογία και την αφήγηση. Η δουλειά τους περιλαμβάνει ηλεκτροακουστική σύνθεση, ambient ηχοτοπία και ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ενσωματώνοντας ηλεκτρονικά στοιχεία, συνθεσάιζερ, κρουστά, ηχογραφήσεις πεδίου και ήχους από αντικείμενα. Οι περφόρμανς τους αποτελούν εννοιολογικές, διαδραστικές συναντήσεις που διερευνούν την σύνθεση και τον αυτοσχεδιασμό σε ένα διεπιστημονικό πλαίσιο, μέσα από πειραματισμούς με τη σιωπή, την ατμόσφαιρα και την ευθραυστότητα του ήχου. Το ντουέτο συστάθηκε τον Μάιο του 2022 και έχει εμφανιστεί και παρουσιάσει έργα σε διάφορους χώρους, φεστιβάλ και εκθέσεις στην Κύπρο. Ο πρώτος τους δίσκος, 222555, θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2023.
Ιστοσελίδα: https://linktr.ee/ichomagneticthoughts

Επιμέλεια προγράμματος: Αντρούλα Καφά
Επιλογή ταινιών σε συνεργασία με τον Miguel Armas, ευγενική παραχώρηση της Light Cone

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023, 20:30 (διάρκεια 50΄), στο Θέατρο Ριάλτο
ΕΙΣΟΔΟΣ 10€ / 5€
ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ Διαθέσιμα στην ιστοσελίδα rialto.interticket.com/ ή από το ταμείο του Θεάτρου Ριάλτο (ανοιχτό Δευτέρα με Παρασκευή, 10:00–15:00, και τις μέρες των παραστάσεων 90 λεπτά πριν την έναρξή τους, τηλ. 7777 7745).

Το δρώμενο παρουσιάζεται στο πλαίσιο του προγράμματος FlashArt @ Rialto.

21 Οκτωβρίου – 19 Νοεμβρίου 2022
AND ALL YOU SEE IS GLORY

Αστέρες, έρχονται και φεύγουν, έρχονται άξαφνα ή αργά
Φεύγουνε σαν το τελευταίο φως του ήλιου, σαν φωτιά
Κι εσύ βλέπεις μόνο δόξα

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση And all you see is glory, η οποία περιλαμβάνει αντικείμενα και έργα τέχνης που από κοινού διερευνούν τις σύνθετες αλληλεπιδράσεις μεταξύ της παράδοσης των εικαστικών τεχνών, του χώρου του θεάματος, και των μηχανισμών λατρείας αστέρων. Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο της διοργάνωσης Limassol Art Walks 2022.

Συμμετέχουν (μεταξύ άλλων) οι: Άγγελος Παπαδημητρίου, Αμάντα Ληρ, Άννα Ντέλβι, Γιώργος Καλφαμανώλης, Κλώντια Πασχαλίδου, Κιμ Νόβακ, Κυριάκος Κυριακίδης, Λιμπεράτσε, Ματιέ Λωρέτ, Ναντάρ, Πιέρ Λεγκιγιόν, Χριστόδουλος Παναγιώτου.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 21 Οκτωβρίου 2022, 18:00-22:00. Στις 20:00 θα πραγματοποιηθεί ξενάγηση με τον Χριστόδουλο Παναγιώτου.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 21 Οκτωβρίου – 19 Νοεμβρίου 2022
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00-18:00. Το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Οκτωβρίου η έκθεση θα είναι ανοιχτή από τις 11:00 μέχρι τις 20:00 για το Limassol Art Walks.

Η διοργάνωση Limassol Art Walks 2022 θα πραγματοποιηθεί στις 21 – 23 Οκτωβρίου στο ιστορικό κέντρο της Λεμεσού. Με 14 συμμετοχές από χώρους σύγχρονης τέχνης, πολιτιστικούς φορείς και πρωτοβουλίες δημόσιας τέχνης, το πρόγραμμa θα περιλαμβάνει εκθέσεις, παραστάσεις, προβολές, επισκέψεις σε στούντιο καλλιτεχνών, ομιλίες και ξεναγήσεις. Περισσότερες πληροφορίες: www.limassolartwalks.com (ιστοσελίδα), @limassolartwalks (Instagram)

8 Αυγούστου 2022 | Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού
Los Angeles Plays Itself
Thom Andersen

To Τhe Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει την ταινία Los Angeles Plays Itself του Thom Andersen (2003).

Ένα μοναδικό κινηματογραφικό δοκίμιο για το πώς το Χόλιγουντ έχει επινοήσει και συνάμα παραποιήσει την εικόνα του Λος Ἀντζελες. Χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από περίπου διακόσιες ταινίες και μια σειρά από ιδιοσυγκρασιακά και εμπνευσμένα σχόλια, το Los Angeles Plays Itself έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ταινία για ταινίες που γυρίστηκε ποτέ.

21 Μαΐου – 2 Ιουλίου 2022
I LOVE NATURE
Farah al Qasimi

Το The Island Club παρουσιάζει την ατομική έκθεση I Love Nature της Farah al Qasimi, η οποία περιλαμβάνει φωτογραφίες, βίντεο, και μία ταπετσαρία. Διερευνώντας τις εμφαντικές και επιμελώς επεξεργασμένες εικόνες που αφορούν σε εμπορικές αναπαραστάσεις του Παραδείσου, η έκθεση πραγματεύεται έναν κόσμο όπου το θείο εμπορευματοποιείται, η κατανάλωση εκθειάζεται, και ο Παράδεισος είναι η υπέρτατη υπόσχεση του κεφαλαίου.

Σαν να το παράκανα με αυτό το διάλειμμα.
Είχα μια κακή μέρα κι έμεινα λίγο περισσότερο απ’ όσο προτείνεται.
Είμαι εδώ για ώρες. Ή ίσως μέρες ή εβδομάδες. Δεν ξέρω.
Δεν υπάρχει λόγος να φύγω όταν νιώθω τόσο όμορφα.
Ξυπνάω, κολυμπάω στο νερό, νιώθω πανάλαφρη.
Νιώθω σαν να υπάρχω πέρα από τα όρια του δέρματός μου.
Νιώθω τυλιγμένη με αγάπη και καλοσύνη.
Αισθάνομαι μεγάλη, αλλά όχι βαριά.
Αισθάνομαι ζωντανή χωρίς να υποφέρω.

– Απόσπασμα από The Swarm, Farah al Qasimi, 2021, 13:52 λεπτά, έγχρωμο βίντεο HD, ήχος

H Farah al Qasimi (γεν. 1991, Άμπου Ντάμπι, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) ζει και εργάζεται στο Μπρούκλιν και το Ντουμπάι. Κύρια μέσα της δουλειάς της είναι η φωτογραφία, το βίντεο, και η περφόρμανς. Αποφοίτησε με MFA από το Yale School of Art και έχει συμμετάσχει σε προγράμματα φιλοξενίας στο Delfina Foundation στο Λονδίνο και στο Skowhegan School of Painting and Sculpture στο Μέιν. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στο Contemporary Art Museum St. Louis (Σαιντ Λούις, Μιζούρι)· στο Public Art Fund (Νέα Υόρκη)· στο Jameel Arts Centre (Ντουμπάι)· στο San Franscisco Arts Commission (Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια)· στα CCS Bard Galleries στο Hessel Museum of Art (Νέα Υόρκη)· στην γκαλερί Helena Anrather (Νέα Υόρκη)· στην γκαλερί The Third Line (Ντουμπάι)· στο List Visual Arts Centre του MIT (Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη)· στο Museum of Contemporary Art του Tορόντο και στο Houston Center for Photography (Χιούστον, Αλαμπάμα).

Στην Al Qasimi έχει απονεμηθεί το βραβείο NADA Artadia Prize της Νέας Υόρκης, η υποτροφία Aaron Siskind Individual Photographer’s Fellowship και το βραβείο Capricious Photo Award 2020. Έργα της συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές του Museum of Modern Art (Νέας Υόρκη)· του Solomon R. Guggenheim Museum (Νέα Υόρκη)· του Guggenheim Abu Dhabi (Άμπου Ντάμπι)· του Centre Pompidou (Παρίσι)· της Tate Modern (Λονδίνο)· του Museum of Contemporary Art, Chicago (Σικάγο, Ιλινόι)· του Massachusetts Institute of Technology (Κέιμπριτζ, Μασαχουσέτη)· του Huis Marseille, Μuseum for Photography (Άμστερνταμ)· του Bowdoin College Museum of Art (Μπρούνσγουικ, Μέιν) και της NYU Grey Art Gallery (Νέα Υόρκη).

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 21 Μαΐου 2022, 18:00-21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 21 Μαΐου – 2 Ιουλίου 2022
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00-18:00

26 Μαρτίου – 7 Μαΐου 2022
ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΓΧΥΣΗΣ
Κούλα Σαββίδου

Το The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει την ατομική έκθεση Χρόνια Σύγχυσης, της Κύπριας εικαστικού Κούλας Σαββίδου.

Η Κούλα Σαββίδου γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1956 στο Λονδίνο.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έκαναν ό,τι ήθελαν με τον χρόνο. Πρόσθεταν και αφαιρούσαν μέρες, έκοβαν κι έραβαν βδομάδες. Έτσι κρατιόντουσαν στην εξουσία δυο τρεις μήνες πιο πολύ και μάζευαν διπλούς ή τριπλούς φόρους.

Μέχρι που ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε ν’ αλλάξει το Ρωμαϊκό ημερολόγιο, αλλά πριν από αυτό, το 46 π.Χ, πρόλαβε και τσόνταρε κι αυτός τρεις μήνες. Δολοφονήθηκε ένα χρόνο αργότερα. Κάτι θα ήξερε.

Ο χρόνος που προηγήθηκε της αλλαγής του ημερολογίου ονομάστηκε «ο χρόνος της σύγχυσης» και αποτελεί τον μακρύτερο χρόνο στην ιστορία, με συνολική διάρκεια 445 ημερών.

Ο διάδοχος του Ιούλιου, o Αύγουστος, είπε το νέο ημερολόγιο «Ιουλιανό», στη μνήμη του θείου του. Από τους δύο αυτούς αυτοκράτορες, μας έμειναν τα δίσεκτα έτη, οι μήνες Ιούλιος και Αύγουστος, και τα λάθη τους.

Το Γρηγοριανό ημερολόγιο θεσπίστηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1582 από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄, για να διορθώσει τα λάθη του Ιουλιανού.

Η Κούλα Σαββίδου γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1956 του Γρηγοριανού ημερολογίου. Όπως και κάθε δίσεκτο έτος, το 1956 αποτελείτο από 366 μέρες.

O υπολογισμός της διάρκειας του χρόνου στην πλήρη περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο διορθώνεται σε κύκλους τεσσάρων χρόνων. Έτσι έγινε και στις 29 Φεβρουαρίου 1956, την ημέρα που γεννήθηκε η Κούλα Σαββίδου στο Λονδίνο.

ΚΣ: Υπήρχαν λόγοι σοβαροί. Πολλά σοβαροί λόγοι, όμως…
ΧΠ: Εν πρέπει να το μετανιώνεις γιατί…
ΚΣ: Εν μετανιώνω.
ΧΠ: …παλιά οι καριέρες εν εγίνουνταν έτσι γρήγορα. Εν σήμερα που θέλουμε όλα να συμβαίνουν στο άψε σβήσε.
ΚΣ: Όι, εγώ ήμουν ξεκάθαρη, πάνω απ’ όλα μετρούν οι ανθρώποι που αγαπώ, τζαι άμαν υπάρχουν θέματα υγείας, τέρμα τα… Την τέχνη κάμνουμεν την για τους ανθρώπους που αγαπούμε. Για τους ανθρώπους, γενικά. Υπάρχει λόγος για να κάμνεις τέχνη, τζαι…
ΧΠ: Ναι, επειδή βλέπω σε καμιά φορά ότι μετανιώνεις…
ΚΣ: Όχι, εν τούτο που έλεα του Απόστολου, δεν μετανιώνω. Τζαι να ξανάρχιζα πάλε τώρα έτσι θα έκαμνα. Καθόλου. Εν εμετάνιωσα. Ποττέ.

Θα μπορούσε κανείς να προσεγγίσει το έργο της Κούλας Σαββίδου εκεί στις στροφές που διορθώνεται ο χρόνος.

«Το βέβαιο είναι πως οι ώρες είναι ατέλειωτες, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, και είμαστε αναγκασμένοι να τις σκοτώνουμε με διάφορα καμώματα που, πώς να το πω, που μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζουν λογικά, μέχρι που μας γίνονται συνήθεια. Θα μου πεις, βέβαια, πως το κάνουμε για να μη χάσουμε τα λογικά μας. Αναμφισβήτητα. Μήπως όμως δεν έχουμε κιόλας χαθεί στα αέναα κι ανήλιαγα αβυσσαλέα βάθη; Αυτό λέω καμιά φορά με το νου μου. Παρακολουθείς τον συλλογισμό μου;»
– Σάμιουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό (μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου)

Η πρώτη μου επαφή με το έργο της Κούλας Σαββίδου ήταν μέσα από την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό, στις αρχές του 1995, στο Θέατρο Πράξις στη Λεμεσό. Ήμουν μαθητής τότε. Μια ήθελα να γίνω χορευτής, μια σκηνοθέτης, ήθελα να κάνω και ταινίες… Τίποτα από αυτά δεν έγινε.

Τα σώματα των ηθοποιών βούλιαζαν σε σφουγγάρια, παπούτσια δεν έβλεπες (δηλαδή τις λιωμένες μπότες που συχνά φορούν ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν). Στο κέντρο της σκηνής υπήρχε ένα μπλε δέντρο. Η Κούλα το είχε βάψει μπλε. Στην δεύτερη πράξη φύτρωναν κάτι κόκκινα φύλλα. Τα θυμάμαι, κατακόκκινα.

ΧΠ: Τούτα τα έργα αρέσκουν μου πολλά, τζαι αρέσκει μου τζαι η σχέση τους, η κλίμακά τους στο χώρο εδώ στο σαλόνι σου… έτσι που αγγίζουν το ταβάνι.
ΚΣ: Είχα έναν πολλά μικρό εργαστήριο με ψηλά ταβάνια στη Λεμεσό που ήμασταν…
ΧΠ: Τζαι έκαμες τούτα τα ψηλά έργα.
ΚΣ: Τζαι έκαμα τα ψηλά έργα τούτα, τα οποία έχω, τζαι είχα, δίπλα που το κρεβάτι μας, ήταν πάρα πολλά ωραία.
ΧΠ: Ονομάζεις τα Δέντρα;
ΚΣ: Όχι, Σιωπηροί Διάλογοι – Σιωπηρές Συμφωνίες.
ΧΠ: «Συμφωνίες»;
ΚΣ: Πάντα υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ των έργων. Ναι. Διότι είχε μια άλλη διάσταση με τα φωσφορούχα τα χρώματα, μέσα στη νύχτα, τζαι με το φως το ultraviolet, όταν εσβήναν τα φώτα εδημιουργείτουν έναν άλλο τοπίο, που εσυνομιλούσεν με τα έργα τούτα, τζαι ήταν τρομερό, είναι…
ΧΠ: Γιατί τούτον το μπλε;
ΚΣ: Κοίταξε, για να ’μαι ειλικρινής, εχρειάζουνταν τούτο το χρώμα τα έργα, έτσι εβγήκε, τζαι αγαπώ το γενικά, αλλά είχαν το ανάγκη.
ΧΠ: Εδοκίμασες δηλαδή άλλα χρώματα;
ΚΣ: Πολλά.
ΧΠ: Γιατί τούτο το έντονο μπλε βλέπω το τζαι σε άλλα διακοσμητικά αντικείμενα στο σπίτι σου. Τα παράθυρά σου είναι μπλε, ο τοίχος της κουζίνας, τα πλακάκια. Είναι σχεδόν παντού το ίδιο μπλε.
ΚΣ: Είναι εντελώς τυχαία.
ΧΠ: Όπως τζαι στα επιτοίχια έργα.
ΚΣ: Καμία σχέση.
ΧΠ: Eίναι ένα μπλε σχεδόν επικίνδυνο…
ΚΣ: Μαγνητίζει σε.
ΧΠ: Εν τζαι τα μάτια σου έτσι μαγνητικά μπλε.
ΚΣ: Όι, τούτοι εν φακοί.
ΧΠ: Α, ναι; Τι χρώμα εν τα μάτια σου;
ΚΣ: Καφέ.
ΧΠ: Παν σου πάντως έτσι.
ΚΣ: Έτσι; Ευχαριστώ.

Για να απολιθωθεί η ξυλώδης μορφή ενός δέντρου και αυτό να μετατραπεί σε πέτρα χρειάζεται να περάσουν εκατομμύρια χρόνια. Η Κούλα βέβαια το πετυχαίνει γρηγορότερα.

ΚΣ: Ήβρα το στην άκρη του δρόμου και το λυπήθηκα Χριστόδουλέ μου… Γι’ αυτό επαιρνα όλα τα ξεριζωμένα, για να ζήσουν μια αλλιώτικη ζωή.

«Θέλησα το δέντρο να ’ναι ξεριζωμένο σαν ένδειξη παρηγοριάς […] Γειά και χαρά σε όλους σας, φεύγω να σωθώ…!»
– Σημείωμα της Κούλας Σαββίδου για την παράσταση Περιμένοντας τον Γκοντό

Για την έκθεσή της Σιωπηροί Διάλογοι – Σιωπηρές Συμφωνίες στο Κέντρο Τέχνης Diaspro στη Λευκωσία το 1987, μάζεψε ξεριζωμένα δέντρα από τους δρόμους της Λεμεσού μαζί με τον Ελπιδοφόρο.

Η Κούλα Σαββίδου δε μαζεύει μόνο δέντρα, αλλά και άλλα πολλά αντικείμενα που ενίοτε γίνονται γλυπτά της. Σε χρόνους ακαθόριστους, εκεί στις στροφές που διορθώνεται ο χρόνος.

Κάποια από αυτά τα αντικείμενα είναι: α) ένα πηδάλιο από πλοίο που βρήκε στο καρνάγιο Λεμεσού το 1985, β) κάτι πέτρες από ένα αρχαίο λιμάνι, γ) μια παλιά ζυγαριά που αγόρασε το 2020, δ) ένας πολυέλαιος που ανήκε στην προγιαγιά της και που της χάρισε ο πατέρας της (δε θυμάται πότε), ε) ένα παλιό σκαμπό, στ) ένας σουγιάς, δώρο του πατέρα της, και πάλι από παλιά, ζ) μια πέτρινη κολόνα από το σπίτι του παππού της, η) μια καρέκλα που άφησαν Άγγλοι νοικάρηδες το 1974, θ) δύο τζιβέρκα που βρήκε στην αυλή του εργαστηρίου της το 1988 και που πέρυσι έγιναν μέρος ενός γλυπτού της, ι) τρεις βάσεις από σόμπες, που αγόρασε από έναν παλιατζή το 2021…

Δεν πρόκειται για οbjets trouvés, είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσει. Πρόκειται για οbjets retrouvés (καθώς κάπου μεταξύ του Ντυσάν και του του Μπέκετ στρογγυλοκάθεται ο Προυστ).

ΧΠ: Εννοώ το έργο με τα τζιβέρκα, το τοτέμ.
ΚΣ: Μα εξαναείπες το τοτέμ. Δεν είναι τοτέμ. Το έργο ονομάζεται Υπόσχομαι να ’ρθω.

Ένα σημαντικό μέρος της έκθεσής της Σιωπηροί Διάλογοι – Σιωπηρές Συμφωνίες είναι στημένο πια στο σαλόνι της. Tο σαλόνι της Κούλας Σαββίδου στην Οδό Τενέδου, στα διαμερίσματα Town Mansions, αποτελεί ένα μνημείο απόκλισης στο στροφόμετρο του χρόνου, άρτια επιμελημένο. Μακάρι να μπορούσατε να το δείτε.

Το σαλόνι της Κούλας είναι συνάμα το ομορφότερο πάρκο της Λευκωσίας, στα όρια της ανοργανικότητας. Μακάρι να μπορούσατε να το δείτε.

«Εξοχικός δρόμος με δέντρο. Σούρουπο.
Εστραγκόν: Δέ γίνεται τίποτα.
Βλαδίμηρος: Αυτό αρχίζω να πιστεύω κι εγώ.»
– Οι πρώτες φράσεις από το θεατρικό έργο Περιμένοντας τον Γκοντό (μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου)

«Μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια και πάλι.»

Εργογραφία: Αν ρίξεις δηλαδή τα έργα της σε ένα σέικερ μαζί με τις χρονολογίες, αλλά όλα τα έργα κι όλα τα χρόνια, και τα ανακατέψεις επίμονα, θα φτιάξεις ένα κοκτέιλ. Το κοκτέιλ αυτό μπορείς να το ονομάσεις «Επιμονή Sour». «Συνέπεια», ίσως; Όχι, όχι. «Επιμονή»! «Επιμονή Sour».

Γενεαλογία: ΚΣ: Από την οικογένεια της μαμάς πήρα τες μουσικές, τα τραγούδια, τα βιβλία… Το Τρόοδος, τα ρυάκια, τες βόλτες μέσα το δάσος, τα καλοκαίρια… Με τον Νικόλα, τον Πάνο, την Τάνια, την Μαίρη, τα ξαδέρφια μου όλα. Αυτές οι μουσικές που είναι και μέσα στα έργα μου σφηνωμένες….! Δέκα παιδιά είχε η γιαγιά η Ρεβέκκα από τη μαμά. Η Κυριακού από τον μπαμπά τέσσερα παιδιά. Όλους αυτούς βρήκα στο δρόμο μου και τους αγάπησα πολύ! Έχω ακόμα δυο αδελφές. Η Ρεβέκκα είναι λυρική σοπράνο. Τη Σαβίνα που είναι δασκάλα κλασικού μπαλέτου. Μια κορούλα τη Νεφέλη, σπούδασε θέατρο…! Γιαγιά δυο υπέροχων αγοριών.

“Give us our eleven days!”

ΚΣ: Ήθελα να κάμω έργα που να συνομιλούν μεταξύ τους, τζαι ήβρα ένα ρυθμό με τα χρώματα, με την κίνηση στο χώρο…
ΧΠ: Εν εντυπωσιακή η κίνηση, ναι.
ΚΣ: Διότι κινούνται κιόλας, είναι σεισμογράφοι, όταν αρχίσει… Προχτές που έγινε σεισμός επέλλανεν ο τόπος που τα γλυπτά. Έλα να σου δείξω… [σηκώνονται] Εκουνιούνταν ούλλα έτσι, ναι…

19561960196419681972197619801984198819921996200020042008201620202024202820322036204020442048205220562060

Η Κούλα έκλεισε δεκαέξι χρόνων, είναι στην εφηβεία.

Χριστόδουλος Παναγιώτου

Η Κούλα Σαββίδου (γεν. 1956, Λονδίνο) είναι εικαστικός και έχει τη βάση της στη Λευκωσία. Αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών της Λυόν το 1981. Στις ατομικές της εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Των Μοναχικών Διάβαση – Αδιαβάτων Μονοπατιών, Κέντρο Τέχνης Diaspro, Λευκωσία (1995)· Installations, Studio Interior, Λεμεσός (1987)· Σιωπηροί Διάλογοι – Σιωπηρές Συμφωνίες, Κέντρο Τέχνης Diaspro, Λευκωσία (1987)· Γκαλερί Θεμέλιο, Λεμεσός (1984). Συμμετείχε στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και της Μεσογείου στη Βαρκελώνη (1987), στη 17η Μπιενάλε Αλεξάνδρειας (1991), καθώς και στη Meditarraneo per l’ Arte Contemporanea (1989).

Στις ομαδικές της εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Ανάβασις, γκαλερί Ρόντεο, Αθήνα (2022)· Till we meet again, σε επιμέλεια του Νίκου Παττίχη και της Έζρα Πλουμέρ Μπαρντάκ, CVAR, Λευκωσία (2021-2022)· Revolv.er, σε επιμέλεια της Μαρίας Ευσταθίου, φυτώριο, Λευκωσία (2012)· Η γη του Κανενός, Κέντρο Τέχνης Diaspro, Λευκωσία (1992)· 25 Κύπριοι Καλλιτέχνες, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα (1992).

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 26 Μαρτίου 2022, 17:00-21:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 26 Μαρτίου – 7 Μαΐου 2022
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00-18:00. Μέρες αργίας λόγω Πάσχα: 22 και 23 Απριλίου.

18 Δεκεμβρίου 2021 – 26 Φεβρουαρίου 2022
THE LONG TAIL
Philip Wiegard

To The Island Club παρουσιάζει την έκθεση The Long Tail του Γερμανού καλλιτέχνη Philip Wiegard. Η έκθεση περιλαμβάνει μια εγκατάσταση ταπετσαρίας και σειρά επιτοίχιων έργων από πολυμερικό πηλό. Μέρος των εκθεμάτων έχουν δημιουργηθεί σε συνεργασία με μέλη του Συνδέσμου Πολυμερικού Πηλού Κύπρου, στο πλαίσιο εργαστηρίου που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2021 στη Λευκωσία.

Ι.

Mrgymtowels: Δεν ξέρω τι είναι ή τι σημαίνει.
Αλλά τώρα πεινάω…
benfcknten: Τρώγεται;
Cheesegollam: Νόμισα πως έσπρωχνες το τυρί έξω από ένα hot dog.
bythefae: ΛΟΙΠΟΟΟΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
hannaharleman: απαγορευμένη καραμέλα

– Σχόλια κάτω από βίντεο διδασκαλίας του Philip Wiegard από τον λογαριασμό του στο TikTok [@phimo_tutorials]

II.

«Θέλω να διαλύσω τα πολυμερικά μωσαϊκά του Philip Wiegard με τα δόντια μου. Πρώτα οι κοπτήρες μου, μετά οι γομφίοι μου, να σπείρουν το χάος στα προσεγμένα όρια μεταξύ χρωμάτων και σχημάτων, κι έπειτα να τα γδάρω, απολαμβάνοντας την αυξανόμενη πίεση του πηλού κάτω από τις ημικυκλικές άκρες των νυχιών μου, ξεσκίζoντάς τα. Τι είναι αυτό το υλικό μένος; Αυτή μου η λαχτάρα να ρημάξω; Να φάω. Να καταναλώσω.

[…]

Την πρώτη φορά που είδα τα έργα του Philip Wiegard, δεν είχα καταλάβει πως είναι φτιαγμένα από πολυμερικό πηλό. Νόμισα πως ήταν απλώς ελαιογραφίες φτιαγμένες με πολλή μπλε χαρτοταινία και σχολαστική ακρίβεια. Μετά έπεσα πάνω στον λογαριασμό του στο Instagram και κατάλαβα τι πραγματικά ήταν· όχι ζωγραφιστά ούτε τυπωμένα, αλλά ψημένα στον φούρνο, πλασμένα από εκείνον τον πηλό που είναι ευρέως διαθέσιμος στο εμπόριο, τον ίδιο που ζουλούσαμε στο δημοτικό για να φτιάξουμε φανταχτερές χάντρες για τη μαμά και κολιέ με φουσκωτές καρδιές που έγραφαν πάνω «BFF». Όμως ο Wiegard δουλεύει με υπέρτατη ακρίβεια, αντλώντας από την παράδοση του μωσαϊκού, ή της ιντάρσια, και συναρμολογεί τις εικόνες του από φέτες τρισδιάστατων «ράβδων»–κορμών πολυμερικού πηλού, με σχέδιο που διαπερνά ολόκληρο το εσωτερικό τους μήκος … Στο Instagram, η παρουσία του Wiegard είναι αφοσιωμένη στην παραγωγή αυτών των έργων από πηλό· [ο ίδιος ο καλλιτέχνης] απευθύνεται στον φακό με απρόσμενη σοβαρότητα, περιγράφοντας τα στάδια της διαδικασίας, προσφέροντας συμβουλές και καθοδήγηση στο κοινό του, με τον φακό να στρέφεται στα χέρια του, που χτίζουν συμπιεσμένα κομμάτια γραφικών ράβδων, σχηματίζοντας σιγά σιγά τα μωσαϊκά του … Λόγω της προθυμίας του να μοιραστεί τη μέθοδό του χωρίς συνδρομή, κάτι που δεν είναι σύνηθες, ο Wiegard φαίνεται πως έχει καθιερωθεί στην κοινότητα που ασχολείται με τον πολυμερικό πηλό, αναπτύσσοντας ένα πιστό κοινό και μια σταθερή βάση θαυμαστών, με τα βίντεό του να λαμβάνουν χιλιάδες προβολές.

[…]

Αν κοιτάξετε τα σχόλια σε οποιοδήποτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή μελετήσετε την ιστορία του πολυμερικού πηλού, είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί μια σχεδόν αποκλειστικά γυναικεία ενασχόληση. Ο πολυμερικός πηλός εφευρέθηκε τη δεκαετία του 1930 και χρησιμοποιήθηκε πρώτα από την Käthe Kruse, τη διάσημη Γερμανίδα κουκλοποιό, η οποία πειραματίστηκε με ένα καινούριο απόβλητο υποπροϊόν λαδιού, το λεγόμενο «iglett». Η Käthe το λάτρευε σαν υλικό, όμως δε συγκρατούσε την μπογιά, έτσι παράτησε όσο της είχε απομείνει σε ένα βαρέλι στην αποθήκη. Μια δεκαετία αργότερα, η κόρη της Käthe, η Sofie («Fifi»), ανακάλυψε το iglett που είχε περισσέψει, αναγνώρισε αμέσως την προοπτική αξιοποίησής του, κι έτσι γεννήθηκε ο πηλός FIMO, την ίδια ακριβώς περίοδο που άρχισε να απογειώνεται o όρος «D.I.Y.» [«Κάν’ το μόνος σου»]. Αυτό που έκανε τον πηλό FIMO τόσο μοναδικό ήταν ότι δε χρειαζόταν καμίνι ή κάποια εξειδικευμένη εκπαίδευση για τη χρήση του, έτσι ώστε διαφημίστηκε ως «πηλός φούρνου» που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από το οποιοδήποτε άτομο από την άνεση του σπιτιού του. Αυτή η δυνατότητα οικιακής παραγωγής καθιέρωσε το FIMO ως ένα δημιουργικό υλικό για παιδιά και μητέρες, διαμορφώνοντας όμως σταδιακά μια εικόνα λόγω της οποίας η κοινότητα που ασχολείται με τον πολυμερικό πηλό δε λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Υπάρχει μια ξεκάθαρη, σχεδόν απεγνωσμένη επιθυμία να αναγνωριστεί ο πολυμερικός πηλός ως μια πραγματική τεχνική ή μια πραγματική τέχνη, και όχι μόνο ως χόμπι …

[…]

Η πολυμερική πρακτική του Wiegard είναι μια συγχώνευση πολλών κόσμων – της τέχνης και του κιτς, του τελικού προϊόντος και της παραγωγικής διαδικασίας, της μαζικής εμπορικότητας και της χειροτεχνικής κατασκευής … Τα μωσαϊκά [του] κινούνται στο ρευστό έδαφος της ψηφιακής περφόρμανς, της διαδικτυακής ταυτότητας και της οικονομίας της προσοχής, αν και παραπέμπουν στην εκστατική τους καταγωγή με ένα στωικό νεύμα. Μπορεί να είναι φτιαγμένα από παραλογιστικής έμπνευσης υλικά, ανοιχτόχρωμα, που προορίζονται για παιδιά, όμως τα μωσαϊκά παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά – όπως άλλωστε και ο Wiegard στα βίντεό του. Όταν καθόμασταν στο στούντιό του στο Βερολίνο, τον ρώτησα πώς ψήνει τα πιο μεγάλα του έργα. «Σε έναν εμπορικό φούρνο εδώ απέναντι. Μου πήρε δύο χρόνια να καταλάβω πώς να το κάνω σωστά» … Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του Wiegard να διασχίζει προσεκτικά την οδό Σκάλιτζερ κρατώντας ένα τεράστιο ταψί, σαν ένα περίτεχνο ξωτικό Keebler. Αυτή του η πορεία προς το αρτοποιείο σημαίνει πως βρήκε τον τρόπο να εκβιομηχανίσει το οικιακό προϊόν, μετατρέποντάς το σε κάτι που ταιριάζει σε μουσείο. Αυτό άλλωστε δεν ήθελε πάντοτε η κοινότητα πολυμερικού πηλού;»

– Calla Henkel, «Oddly Satisfying», 2021. Από το βιβλίο Illiberal Arts, μια έκδοση του Haus der Kulturen der Welt του Βερολίνου, σε επιμέλεια των Anselm Franke και Kerstin Stakemeier. Μεταφρασμένα και επιμελημένα αποσπάσματα.

Ο Philip Wiegard (γεν. 1977, Σβέντζινγκεν, Γερμανία) ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Το έργο του διερευνά μορφές δημιουργικής έκφρασης και συλλογικής δουλειάς σε σχέση με τις περιρρέουσες συνθήκες παραγωγής και εργασίας. Σπούδασε τέχνη στο University of the Arts του Βερολίνου (1998–2003) και στο Hunter College της Νέας Υόρκης (2001–2002). Έλαβε υποτροφία από το Senate of Culture του Βερολίνου (2019 και 2020), το Studienstiftung des deutschen Volkes (2001–2003) και την Cité Internationale des Arts στο Παρίσι (2007), και συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας Spring Workshop του Χονγκ Κονγκ (2014).

Στις ατομικές και ομαδικές του εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Illiberal Arts, Haus der Kulturen der Welt (Βερολίνο, 2021)· These Are the Only Times You Have Known, Neuer Berliner Kunstverein (Βερολίνο, 2020)· In the Name of Talent, Between Bridges (Βερολίνο, 2018)· Beehave, Fundació Joan Miró (Βαρκελώνη, 2018)· Show Me the Money!, Museet for Samtidskunst (Ροσκίλντε, 2017)· Nine to Five (με τον Χριστόδουλο Παναγιώτου), Kunstverein Nürnberg (Νυρεμβέργη, 2016)· When Fashion Shows The Danger Then Fashion Is The Danger (με τον Bernhard Willhelm), Museum of Contemporary Art–Pacific Design Center (Λος Άντζελες, 2015)· Funeral Charade of Poses, HAU Hebbel am Ufer (Βερολίνο, 2011)· TopHane, Depo (Κωνσταντινούπολη, 2010)· Rooms without Walls (με το basso Berlin), Hayward Gallery (Λονδίνο, 2009).

ΕΓΚΑΙΝΙΑ 18 Δεκεμβρίου 2021, 18:00–21:00.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 18 Δεκεμβρίου 2021 – 26 Φεβρουαρίου 2022.
ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Πέμπτη με Σάββατο, 12:00–18:00. Μέρες αργίας λόγω γιορτών: 24, 25 και 31 Δεκεμβρίου· 1 και 6 Ιανουαρίου.

Η είσοδος στον εκθεσιακό χώρο προϋποθέτει την επίδειξη SafePass. H χρήση μάσκας και η τήρηση αποστάσεων είναι υποχρεωτική. Ο αριθμός των ατόμων που μπορούν να βρίσκονται κάθε στιγμή στον χώρο είναι περιορισμένος.

6 Νοεμβρίου – 4 Δεκεμβρίου 2021
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝ ΜΠΡΑΝΚΟΥΖΙ
Κονσταντίν Μπρανκούζι

Το The Island Club παρουσιάζει την ανθολογία ταινιών του Κονσταντίν Μπρανκούζι από τη συλλογή του Κέντρου Ζωρζ Πομπιντού – Εθνικού Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Γαλλίας. Οργανωμένες σε επτά κεφάλαια (Ο Μπρανκούζι Κινηματογραφεί, Το Εργαστήριο, Φώτα και Υλικά, Μπεστιάριο, Πορτρέτα και Αυτοπορτρέτα, Χορός, Ταξίδια), οι ταινίες του Μπρανκούζι αποτελούν έναν γόνιμο διάλογο μεταξύ του πρωτοπόρου γλυπτικού του έργου και της τότε καινούριας τεχνολογίας καταγραφής της κινούμενης εικόνας.

«Ο Κονσταντίν Μπρανκούζι αναπτύσσει, καλύτερα από κάθε άλλον καλλιτέχνη της γενιάς του, μια πλήρη αντίληψη της επανάστασης που τα μέσα αναλογικής αναπαραγωγής (φωτογραφία και κινηματογράφος) επρόκειτο να φέρουν στην κατανόηση του έργου τέχνης. Έτσι, ο καλλιτέχνης ξεκινά να αναζητά την ίδια την ουσία των αναπαραχθέντων έργων, όπως και τον δυναμισμό, τους κραδασμούς, και την ενέργεια που απορρέουν από αυτά. Πρόκειται για μια σειρά εκρηκτικών παιχνιδιών με το φως και τα υλικά, την κίνηση και το κάδρο, που πραγματοποιούνται μέσα από αναρίθμητα πειράματα με πολλαπλές συνθήκες λήψης του ίδιου έργου.» (Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, Εικόνες Δίχως Τέλος, 2011)

Ο Κονσταντίν Μπρανκούζι (1876-1957) ήταν Ρουμάνος γλύπτης που δραστηριοποιήθηκε στη Γαλλία. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της μοντέρνας γλυπτικής, με σημαντική επιρροή στις μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Γεννημένος σε φτωχή αγροτική οικογένεια στα Καρπάθια Όρη, επέδειξε από πολύ νωρίς ικανότητα στην ξυλογλυπτική και ενδιαφέρον για τις παραδόσεις της ρουμανικής λαϊκής τέχνης. Εγκατέλειψε το χωριό του σε ηλικία εννέα χρονών, και μετά από σειρά περιπλανήσεων και σπουδών στην Κραϊόβα, το Βουκουρέστι, και το Μόναχο, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα με τον Αντονίν Μερσιέ στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η τέχνη του χαρακτηρίζεται από καθαρές γεωμετρικές γραμμές, που διέπονται από μια αίσθηση ελευθερίας, ισορροπίας, και βαρύτητας. Η περίφημη νομική διαμάχη με τις τελωνειακές αρχές κατά την εισαγωγή του έργου του Πουλί στο Διάστημα στην Αμερική αποτελεί ορόσημo στον ορισμό και την κατανόηση της Μοντέρνας και Σύγχρονης τέχνης.

Η έκθεση Οι Ταινίες του Κονσταντίν Μπρανκούζι θα παρουσιαστεί στον εκθεσιακό χώρο του The Island Club στην Αγορά Ανεξαρτησίας #34. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν παράλληλα με το κλείσιμο της έκθεσης HARDCORE CONTINUUM του Emiddio Vasquez (6 Νοεμβρίου 2021, 19:00–21:00, Αγορά Ανεξαρτησίας #18).

23 Οκτωβρίου – 6 Νοεμβρίου 2021
HARDCORE CONTINUUM
Emiddio Vasquez

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση HARDCORE CONTINUUM του Emiddio Vasquez. Η έκθεση θα έχει διάρκεια δύο εβδομάδων, και θα περιλαμβάνει μια περφόρμανς μακράς διαρκείας και μια εγκατάσταση.

Η έκθεση HARDCORE CONTINUUM έχει ως αφετηρία την ηχογράφηση μιας συζήτησης μεταξύ του παραγωγού μουσικής grime, Skepta, του νεαρού Κύπριου συγκρατούμενού του, George, και ενός ανώνυμου αστυνομικού, στο αστυνομικό τμήμα της Αγίας Νάπας. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, ζητείται από τον George να πει, σε ένα καταγραφικό ήχου, κάτι για τον επερχόμενο δίσκο του Skepta, και εκείνος απαντά «δεν καταλαβαίνω». Η εν λόγω ηχογράφηση συμπεριλήφθηκε τελικά στο τραγούδι «Ayia Napa Skit», το οποίο κυκλοφόρησε το 2006 από τον Skepta στον δίσκο Greatest Hits [https://youtu.be/CbMQgI-XStw].

Κατά την πρώτη εβδομάδα της έκθεσης, ο Vasquez θα εκπαιδεύσει τον εαυτό του στην παραγωγή μουσικής UK garage και grime, στο πλαίσιο διερεύνησης μιας σειράς εικασιών από τη θέση του George. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, θα ξεδιπλωθούν και θα αναπτυχθούν συσχετισμοί με τη Βρετανική rave κουλτούρα και με υποκουλτούρες που αφορούν στη μουσική παραγωγή και το πειρατικό ραδιόφωνο. Η περφόρμανς θα καταγραφεί σε κασέτες, και αποσπάσματά της θα μεταδοθούν ζωντανά από τον λογαριασμό του The Island Club στο Instagram. Τη δεύτερη εβδομάδα, η έκθεση θα συνεχιστεί χωρίς την παρουσία του Vasquez, καθώς θα μετεξελιχθεί σε μια εγκατάσταση με τα υλικά και ηχητικά κατάλοιπα της περφόρμανς του. Η έκθεση θα ολοκληρωθεί το Σάββατο 6 Νοεμβρίου με μια εκδήλωση στο Τhe Island Club, με την παρουσία της συντρόφου DJ του Vasquez, Βερόνικας Γεωργίου.

Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της από τον Simon Reynolds, ο οποίος χρησιμοποιεί τον όρο «hardcore continuum» για να περιγράψει τη διαρκή–όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται –εξέλιξη των διαφόρων ειδών Βρετανικής μουσικής dance κατά τις δεκαετίες του 1990 και 2000 (hardcore, jungle, UK garage και grime). Η σύνδεση της UK garage με την Κύπρο έχει εδώ κεντρικό ρόλο, καθώς το είδος κορυφώθηκε στην Αγία Νάπα μέσα από διαδικασίες εξωτικοποίησης και μυθοποίησης του ιδιαίτερου περιβάλλοντός της, ένα περιβάλλον που επίσης αποτέλεσε σημείο καμπής για την σκοτεινότερη και πιο «βρόμικη» εξέλιξη του είδους. Η έκθεση αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό το σημείο, στρέφοντας τον ακαδημαϊκό όρο προς την ιστορία του ραδιοφώνου στην Κύπρο. Κατά τη δεκαετία του 1950, ραδιοφωνικές μεταδόσεις από ξένους πολιτικούς παράγοντες με βάση την Κύπρο συνέβαλαν στη διαμόρφωση ιδεολογιών στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, οδηγώντας ενδεχομένως στην Κρίση του Σουέζ και περιπλέκοντας τη σχέση του νησιού με την υπόλοιπη Ανατολική Μεσόγειο. Σήμερα, οι τεχνολογίες ραδιομετάδοσης στο νησί είναι στενά συνδεδεμένες με τη διαρκή παρουσία ξένων στρατιωτικών υποδομών.

Αποδομώντας ηχητικά και εννοιολογικά το ραδιόφωνο ως μέσο, με καταγραφές νυχτερίδων, βίντεο από το διαδίκτυο, ραδιοφωνικές ηχογραφήσεις ELF από το Lady’s Mile και το Τρόοδος και ηχογραφήσεις από τους άδειους δρόμους της Αγίας Νάπας κατά το κλείσιμο των συνόρων λόγω της πανδημίας το καλοκαίρι του 2020, η έκθεση δοκιμάζει την ιδέα ενός ιστορικού συνεχούς (continuum) έναντι των υλικών ιδιοτήτων του ραδιοφώνου που συνεχώς διαχέονται, ιδιότητες που επίσης χαρακτηρίζουν τις δυνάμεις της αποικιοκρατίας, του εξορυκτισμού και του κεφαλαίου.

Ο Emiddio Vasquez (γεν. 1986, Άγιος Δομίνικος) είναι Κύπριος-Δομινικανός καλλιτέχνης και συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής. H πρακτική του συνίσταται σε υλικές μεταποιήσεις που συγχέουν τις διαδικασίες κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης μεταξύ διαφόρων μέσων, επιδιώκοντας μια κριτική ανάδειξη των ιστορικών και πολιτικών υποδομών που τα περιβάλλουν. Η δουλειά του αντλεί από προσωπικές αναμνήσεις και από το ενδιαφέρον του για τεχνολογίες ήχου, εικόνας, και υπολογισμού, διερευνώντας θέματα που αφορούν στην πολιτική της ορατότητας, τη διαμεσολαβημένη αίσθηση, και τις διαδικασίες διαμόρφωσης υποκειμένων. Είναι διδακτορικός ερευνητής στο διεπιστημονικό πρόγραμμα Media Art and Science στο Arizona State University. H ακαδημαϊκή του έρευνα εξετάζει τα φιλοσοφικά και αισθητικά επακόλουθα μιας υλιστικής θεώρησης της ψηφιακότητας και της πληροφορικής. Το 2018 ίδρυσε τη δισκογραφική και εκδοτική πρωτοβουλία και σειρά ηχητικών δρωμένων Moneda.

Κείμενο: Emiddio Vasquez
Πόστερ: Χρύσω Κοσμά

3 Οκτωβρίου 2021 | Θέατρο Ριάλτο
MAGIC MYXIES ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ TOY F. PERCY SMITH
elektroniki, RAW SILVER, Spivak

Το The Island Club, σε συνεργασία με το Θέατρο Ριάλτο, παρουσιάζει μια σειρά ταινιών μικρού μήκους του πρωτοπόρου Βρετανού κινηματογραφιστή Frank Percy Smith (1880–1945), από τα αρχεία του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Η προβολή, με τίτλο Magic Myxies και Άλλες Ταινίες του F. Percy Smith, θα συνοδεύεται από τη ζωντανή εκτέλεση πρωτότυπων μουσικών συνθέσεων των elektroniki (Έλενα Σαββίδου), RAW SILVER (Νίκος Στέφου) και Spivak (Μαρία Σπίβακ).

Ο Frank Percy Smith γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1880. Ήταν φυσιογνώστης, εφευρέτης και πρωτοπόρος της μικροφωτογραφίας και της τεχνικής time-lapse. Από νεαρή ηλικία επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη και τη φωτογράφιση εντόμων, και το 1910 άρχισε να εργάζεται για τον παραγωγό κινηματογράφου Charles Urban ως ειδικός της μικροσκοπικής φωτογραφίας. Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του το 1945 εργάστηκε για τη δημοφιλή εκπαιδευτική σειρά Secrets of Nature (αργότερα Secrets of Life) της εταιρίας παραγωγής British Instructional Films. Δουλεύοντας κυρίως από το στούντιο που έφτιαξε στο σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο, ο Smith επινοούσε εξοπλισμό που του επέτρεπε να καταγράφει τις μικροσκοπικές λειτουργίες της φύσης με πρωτόγνωρο τρόπο, χαράζοντας το δρόμο για την παράδοση των ντοκιμαντέρ φύσης.

H Έλενα Σαββίδου (γεν. 1989, Λεμεσός) ασχολείται με την περφόρμανς, τη μουσική και τον ήχο. Τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζει έργα που βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό με τον χώρο, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία αντισυμβατικών υλικών για να προτείνει αυτόνομες και μοναδικές ηχητικές και συναισθηματικές εμπειρίες. Έχει συμμετάσχει στο Fierce Festival στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο φεστιβάλ Tresor στη Γερμανία, καθώς και σε δρώμενα των ομάδων Moneda, Honest Electronics και Subaerial στην Κύπρο. Δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις στους χώρους DriveDrive και Θκιό Ππαλιές στη Λευκωσία. Τα τελευταία τρία χρόνια, επιμελείται το προγράμμα Coral Bay, που παρουσιάζεται μηνιαίως στο Noods Radio UK.

Ο Νίκος Στέφου (γεν. 1990, Λευκωσία) αποφοίτησε από το τμήμα Γραφικών Τεχνών της Gerrit Rietveld Academie στο Άμστερνταμ το 2017. Ως γραφίστας παράγει έντυπη ύλη και ασχολείται με θέματα ταυτότητας και κοινωνικής σχεδίασης. Έχει υπηρετήσει ως καλλιτεχνικός διευθυντής σε πολλαπλά δημιουργικά πρότζεκτ, και είναι ανάμεσα στους ιδρυτές της συλλογικότητας και δισκογραφικής ομάδας Honest Electronics και του ετήσιου φεστιβάλ The Gathering. Έχει παρουσιάσει δύο μουσικά άλμπουμ με το προσωνύμιο RAW SILVER, ενώ κομμάτια του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες διεθνών δισκογραφικών ομάδων.

H Μαρία Σπίβακ (γεν. 1989, Λεμεσός) δουλεύει με ήχο και μουσική, και έχει ως βάση της την Κύπρο. Η δουλειά της πραγματεύεται τις ποιότητες και ποιητικές της ποπ μουσικής, και διερευνά θέματα που παραπέμπουν στη μυθολογία, προτείνοντας ένα φουτουριστικό, εσωτεριστικό ταξίδι με στοιχεία φολκ. Ο πρώτος της μεγάλης διάρκειας δίσκος, ΜΕΤΆ ΤΟ ΡΈΙΒ, που κυκλοφόρησε το 2020 από την Ecstatic Records, είναι ένα μείγμα υπνωτικής ποπ και ambient ηλεκτρονικής μουσικής, που ενσωματώνει το DIY πνεύμα της εγχώριας μουσικής σκηνής. Η κασέτα της, Rare Backwards, κυκλοφόρησε το 2020 ως παράρτημα του δίσκου. Οι στίχοι της μουσικής της κινούνται ανεπαίσθητα μεταξύ της ελληνικής και της αγγλικής γλώσσας, ενώ οι ζωντανές της περφόρμανς αποτελούν οικείες ηχητικές τελετές με εκρήξεις ενεργητικής και συχνά αποδομημένης techno με έμπνευση από τη δεκαετία του ’90.

Επιμέλεια προγράμματος: Αντρούλα Καφά

Η προβολή παρουσιάζεται με την υποστήριξη του προγράμματος FlashArt@Rialto, και θα πραγματοποιηθεί παράλληλα με το Open House Festival 2021 της Στέγης Χορού Λεμεσού.

6 Αυγούστου 2021 | Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού
ΔΗΜΑΣ ΕΥΘΥΒΟΥΛΟΣ: ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ
androula, Mohama Tajalof

Το The Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει το ζωντανό οπτικοακουστικό πρόγραμμα Τα Πνεύματα του Δάσους, με τη συμμετοχή των μουσικών androula και Mohama Tajalof. To δρώμενο διεξάγεται παράλληλα με την έκθεση Τα Πνεύματα του Δάσους: Μια Φωτογραφική Καινοτομία του Δήμα Ευθυβούλου που πραγματοποιείται στον χώρο του The Island Club.

Tο πρόγραμμα Τα Πνεύματα του Δάσους περιλαμβάνει την ζωντανή εκτέλεση δύο πρωτοτύπων μουσικών συνθέσεων των androula (Αντρούλα Καφά) και Mohama Tajalof (Βερόνικα Γεωργίου), σε διάλογο με το φωτογραφικό αρχείο του Δήμα Ευθυβούλου (1924-2011), ενός πρωτοπόρου Κύπριου φωτογράφου που έζησε στον Αμαζόνιο του Περού από το 1979 μέχρι το 1989 επιδιώκοντας να αποτυπώσει τα «πνεύματα της ζούγκλας». Οι συνθέσεις θα αντλήσουν υλικό από το ακουστικό αρχείο του Ευθυβούλου (που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις από το τροπικό δάσος και από σαμανιστικές τελετουργίες του Αμαζονίου, μεταξύ άλλων) και από ποιητικά και φιλοσοφικά κείμενα από το αρχείο των γραπτών του.

Επιμέλεια προγράμματος: Αντρούλα Καφά

8 Ιουλίου 2021 | φαινόμενα, Ανάφη
ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ
Άδωνης Αρχοντίδης, Αντρούλα Καφά, Κυριάκος Κυριακίδης, Αριάδνη Διογένους

Η Συλλογή Kerenidis Pepe και ο οργανισμός Association Phenomenon παρουσιάζουν τα φαινόμενα, ένα πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης διάρκειας μίας εβδομάδας, που θα πραγματοποιηθεί στην Ανάφη στις 5–12 Ιουλίου 2021, με προσκεκλημένους τους χώρους τέχνης 3 137, Enterprise Projects, The Island Club, ΤΟ ΟΧΤΩ και State of Concept Athens, από την Ελλάδα και την Κύπρο.

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του προγράμματος φαινόμενα, ο Χριστόδουλος Παναγιώτου προσκαλεί τα μέλη του Στούντιο Χριστόδουλος Παναγιώτου και The Island Club—Άδωνη Αρχοντίδη, Αντρούλα Καφά, Κυριάκο Κυριακίδη και Αριάδνη Διογένους—να παρουσιάσουν ο καθένας το έργο τους. Το πρόγραμμα αποτελείται από μία σειρά εικαστικών παρεμβάσεων, μία παρουσίαση βιβλίου και μία περφόρμανς, που θα εκτυλιχθούν στο χρονικό διάστημα μίας ημέρας.

Ο Κυριάκος Κυριακίδης θα παρουσιάσει μία σειρά από αυτό-πορτραίτα που έχουν τραβηχτεί σε διάφορα δωμάτια ξενοδοχείων υπό τον πλήρη σκηνοθετικό έλεγχο μελών του προσωπικού τους.

Ο Άδωνης Αρχοντίδης θα παρουσιάσει ένα τρισδιάστατο μοντέλο στη διαδικτυακή πλατφόρμα Μοzilla Hubs–έναν μικρό κόσμο που μετατοπίζεται από το ιδιωτικό στο δημόσιο, από το πραγματικό στο πλασματικό και από αποκύημα της φαντασίας σε κάτι ονειρικό.

Συνεχίζοντας την έρευνά της στις τεχνικές του κολάζ, η Αριάδνη Διογένους θα παρουσιάσει μία σειρά από αφίσες που πραγματεύονται και υπενθυμίζουν την ιστορία της Ανάφης ως τόπου εξορίας και απομόνωσης.

Η Αντρούλα Καφά θα παρουσιάσει το έργο Other Aspects of Reality, μία ζωντανή οπτικοακουστική περφόρμανς που συνδιαλέγεται με το αρχείο του Δήμα Ευθυβούλου (1924–2011), ενός Κύπριου φωτογράφου ο οποίος, μέσα από την πρακτική του, επεδίωξε να αποτυπώσει τα «πνεύματα» του Αμαζονίου. Το αρχείο, που είναι τώρα στην κατοχή του The Island Club, αποτελεί τη θεματική της έκθεσης Τα Πνεύματα του Δάσους: Μια Φωτογραφική Καινοτομία του Δήμα Ευθυβούλου.

Το The Island Club θα παρουσιάσει επίσης τον κατάλογο που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τη Συλλογή Kerenides Pepe στο πλαίσιο της έκθεσης One Minute, One Hour, One Month… One Million Years, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2019 στο The Island Club.

3 Ιουλίου – 2 Οκτωβρίου 2021
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ: ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ
Δήμας Ευθυβούλου

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Τα Πνεύματα του Δάσους: Μια Φωτογραφική Καινοτομία. Η έκθεση περιλαμβάνει τα αρχεία του Κύπριου φωτογράφου Δήμα Ευθυβούλου και την ψηφιακή ανασύνθεση της οπτικοακουστικής του παρουσίασης Spirits of the Jungle or Other Aspects of Reality (Τα Πνεύματα της Ζούγκλας ή Άλλες Πτυχές της Πραγματικότητας).

«Είμαι ένας ασήμαντος γέρος. Δεν έχω δικαίωμα να σας ζητώ χάρες. Όμως, σας παρακαλώ, ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε κάτι παραπάνω από αυτό που είσαστε συνηθισμένοι να βλέπετε.»

Ο Δήμας Ευθυβούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1924. Στα γεγονότα του 1974, δούλεψε ως φωτογράφος πολέμου. Ύστερα ταξίδεψε στον Αμαζόνιο του Περού, όπου έζησε και εργάστηκε για σχεδόν δέκα χρόνια. Κατά την εκεί διαμονή του, ενδιαφέρθηκε για τις θρησκευτικές πρακτικές του ντόπιου πληθυσμού, μαθητεύοντας κοντά σε σαμάνους και συμμετέχοντας σε τελετουργίες που βασίζονταν στη χρήση του ψυχοτροπικού ροφήματος αγιαχουάσκα. Οι εν λόγω εμπειρίες τον οδήγησαν σε αυτό που ονόμασε «υπερβατική φωτογραφική καινοτομία»: μια φωτογραφική μέθοδο ονόματι «sidesight» («πλευρική θέαση»), που, μέσω της αντανάκλασης και μιας μετατόπισης της προοπτικής κατά 90 μοίρες, αποσκοπούσε στη φωτογραφική αποτύπωση των «πνευμάτων της ζούγκλας». Μέσω αυτής της μεθόδου, ο Ευθυβούλου επεδίωκε να αποδείξει ότι ο φυσικός κόσμος διέπεται από πνευματικότητα, επαληθεύοντας τις ανιμιστικές πεποιθήσεις των σαμάνων και αναδεικνύοντας τη «μαγική ομορφιά και μυστικιστική ουσία» της φύσης.

Επιστρέφοντας από τον Αμαζόνιο, ο Ευθυβούλου εργάστηκε διεξοδικά για τη διάδοση του έργου και του μηνύματός του. Πέραν από τις φιλοσοφικές και πνευματικές του ανησυχίες, υποστήριξε σθεναρά την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και επεδίωξε συστηματικά να παρουσιάσει τον αρνητικό περιβαλλοντικό και πολιτιστικό αντίκτυπο της αποικιοκρατίας. Ο πυρήνας της καλλιτεχνικής του πρακτικής ήταν η οπτικοακουστική του παρουσίαση Spirits of the Jungle or Other Aspects of Reality, όπου προέβαλλλε διαφάνειες των φωτογραφιών του αναπαράγοντας ηχητικές ηχογραφήσεις του από τον Αμαζόνιο και δίνοντας μία διάλεξη για τη δουλειά του, τις εμπειρίες του με το σαμανισμό, την κλιματική αλλαγή και την αποικιοκρατία. Με την παρουσίαση αυτή περιόδευσε στη Βόρεια και Νότια Αμερική και στην Ευρώπη.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο, ο Ευθυβούλου συνέχισε να αναπτύσσει την δουλειά του μέσω ενός εντυπωσιακού φάσματος καλλιτεχνικών μέσων και τεχνολογικών πειραματισμών, συσσωρεύοντας ένα εκτενές αρχείο φωτογραφιών, βίντεο, κασετών, γραπτών, σχεδίων, ζωγραφικών πινάκων, υδατογραφιών και μιας γκάμας πειραματικού υλικού. Το 2000, προχώρησε στην αυτοέκδοση του βιβλίου του με τίτλο Spirits of the Rainforest – Aspects of the Hyper-Real (Τα Πνεύματα του Τροπικού Δάσους – Πτυχές του Υπερρεαλιστικού), το οποίο μεταφράστηκε στα γερμανικά και δημοσιεύτηκε από τον οίκο AT Verlag το 2004. Απεβίωσε το Δεκέμβριο του 2011.

Τα αρχεία του Δήμα Ευθυβούλου παραχωρήθηκαν στο The Island Club από τη σύζυγό του, Τετιάνα Ευθυβούλου, τον Απρίλιο του 2019. Έκτοτε έχουν οργανωθεί, ψηφιοποιηθεί και συντηρηθεί από την ομάδα του The Island Club, και θα είναι προσβάσιμα για το κοινό στο πλαίσιο της έκθεσης Τα Πνεύματα του Δάσους: Μια Φωτογραφική Καινοτομία. Η έκθεση θα ενεργοποιήσει και τους δύο χώρους του The Island Club: τα αρχεία θα είναι διαθέσιμα για θέαση και μελέτη στον καινούριο χώρο της Αγοράς Ανεξαρτησίας #18, ενώ η ψηφιακή αναπαράσταση της ιστορικής παρουσίασης Spirits of the Jungle or Other Aspects of Reality θα παίζει σε λούπα στο Στούντιο Χριστόδουλος Παναγιώτου στην Αγορά Ανεξαρτησίας #34.

Κείμενο: Αντρούλα Καφά
Υπεύθυνη πρότζεκτ και αρχείου: Αντρούλα Καφά
Επιμέλεια έκθεσης: Αντρούλα Καφά, Αριάδνη Διογένους
Έρευνα, οργάνωση και ψηφιοποίηση αρχείου: Αντρούλα Καφά, Αριάδνη Διογένους
Βοηθός έρευνας και υποδοχή κοινού: Κωνσταντίνος Αποστόλου

Θερμές ευχαριστίες στην Τετιάνα Ευθυβούλου για τη γενναιοδωρία και την εμπιστοσύνη της.

Ειδικές ευχαριστίες στον Γιάννη Παπαδάκη, κατόπιν εισήγησης του οποίου γνωρίσαμε το αρχείο του Δήμα, καθώς και στους Δημήτριο Μιχαηλίδη, Τάσο Στυλιανού, Petru Alexandru Florea, και Ντενίζ Αραούζου.

17 Απριλίου – 22 Μαΐου 2021
ΕΝΑΣ ΞΕΝΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Μοσταφά Σαραμπί

To The Island Club παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Μοσταφά Σαραμπί Ένας Ξένος στο Νησί.

«Ξυπνώ από ένα όνειρο που δε θυμάμαι. Άλλη μια φορά και για πάντα. Αλλά όσα όνειρα θυμάμαι μένουν ζωντανά, με όλες τις μικρές τους λεπτομέρειες, και τα κουβαλώ μαζί μου παντού.

Με ακολουθούν στο εργαστήρι που ζωγραφίζω.

Θα μοιραστώ κάποια από αυτά τα όνειρα μαζί σας, μαζί με τους πίνακές μου.

Στο πρώτο, το κρεβάτι μου βρίσκεται στη μέση ενός κήπου, ενώ δίπλα μου βόσκει μια ζέβρα. Είναι τόσο ζωντανό που το νιώθω πραγματικό. Γίνεται όμως πικρό όταν βλέπω πως απλώνομαι μόνος πάνω στο κρεβάτι, και δεν μπορώ να δω πουθενά τη γυναίκα μου.

Στο δεύτερο, είμαι παγιδευμένος μέσα σε ένα παράξενο φυτό. Δεν μπορώ να κινηθώ. Η μυρωδιά του είναι πολύ δυνατή και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Υπάρχει όμως κάτι ευχάριστο στη φρεσκάδα του και την εισπνέω αυτοκαταστροφικά. Το όνειρο μου προκαλεί αποστροφή και έλξη συνάμα, αλλά χάνω έξαφνα και τις δύο αυτές αισθήσεις.

Αλίμονο, αυτό το τρίτο όνειρο επαναλαμβάνεται συνεχώς. Βλέπω τον Ρομπέρτο Μπάτζιο να χάνει το μοιραίο πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου το 1994 τόσες φορές όσα είναι και τα χορτάρια στο γήπεδο. Το όνειρο επανέρχεται. Και εγώ επιστρέφω στην ίδια σκηνή, με τον Ρομπέρτο, πολλές φορές.

Τέλος του κειμένου και τελευταίο όνειρο.

Έχω δει αμέτρητες φορές τον εαυτό μου με πολλά κεφάλια–μισός άνθρωπος, μισός κτήνος. Κάποιες φορές το κεφάλι μου γίνεται τόσο μεγάλο που δεν το χωράει το κάδρο. Η εικόνα αρνείται να συμμορφωθεί με τις αναλογίες. Δε γνωρίζει νόμους. Μπορεί κανείς να δει τα σύννεφα σαν κλωστή, και να τα ζωγραφίσει έτσι την επόμενη μέρα. Στα όνειρα τα δέντρα περπατούν και κανείς δε μπορεί να τα σταματήσει.

Τα όνειρά μου είναι ο κόσμος των εκτοπισμένων μορφών και χρωμάτων, ένας κόσμος όπου ο καθένας μπορεί να αναπαραστήσει οπτικούς νόμους και να είναι ή να μην είναι ο εαυτός του· όπως και να ’χει, μου ταιριάζει γάντι. Είναι το μεγαλύτερο δώρο. Κι ακόμα ομορφότερο είναι να είναι κανείς ζωγράφος, και να ζωγραφίζει.

Θέλω να πω και την παρακάτω ιστορία, που δεν έχει να κάνει με όνειρα. Όταν ήμουν παιδί, μια φορά κρυολόγησα και με πήγαν στο γιατρό. Στον δρόμο της επιστροφής, κρατούσα σφιχτά τη συνταγή που μου έγραψε. Με το που ανάρρωσα, βάλθηκα να αντιγράφω τη συνταγή σε ένα κομμάτι χαρτί. Η οικογένειά μου ενθουσιάστηκε πως θα γινόμουν γιατρός. Μα φαίνεται πως έτσι έμαθα να ζωγραφίζω, αντιγράφοντας τον γραφικό χαρακτήρα του γιατρού.»

– Μοσταφά Σαραμπί, Ιανουάριος 2021

O Μοσταφά Σαραμπί (γεν. 1983, Κερμάνσα, Ιράν) ζει και εργάζεται στην Τεχεράνη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Shahed (Ιράν) με ΜΑ στη Ζωγραφική. Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στην Balice Hertling (Παρίσι, 2020), στην Delgosha Gallery (Τεχεράνη, 2020, 2018, 2017), και στην Atashzad Gallery (Τεχεράνη, 2009). Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Passerelle (Βρέστη, 2020), στην Peres Projects Gallery (Βερολίνο, 2020), στο Giardino Segreto (Μιλάνο, 2019), στην Delgosha Gallery (Τεχεράνη, 2019, 2018), στη Shirin Gallery (Τεχεράνη, 2011) και στο 5⁰ Visual Art Experimental Festival Youth Art (Τεχεράνη, 2010).

Θερμές ευχαριστίες στους: Αλέξη Αντωνιάδη, Αλέξανδρο Διογένους, Παναγιώτη Πιερίδη, Πόλυ Πηλαβά, Ελένη Ρουμπάνη, Negar Azimi, Augustin de Lestrange, Shabahang Tayyari και Delgosha Gallery.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική παραχώρηση τεσσάρων ιδιωτικών συλλογών.

4 Μαρτίου – 10 Aπριλίου 2021
I DON’T SLEEP, I DREAM
Μαρίνα Ξενοφώντος

To The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει πως, μετά από παύση μηνών λόγω των περιοριστικών μέτρων, ανοίγει ξανά τις πόρτες του με την ατομική έκθεση της Μαρίνας Ξενοφώντος I don’t sleep, I dream. H έκθεση θα πραγματοποιηθεί στον καινούριο χώρο του The Island Club στην Αγορά Ανεξαρτησίας #18.

«Η ζωή κυλά κανονικά, ομαλά, σαν να πέφτουν επάνω μου χίλιες καρδιές στολισμένες με χιλιάδες φωτεινούς κεραυνούς. Είναι μια μεγάλη καταιγίδα κυμάτων· τα περισσότερα σε προσκαλούν να τα καβαλήσεις. Είναι ευχάριστο να τα βλέπεις, όμως όχι πάντα – αυτή λοιπόν είναι η θέση μου. Μήπως πρόκειται για ακόμα μία γοητευτική ιστορία μιας ιδέας που ζητά αναγνώριση; Για την ακρίβεια, μια ιστορία δε θα ’ταν και τόσο άσχημη. Πάντοτε μυρίζει όπως όταν ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς, και νιώθεις πως δυο άνθρωποι φτιάχνουν ψωμί, κάπου κοντά. Αχνοφαίνονται, συζητώντας για τον καιρό στα διαλείμματά τους, ή για το πόσο παράξενο είναι ν’ αναγνωρίζεις κάτι που σ’ αρέσει όταν το βλέπεις.» ¹ Ξέρεις, κάποτε αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Ο Εαυτός ως μοναχικό ον – Ντεκάρτ. O Eαυτός ως μοναχικό σκεπτόμενο ον – σολιψισμός. Ο σολιψισμός και το πρόβλημα των άλλων συνειδήσεων.

Χθες βράδυ στο δείπνο γνώρισα τη σύζυγο του ξαδέλφου μου, έχει τατουάζ στο χέρι ένα λουλούδι και τα αρχικά κάποιου άλλου άντρα. Όπως καθόταν ο παππούς, ήρθε μια Ρωσίδα να ζητήσει δυο ευρώ για να αγοράσει ένα κερί. Μάλλον θα είναι η νοσοκόμα του. Μακάρι να υπήρχε μια μηχανή που να φιλούσε συγγενείς. Θα μου άρεσε να τη σχεδίαζα και να την ονόμαζα «μηχανή που φιλάει συγγενείς».

Άγρια φυτά στην ταράτσα ενός πλίνθινου σπιτιού, ηλιοβασιλέματα που χτυπούν δυνατά πάνω σε φθηνά αλουμινένια παράθυρα και τα κάνουν χρυσά, και τα κάνουν επίκαιρα. Άσπρο, ροζ, μπλε, κίτρινο, μαύρο…
έτσι σκέφτομαι τα πράγματα πλέον. Αυτό δεν ήταν ένα όνειρο για την Κύπρο, ήταν μάλλον μια μαϊμού και μια τίγρη που αγκαλιάζονταν στο όνειρό μου, είχε πιο πολύ να κάνει με τη λύση, είχε πιο πολύ να κάνει με το ότι «θέλαμε κι εμείς τη λύση».

Οι ανεκδοτικές αφηγήσεις και οι παραδειγματικές συμπτώσεις που συσχετίζονται με συγκεκριμένα άτομα μπορούν να προτείνουν εναλλακτικές θεωρήσεις συλλογικών γεγονότων μέσω δευτερευόντων ιστοριών· αν και κομμάτι του ευρύτερου πεδίου κυρίαρχων ιδεών και συμπεριφορών, φανερώνουν το πραγματικό όπως αυτό εκδηλώνεται στην καθημερινότητα. Το πραγματικό κάποιες φορές είναι μια τίγρη και μια μαϊμού που αγκαλιάζονται στο όνειρό μου, ή μια εμπειρία σε ένα μπουρδέλο, που είναι διακοσμημένο σε στυλ που θυμίζει Λος Άντζελες και βρίσκεται στην τουριστική περιοχή της Μεσογειακής ακτής του νησιού. Είσαι εκεί εξαρχής επειδή ένας φίλος σου DJ σου πρότεινε να φτιάξεις ένα DJ box για ένα πάρτι, και μετά ο ιδιοκτήτης του μπουρδέλου αρπάζει το μικρόφωνο και κάνει μια ομιλία για το πώς το σεξ πρέπει να είναι μέρος της ζωής όλων ανεξάρτητα από το ποιοι είμαστε ή τι ηλικία έχουμε, και η εντοπιότητα και η οικουμενικότητα κάπως συγκλίνουν.

Αγάπη είναι όταν μιλάμε άλλες γλώσσες

– Τι χρειαζόμαστε για την εφαρμογή των φύλλων χρυσού;
– Χρειαζόμαστε χρυσό 23.75 καρατίων σε φύλλα.

«Αγάπη είναι, όταν μιλάμε άλλες γλώσσες
Στους πατέρες νεαρών παιδιών,
στον Έντουαρντ,
σε ό,τι μας κρατούσε,
στους δρόμους.» ²Αγάπη είναι, όταν μιλάμε άλλες γλώσσες
ενώ δεν έχουμε κανέναν να αντιληφθούμε.

– Μεταφρασμένη επιλογή σημειώσεων από το προσωπικό ημερολόγιο της καλλιτέχνιδας

¹Απόσπασμα από τη συλλογή κειμένων Κανονική Ζωή – Ηλίθια Σώματα. Άγνωστου συγγραφέα, αυτοέκδοση, χ.χ.
²Νεωτερισμοί Τουμάζου, «Salamaki street». Στην έκδοση: Jan Verwoert και Polys Peslikas, (επιμ.), Umm Kulthum Faints on stage, Sternberg Press, 2020.

Η Μαρίνα Ξενοφώντος (γενν. 1988, Λεμεσός, Κύπρος) έχει τη βάση της στη Λεμεσό και στο Άμστερνταμ. Αποφοίτησε από το Bard College της Νέας Υόρκης με MFA στη Γλυπτική (2018) και ολοκλήρωσε πρόγραμμα φιλοξενίας στο Rijksakademie van Beeldene Kunsten στο Άμστερνταμ (2019). Η πρώτη της ατομική έκθεση, Karat Castle, πραγματοποιήθηκε στους Νεωτερισμούς Τουμάζου στη Λευκωσία το 2015. Πρόσφατα εγκαινίασε την ατομική της έκθεση But we’ve met before στην Hot Wheels Athens (2020/2021).

Στις ομαδικές της εκθέσεις περιλαμβάνονται οι εξής: Utters excess in between, σε επιμέλεια των Ιωάννας Γερακίδη και Δανάης Ιο, State of Concept, Αθήνα (2020)· A Big Heritage with A Glorious Past, σε επιμέλεια των mama, Critical Distance, Τορόντο (2020)· Hypersurfacing, σε επιμέλεια της Μαρίνας Χριστοδουλίδου, NiMAC, Λευκωσία (2020). Μαζί με τους Νεωτερισμούς Τουμάζου, η Ξενοφώντος συμμετείχε ως ειδική προσκεκλημένη στην ατομική έκθεση του Πόλυ Πέσλικα The Future of Colour (2017) που πραγματοποιήθηκε στο Κυπριακό Περίπτερο της Biennale Arte Βενετίας σε επιμέλεια του Jan Verwoert.

16 – 26 Σεπτεμβρίου 2020

AND I WISH YOU A HAPPY LIFE
Αλέξανδρος Πισσούριος

I, TONY
Αργυρώ Νικολάου και Μάργκο Φιτούσι

13 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τόνυ Μουσσουλίδης

Στο πλαίσιο της τρίτης ετήσιας συνεργασίας του με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, το Τhe Island Club παρουσιάζει τα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους And I wish you a happy life του Αλέξανδρου Πισσούριου και Ι, Tony των Αργυρώ Νικολάου και Μάργκο Φιτούσι, παράλληλα με την έκθεση 13 Φωτογραφίες του Τόνυ Μουσσουλίδη.

And I wish you a happy life, Αλέξανδρος Πισσούριος, 2020, 44 λεπτά

Το στοχαστικό ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Πισσούριου And I wish you a happy life πραγματεύεται τον απροσδόκητο χωρισμό των γονιών του σε προχωρημένη ηλικία. Γυρισμένο σε φιλμ Super 16 χλστ. κατά τις επισκέψεις του Πισσούριου στην Κύπρο μέσα στην πάροδο ενός χρόνου, το έργο δομείται μέσω μιας γλώσσας που αφορά στην καθημερινή εργασία στο αγροτικό Νικητάρι. Το ντοκιμαντέρ είναι οργανωμένο γύρω από την ανάγνωση της επιστολής χωρισμού του πατέρα, όπου περιγράφεται η σχέση του με το παρελθόν και το παρόν, και προσφέρονται κάποιες αγωνιώδεις εξομολογήσεις περί αγάπης και προσωπικής εκπλήρωσης. Σταδιακά και με τρυφερότητα, το And I wish you a happy life παίρνει τη μορφή μιας άτυπης συζήτησης μεταξύ του σκηνοθέτη και του υποκειμένου του, σε μια προσπάθεια να μεταποιήσει το αίσθημα ρήξης που το διακατέχει.

I, Tony, Αργυρώ Νικολάου και Μάργκο Φιτούσι, 2019, 19 λεπτά

Ο φωτογράφος Τόνυ Μουσσουλίδης επιδιώκει να κάνει την παραγωγή μιας ταινίας με θέμα την καριέρα του στο Λονδίνο κατά την περίοδο των “Swinging Sixties”. Σε ηλικία 85 ετών, και έχοντας πλέον επιστρέψει στην Κύπρο, ο Μουσσουλίδης αναπαριστά – και σκηνοθετεί – σκηνές από τη ζωή του, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, προσωπικότητες όπως τους Άντι Γουόρχολ και Τζον Χιούστον. Οι εντάσεις πληθαίνουν καθώς οι φιλοδοξίες του Μουσσουλίδη συγκρούονται με το όραμα των σκηνοθετριών του ντοκιμαντέρ, και έτσι μια συμβατική βιογραφία μετατρέπεται σε διερεύνηση της επιθυμίας του ανθρώπου να μη λησμονηθεί. Στο μεταίχμιο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, το ντοκιμαντέρ I, Tony εστιάζει στις έννοιες της υστεροφημίας και της καλλιτεχνικής αυθεντίας, καθώς και στις αμφιλεγόμενες διαδικασίες απομνημόνευσης, τις οποίες συχνά επιστρατεύει το είδος του ντοκιμαντέρ.

13 Φωτογραφίες του Τόνυ Μουσσουλίδη

Ο Τόνυ Μουσσουλίδης καθιερώθηκε ως φωτογράφος μόδας στο Λονδίνο κατά τις δεκαετίες του ’60, ’70 και ’80 συνεργαζόμενος με γνωστά περιοδικά μόδας όπως το Vogue, το Elle και το Marie Claire. To 1972 o Μουσσουλίδης φωτογράφισε τον Andy Warhol στο θρυλικό Factory στη Νέα Υόρκη, κατόπιν προσωπικής ανάθεσης του καλλιτέχνη. Η έκθεση 13 Φωτογραφίες του Τόνυ Μουσσουλίδη περιλαμβάνει αρχειακές φωτογραφίες, έντυπο υλικό και νέες εκτυπώσεις, επιλογή της σκηνοθέτριας Αργυρώς Νικολάου. Στην έκθεση περιλαμβάνεται επίσης το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους Spliffs, Joints and Pot (1965), το οποίο ψηφιοποιήθηκε πρόσφατα από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, όπου και διατηρείται.

O Αλέξανδρος Πισσούριος (1982, Λευκωσία, Κύπρος) είναι καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής και έχει τη βάση του στο Λονδίνο. Ασχολείται με τη φωτογραφία και με το αναλογικό και το ψηφιακό βίντεο. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από παρατηρητική προσήλωση και φανερώνει μια έλξη προς πειραματικές παραδόσεις. Κάποιες από τις προβολές και τις εκθέσεις του: “Terra Mediterranea: In Action”, Λειψία, Γερμανία (2017)· 27^ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Άγκυρας, Τουρκία (2016)· LUX/ICA Μπιενάλ Κινούμενης Εικόνας, ICA, Λονδίνο (2012)· “On site”, Barbican Exhibition Halls, Λονδίνο (2011)· 25^ο Gay and Lesbian Film Festival, Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (2011).

Η Αργυρώ Νικολάου (1989, Λευκωσία, Κύπρος) είναι ακαδημαϊκός και σκηνοθέτρια που έχει τη βάση της στη Νέα Υόρκη. Η ακαδημαϊκή της έρευνα εξετάζει την αναπαράσταση Μεσογειακών εκτοπισμών στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την τέχνη, και η σκηνοθεσία της διερευνά τις πολιτικές και τις πολιτιστικές συνθήκες σε «μικρές» και «ασήμαντες» περιοχές. Δουλειά της έχει προβληθεί στο Anthology Film Archives (Νέα Υόρκη), στην Γκαλερί Sackler (Cambridge MA), στο Asolo Art Film Festival (Ιταλία), στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα Πάφου κ.α. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στο American Historical Review, στο Boston Art Review, και στο MoMA post. Η Νικολάου είναι κάτοχος διδακτορικής διατριβής στον τομέα της συγκριτικής λογοτεχνίας και της κριτικής πρακτικής μέσων από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (2018). Εργάζεται ως μεταδιδακτορική συνεργάτιδα στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

Η Μάργκο Φιτούσι (1989) είναι ανθρωπολόγος, σκηνοθέτρια και μεταφράστρια με βάση της το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Η έρευνά της επικεντρώνεται στις πολιτιστικές πολιτικές της «προδοσίας» και ιχνηλατεί το ιστορικό αναταραχής και δυσαρέσκειας που επικρατεί στους κόλπους της Τυνησιακής Αριστεράς από το 1956, όταν η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Γαλλία. Η βραβευμένη της ταινία EL HARA (2017) παρουσιάστηκε διαδικτυακά από το Εβραϊκό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ως “Short of the Month”. Η δουλειά της έχει προβληθεί σε φεστιβάλ, πανεπιστήμια και γκαλερί όπως o Όμιλος Κινηματογράφου του Κέντρου Λίνκολν (Νέα Υόρκη), το φεστιβάλ κινηματογράφου MountainFilm Telluride (Κολοράντο, ΗΠΑ), το Εβραϊκό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας στο Παρίσι, και οι πινακοθήκες του Σάο Πάολο και του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Ο Τόνυ Μουσσουλίδης (1934, Λευκωσία, Κύπρος) είναι Κύπριος φωτογράφος μόδας. Μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Λύκειο, ανέλαβε τον ρόλο του ιμπρεσάριου, φέρνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις από την Αίγυπτο και τον Λίβανο στην Κύπρο. Τη δεκαετία του ’50 ο Μουσσουλίδης μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας και κινηματογράφου και μαθήτευσε στο στούντιο του φωτογράφου μόδας Τζον Φρεντς. Στη συνέχεια, άνοιξε δικό του στούντιο στο Λονδίνο και δούλεψε για περιοδικά όπως το Vogue, το Marie Claire και το Elle. Στο απόγειο της καριέρας του, είχε στούντιο στο Λονδίνο, στο Αμβούργο και στη Νέα Υόρκη. Ο Μουσσουλίδης αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και πλέον διαμένει στη Λευκωσία.

24 Ιανουαρίου – 22 Φεβρουαρίου 2020
ΤΡΕΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Jumana Manna

Το The Island Club παρουσιάζει Τρεις Ταινίες της Jumana Manna: Blessed Blessed Oblivion (2010), The Umpire Whispers (2010) και A Sketch of Manners (Alfred Roch’s Last Masquerade) (2013).

Blessed Blessed Oblivion, 2010, 21 λεπτά, Βίντεο HD
Η Jumana Manna σκιαγραφεί τις ανδρικές συμμορίες της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, όπως εκδηλώνονται στα γυμναστήρια, τα γκαράζ και τα κουρεία της περιοχής. Εμπνευσμένη από το Scorpio Rising (1963) του Kenneth Anger, η ταινία Blessed Blessed Oblivion χρησιμοποιεί τη μουσική και το κολάζ ως μέσα ειρωνικού σχολιασμού. Αποστασιοποιημένη αλλά και γοητευμένη από τους χαρακτήρες της, η Manna καταλήγει να συμμερίζεται τις αντικρουόμενες επιθυμίες του πρωταγωνιστή της, ο οποίος μεταπηδά από το απελπισμένο παραλήρημα στην απαγγελία επικής ποίησης και στον αναίσχυντο αυτοεγκωμιασμό.

The Umpire Whispers, 2010, 15 λεπτά, Βίντεο HD
Πέντε χρόνια αφού εγκατέλειψε την αγωνιστική κολύμβηση, η Manna συναντά τον προπονητή της και επιδιώκει να αναβιώσει ένα σύνηθες συμβάν από τα εφηβικά της χρόνια, όπου εκείνος της κάνει μασάζ και εκείνη του το ανταποδίδει. Η ταινία εξετάζει την οικειότητα που μπορεί να προκύψει μεταξύ ενός προπονητή και των αθλητριών του, διερευνώντας τα όρια που διέπουν τις εν λόγω σχέσεις.

A Sketch of Manners (Alfred Roch‘s Last Masquerade), σενάριο σε συνεργασία με τον Norman M. Klein, 2013, 12 λεπτά, Βίντεο HD
Ο Alfred Roch ήταν ένας πολιτικός με μποέμικη φινέτσα, μέλος του Εθνικού Παλαιστινιακού Συλλόγου. Το 1942, στο αποκορύφωμα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ο Roch διοργανώνει έναν αποκριάτικο χορό, που τελικά θα αποτελέσει τον τελευταίο χορό αυτού του είδους στην Παλαιστίνη. Αφορμώμενη από μια φωτογραφία αρχείου, η ταινία αποτυπώνει μια αντισυμβατική και πολυτελή έκφανση της παλαιστινιακής αστικής ζωής πριν το 1948. Περιμένοντας σιωπηλά τη λήψη μιας ομαδική φωτογραφίας, οι αμασκάρευτοι και μελαγχολικοί πιερότοι προμηνύουν εν αγνοία τους ένα αβέβαιο μέλλον.

H Jumana Manna (1987) είναι Παλαιστίνια καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Κύρια μέσα της δουλειάς της είναι το φιλμ και η γλυπτική. Με ιδιαίτερη έμφαση στο σώμα και την υλικότητα, διερευνά πώς η εξουσία εκδηλώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις, σε συνάρτηση με εθνικιστικές αφηγήσεις και ιστοριογραφίες του χώρου. Σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Τεχνών στο Όσλο και έπειτα στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνια. Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Young Artist of the Year του A. M. Qattan Foundation, και το 2017 με το Ars Viva Prize for Visual Arts.

Στις ατομικές της εκθέσεις συμπεριλαμβάνονται οι εξής: Douglas Hyde Gallery, Ιρλανδία (2018), Henie Onstad Museum, Νορβηγία (2018), Mercer Union, Καναδάς (2017), Malmö Konsthall, Σουηδία (2016), Beirut Art Center, Λίβανος (2015), Chisenhale Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (2015), Sculpture Center, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ (2014), Kunsthall Oslo, Νορβηγία (2013). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: Centre Pompidou, Jeu de Paume (2017), Nordic Pavilion, 57η Μπιενάλε Βενετίας (2016), Kunsthalle Wien (2016), Μπιενάλε Λίβερπουλ (2016), 6η Μπιενάλε Μαρακές (2016), 20ή Μπιενάλε Σύδνεϊ (2016), Jerusalem Show VII και VIII, Al-Ma’mal Foundation (2014, 2016). Ταινίες της έχουν προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ, όπως: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Viennale (2016), Berlinale Forum (2018), CPH: DOX, Κοπεγχάγη (2018), BAFICI, Μπουένος Άιρες (2013), Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ρόττερνταμ (2017).

4 Οκτωβρίου – 2 Νοεμβρίου 2019
ISLAND DRAG
Eike Wittrock και Julius Hans Spiegel

To The Island Club παρουσιάζει μια συλλογή αρχειακού υλικού για τον queer Γερμανό χορευτή Julius Hans Spiegel, με τίτλο Island Drag. Η συλλογή συνοδεύεται από πρωτότυπο δοκίμιο του ιστορικού και επιμελητή χορού Eike Wittrock.

O Julius Hans Spiegel ήταν ένας κωφός ομοφυλόφιλος Εβραίος καλλιτέχνης, που γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1891. Κατά τη δεκαετία του 1920 εμφανιζόταν σε θέατρα, σινεμά, γκαλερί και queer χώρους της ηπειρωτικής Ευρώπης, παρουσιάζοντας ιδιότυπες εκδοχές Ινδονησιακών χορών, με τις οποίες έγινε γνωστός. Έπειτα εγκαταστάθηκε στο Κάπρι της Ιταλίας, όπου έζησε για σαράντα χρόνια μέχρι τον θάνατό του, συχνά κυκλοφορώντας ντυμένος σαν ντόπιος ψαράς. Για χορευτικές παραστάσεις που πραγματοποιούσε στο σπίτι του, έφτιαχνε ενδύματα που συνδύαζαν, μεταξύ άλλων, ινδονησιακά υφάσματα μπατίκ με διχτυωτές μπλούζες και αφρικανικά προσωπεία. Η πρακτική του Spiegel αποτέλεσε μια ανατρεπτική αλλά καταφατική μορφή queer θεάτρου, και μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυλετικό μασκάρεμα, ή “ethnic drag”. Το The Island Club παρουσιάζει αρχειακό υλικό, επιλογή του ιστορικού και επιμελητή χορού Eike Wittrock, που διερευνά την ιδιαίτερη προσέγγιση του Spiegel αναφορικά με τη μόδα και την περφόρμανς. Το αρχείο συνοδεύεται από δοκίμιο του Wittrock που προτείνει μια εναλλακτική θεώρηση της ιστορίας του χορού, βασισμένη στην ιδιαίτερη πρακτική του Spiegel.

Ως πρόλογος για την παρουσίαση του Island Drag, θα πραγματοποιηθεί διάλεξη του Eike Wittrock με τίτλο Archive Drag. Η διάλεξη πραγματεύεται ιστοριογραφικές και επιμελητικές προσεγγίσεις των αρχείων χορού, εστιάζοντας στα αρχεία των Julius Hans Spiegel και Egon Wüst, τα οποία περιλαμβάνουν εκτενείς αναφορές στο αντρικό μεσογειακό σώμα. Η διάλεξη διερευνά τα εξής ερωτήματα: ποια η επίδραση queer σωμάτων εν κινήσει στον χώρο και στον χρόνο; Ποια η λειτουργία των εν λόγω σωμάτων σε διαφορετικές πολιτικές καταστάσεις; Τι μορφή ενσάρκωσης αποτελεί το “drag”, και ποιές καλλιτεχνικές αντιδράσεις εγείρει αυτού του είδους το υλικό στο παρόν;

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στις 3 Οκτωβρίου 2019, 18:00–19:30, στο Στούντιο Φωτογραφίας του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου (Πλατεία Ηρώων), και διοργανώνεται σε συνεργασία με τη Στέγη Χορού Λεμεσού και το Τμήμα Πολυμέσων και Γραφικών Τεχνών του ΤΕΠΑΚ και με την υποστήριξη του Goethe-Institut Zypern.

O Eike Wittrock είναι ιστορικός και επιμελητής χορού. Η έρευνά του εστιάζει στον ευρωπαϊκό χορό του 19^ου και 20^ού αιώνα, και συγκεκριμένα στις εικονογραφικές του πηγές, στην πολιτική αρχείων, και σε queer και εξωτιστικά περφόρμανς. Αυτή την περίοδο διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Hildesheim, και πραγματοποιεί ερευνητικό project για το queer γερμανικό θέατρο και την ιστορία της περφόρμανς. Στα επιμελητικά του πρότζεκτ συμπεριλαμβάνονται τα εξής: Politics of Ecstasy (2009), Julius-Hans-Spiegel-Zentrum (2014/2016), The Greatest Show on Earth – A Performance Circus for the 21st century (Kampnagel International Summer Festival, 2016). Έχει διατελέσει επιμελητής στο Kampnagel International Summer Festival (2013–2016), κριτής για τη Γερμανική Πλατφόρμα Χορού 2016 και σύμβουλος επιμέλειας στο Tanzkongress 2019.

31 Αυγούστου – 28 Σεπτεμβρίου 2019
THE TRIP
Eileen Myles

Το The Island Club παρουσιάζει την προβολή The Trip, τ@ διακεκριμέν@ Αμερικαν@ ποιητ@ Eileen Myles.*

Η ταινία μας ξεναγεί στο επιβλητικό, ακατέργαστο τοπίο του Τέξας, σε ένα road trip από την πόλη Μάρφα στην πόλη Άλπαϊν. Αντλώντας έμπνευση από το κείμενο του Jack Kerouac για την κλασική ποιητική ταινία του Robert Frank, Pull My Daisy (1958), @ Myles αναφέρεται στην καθημερινότητα και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση συνομιλώντας με πέντε μαριονέτες: τον Oscar, την Bedilia, τον Montgomery, τον Casper, και τον Crocky. Ο ιδιότυπος εξανθρωπισμός αυτών των πέντε άψυχων αντικειμένων και ο επιδέξιος συνδυασμός χιούμορ και στοχαστικότητας προσδίδει στο The Trip μια ανέμελη και συνάμα βαθιά ποιητικότητα, αναδεικνύοντας την πολυδιάστατη ευαισθησία τ@ Myles.

@ Eileen Myles μετακόμισε από τη Βοστόνη στη Νέα Υόρκη το 1974 για να ασχοληθεί με την ποίηση, και μετέπειτα με τη συγγραφή, τη δημόσια ομιλία και τη δημοσιογραφία τέχνης. Έχει συγγράψει συνολικά είκοσι βιβλία, μεταξύ των οποίων: evolution (poems), Afterglow (a dog memoir), Cool for You, I Must Be Living Twice/new and selected poems (επανέκδοση 2017), και Chelsea Girls. Στα βραβεία που έχει λάβει περιλαμβάνονται τα εξής: Guggenheim Fellowship, βραβείο λοχοτεχνίας από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, Arts Writers Grant από τον οργανισμό Andy Warhol/Creative Capital, τέσσερα Lambda Book Awards, το Shelley Prize από την Ένωση Αμερικανών Ποιητών, βραβείο ποίησης από το Foundation for Contemporary Arts. Το 2016, έλαβε χορηγία από την Creative Capital, και το Clark Prize for Excellence in Arts Writing. Το 2019 θα διδάσκει στο NYU και στο Naropa University. Ζει στη Νέα Υόρκη και στη Μάρφα του Tέξας. Eίναι Τοξότης.

Σενάριο και Σκηνοθεσία: Eileen Myles, Παραγωγή, Κινηματογράφηση, Επεξεργασία: David Fenster, διάρκεια: 17′, γυρισμένο σε φιλμ super 8mm, με την υποστήριξη του Poetry Foundation

Θερμές ευχαριστίες στους: Ιορδάνης Κερενίδης, Γιάννης Παπαγιαννόπουλος, Piergiorgio Pepe, Ελένη Ρουμπάνη, Νίκος Σαραντάκος, Νικόλας Στυλιανού, Σταυρούλα Τσιπλάκου

* Με τη χρήση του συμβόλου “@” στο κείμενο επιχειρήθηκε η απόδοση της ουδετερότητας ως προς το φύλο, αφού @ Myles αυτοπροσδιορίζεται εκτός των πλαισίων της δυαδικής ταυτότητας φύλου (non-binary gender). Στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποείται σε αυτή την περίπτωση η αντωνυμία “they”. Η γλωσσική απόδοση της ουδετερότητας στο φάσμα του φύλου παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες στα ελληνικά, λόγω της γραμματικής δομής της γλώσσας. Με τη χρήση του συμβόλου “@”, το The Island Club ακολουθεί μια από τις προτεινόμενες διατυπώσεις της ελληνόφωνης ΛΟΑΤKΙ+ κοινότητας για την προσαρμογή της γλώσσας στην εν λόγω διεκδίκηση.

6 Ιουλίου – 8 Aυγούστου 2019
SOME LETTERS
Eric Baudelaire

Το Τhe Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει την έκθεση Some Letters του Eric Baudelaire. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη, και περιλαμβάνει μία κινηματογραφική προβολή και τρία έργα γραπτής αλληλογραφίας.

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: The Island Club, 6 Ιουλίου – 8 Αυγούστου 2019

Προς την Αξιότιμη Βαρόνη Thatcher

Αγαπητή Βαρόνη,

Πληροφορήθηκα προσφάτως ότι, κατόπιν της ανάληψης του αξιώματός σας στον αριθμό 10 της Downing Street, συντάξατε τέσσερα χειρόγραφα γράμματα εσχάτης ανάγκης. Τα εν λόγω γράμματα διατηρούνται εντός διπλών θησαυροφυλακίων στα πυρηνικά υποβρύχια της Βρετανίας, και περιέχουν οδηγίες προς τους πλοιάρχους για την περίπτωση που εσείς, μαζί με την πλειονότητα των συμπατριωτών σας, αφανιστείτε σε πυρηνική επίθεση κατά του Ηνωμένου Βασιλείου. … Απευθύνομαι σε εσάς με κάθε σεβασμό και σοβαρότητα, ζητώντας να μου πείτε το περιεχόμενο των τεσσάρων αόρατων γραμμάτων σας. …

Με εκτίμηση,
Eric Baudelaire

Όταν δεν κάνει ταινίες, ο Eric Baudelaire γράφει γράμματα. Το Φεβρουάριο του 2011, όταν του ανατέθηκε η δημιουργία ενός δημόσιου μνημείου, ο Baudelaire απέστειλε την παραπάνω επιστολή στη Margaret Thatcher, την οποία στη συνέχεια απηύθυνε και στους John Major, Tony Blair, Gordon Brown, David Cameron, και Theresa May. Με την επιστολή ζητούσε πληροφορίες για το περιεχόμενο των απόρρητων “γραμμάτων εσχάτης ανάγκης”: γράμματα προς τους κυβερνήτες των πυρηνικών υποβρυχίων του Βασιλικού Στρατού, που φημολογείται ότι συντάσσει κάθε Βρετανός πρωθυπουργός μετά την ανάληψη του αξιώματός του, και τα οποία περιέχουν οδηγίες για τη χρήση των στρατηγικών όπλων της Αγγλίας σε περίπτωση πυρηνικής καταστροφής. Οι απαντήσεις των πρωθυπουργών, μαζί με τις αιτητικές επιστολές του Baudelaire, αποτελούν το έργο Ante-Memorial (2011 κ.ε.). Το έργο συνιστά ένα δημόσιο γλυπτό, το οποίο αναθεωρεί και αντιστρέφει την έννοια του “μνημείου”, καθώς, αντί να χαράσσεται από μάρμαρο, παίρνει τη μορφή αλληλογραφίας, και αντί να τιμά ένα ιστορικό γεγονός, εγείρεται ως αναφορά σε μια τραγωδία πριν τη διεξαγωγή της, με την ελπίδα πως αυτή δεν θα συμβεί ποτέ.

Αγαπητέ Κύριε / Αγαπητή Κυρία,

Φεύγετε από την Ευρώπη, αλλά πού πάτε;

Με εκτίμηση,
Eric Baudelaire

Όταν η Βρετανία ψήφισε υπέρ της αποχώρησής της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Eric Baudelaire απέστειλε την παραπάνω επιστολή προς τα 650 μέλη της Βουλής των Κοινοτήτων και τα 800 μέλη της Βουλής των Λόρδων. Οι απαντήσεις τους αποτελούν το έργο Where are you going? (2018 κ.ε.), που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο The Island Club. Η εγκατάσταση του έργου θα πραγματοποιηθεί σταδιακά: μια νέα επιστολή θα αναρτάται καθημερινά μέχρι την ολοκλήρωση της έκθεσης.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη, 1 – 8 Αυγούστου 2019

Κατόπιν της απόσχισής της από τη Γεωργία το 1993, η Αμπχαζία, μια επικράτεια στον Καύκασο, αντιμετωπίζει το εξής παράδοξο: αν και είναι πλέον μια ανεξάρτητη Δημοκρατία με δικά της σύνορα, κυβέρνηση, σημαία και γλώσσα, αναγνωρίζεται ως κράτος μόνο από τη Ρωσία, τη Συρία, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα και το Ναουρού. Δεδομένης της αμφίβολης υπόστασής της, η Αμπχαζία εμπνέει πάσης φύσεως ερωτήματα. Ποια είναι τα κριτήρια για την ύπαρξη ενός κράτους; Η έννοια του “κράτους” βασίζεται στην ένταξη ή στον αποκλεισμό; Πώς συστήνεται ένα νέο κράτος; Το έργο Those that arrived and some that were lost (2014) διερευνά αυτούς τους προβληματισμούς μέσω της προσωπικής αλληλογραφίας του Eric Baudelaire με τον Maxim Gvinjia, πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Αμπχαζίας.

H αλληλογραφία του Baudelaire με τον Gvinjia βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο της κινηματογραφικής προβολής Letters to Max (2014). Καθώς ο Gvinjia ηχογραφεί της απαντήσεις του στα γράμματα του Eric, καθημερινές εικόνες της Αμπχαζίας δημιουργούν μία αίσθηση ποιητικής μελαγχολίας, που αντανακλά την ευθραυστότητα και ασάφεια της κατάστασής της.

O Eric Baudelaire (Γαλλία, 1973) ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, αλλά καθιερώθηκε ως εικαστικός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής. Η δουλειά του έχει ως βάση την έρευνα και ενσωματώνει φωτογραφία, χαρακτική και βίντεο. Με τις ταινίες του Also Known as Jihadi (2017), Letters to Max (2014), The Ugly One (2013) και The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years Without Images (2011) έχει συμμετάσχει σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ (Λοκάρνο, Τορόντο, Νέα Υόρκη, Μασσαλία, Ρότερνταμ κ.α.). Όταν παρουσιάζονται σε εκθέσεις, οι ταινίες του συνοδεύονται από παραστάσεις, εκδόσεις και δημόσια προγράμματα, όπως το APRÈS στο Centre Pompidou στο Παρίσι (2017), και το Τhe Secession Sessions, που ταξίδεψε στο Berkeley Art Museum (2015), στο Sharjah Biennial 12 (2015), στο Bétonsalon στο Παρίσι (2014), και στο Bergen Kunsthall (2014).

Στις σημαντικότερες ατομικές του εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι εξής: Witte de With, Ρόττερνταμ (2017), Fridericianum, Κάσελ (2014), Beirut Art Center (2013), Gasworks, Λονδίνο (2012), Hammer Museum, Λος Άντζελες (2010). Έχει συμμετάσχει στη Whitney Biennale 2017, στη Yokohama Triennale 2014, στο Mediacity Seoul 2014, και στη Taipei Biennal 2012.

* Στο πλαίσιο του Διεθνoύς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, το The Island Club παρουσιάζει επίσης το πρόγραμμα προβολών The Sun Panics. Το πρόγραμμα, που αποτελείται από ταινίες μικρού μήκους, αποδίδει φόρο τιμής στο έργο της πρωτοπόρου σκηνοθέτριας, σεναριογράφου, ηθοποιού και φωτογράφου Agnès Varda (1951-2019). Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα των εξής καλλιτεχνών: Agnès Varda, Andrés Baron, Ulu Braun, Junyuan Feng, Jaakko Pallasvuο. Επιλογή ταινιών Ντενίζ Αραούζου.

18 Μαΐου – 22 Ιουνίου 2019
MERIDA (ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΡΟ)
Pierre Leguillon

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Merida (Ζωγραφική προς Πώληση με το Μέτρο), από τον Pierre Leguillon για το Museum of Mistakes.

Ι.

«Του λέει κάποιος:

“Μείνετε μακριά από την αφηρημένη τέχνη. Πρόκειται για το κατασκεύασμα μιας σπείρας ανίκανων κι απατεώνων. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Δεν ξέρουν να σχεδιάζουν. Ενώ ο Ενγκρ είπε πως το σχέδιο είναι η εντιμότητα της τέχνης. Δεν ξέρουν να ζωγραφίζουν. Ενώ ο Ντελακρουά είπε πως το χρώμα είναι η εντιμότητα της τέχνης. Μην πλησιάζετε την αφηρημένη τέχνη. Είναι κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα κι ένα παιδί.”

Τι πειράζει αν εκείνοι είναι απατεώνες όταν αυτό του δίνει απόλαυση; Τι πειράζει αν εκείνοι δεν ξέρουν να σχεδιάζουν; Ο Τσιμαμπούε ήξερε να σχεδιάζει; Τι σημαίνει το να ξέρει κανείς να σχεδιάζει; Τι σημασία έχει που και τα παιδιά θα μπορούσαν να το κάνουν; Αυτό θα ήταν θαυμάσιο. Τι τα εμποδίζει; Οι γονείς τους ίσως. Ή μήπως δεν έχουν τον χρόνο για κάτι τέτοιο;»

Samuel Beckett, Le Monde et le Pantalon, 1945, μετάφραση Νικόλας Στυλιανού

«Εξετάζοντας το έργο από κοντά, αντιλήφθηκα πως παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Όπως προανέφερα, τα μοτίβα του kasuri είναι από τη φύση τους θολά και όχι ευθυγραμμισμένα. Αυτό είναι κάτι που δεν εμπίπτει σε τεχνικό έλεγχο, και ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος ανθρώπινου λάθους, μια γκάφα. Από την προοπτική της Φύσης, ωστόσο, εντάσσεται στη φυσική ροή των γεγονότων. Το kasuri δεν πρέπει να θεωρείται ως αποτέλεσμα Ανθρώπινης ευφυΐας, αλλά ως παράγωγο των μυστηριωδών διεργασιών της φύσης. […]

Παρόλο που αναμφίβολα θα υπάρξουν κάποιοι που θα απορρίψουν το kasuri, θεωρώντας το μια επίπονη, χρονοβόρα, ξεπερασμένη χειρωνακτική τέχνη, θα υπάρξουν και κάποιοι που, κουρασμένοι από τη σύγχρονη μηχανοποίηση, θα επανανακαλύψουν στο kasuri μια καινούργια φρεσκάδα και ομορφιά. Και σίγουρα θα έρθει η μέρα που ο κόσμος θα εκτιμήσει αυτό το μοναδικό ανατολίτικο ύφασμα για την αληθινή του αξία. Ειδικά τώρα, που η αφηρημένη ομορφιά αντιμετωπίζεται με νέο βλέμμα, σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί που θα αιχμαλωτιστούν από την αφαιρετικότητα του kasuri. Μου φαίνεται πως ανάμεσα στις υφαντικές τέχνες, η ομορφιά του kasuri δε μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε και το ότι αποτελεί χειροτέχνημα πρωταρχικής σημασίας.»

Sōetsu Yanagi, The Beauty of Kasuri, 1959, μετάφραση Αντρούλα Καφά

Το 2017, στην πόλη Mérida, πρωτεύουσα της μεξικανικής πολιτείας Yucatán, ο Pierre Leguillon ανακαλύπτει ένα μικρό μπαρ με αδρές κόκκινες, μπλε, κίτρινες, και μαύρες πινελιές στους τοίχους. Τον επόμενο χρόνο, ταξιδεύει στην ιαπωνική πόλη Yame, στο νησί Kyushu, με σκοπό να αποτυπώσει τα μοτίβα της ιθαγενούς τοιχογραφίας στην υφαντική τεχνοτροπία του kasuri, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή τεχνική βαψίματος ikat. Σε συνεργασία με τον Kyōzō Shimogawa (下川強臓), ειδικό του kasuri, ο Leguillon παράγει υφάσματα που προσομοιάζουν την τοιχογραφία της Mérida, σε ένα πνεύμα αφαιρετικό και νεφελώδες. Καθένα από τα τελικά μοτίβα διαφέρει από τα υπόλοιπα, προσδίδοντας έτσι μοναδικότητα στο κάθε μέτρο του υφάσματος. Ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται τα τελικά υφάσματα ως ζωγραφική, και τα κατατάσσει στην παράδοση του δυτικού μοντερνισμού, με αναφορές στους Anni Albers, Giuseppe Pinot-Gallizio και Blinky Palermo. Το Merida θα παρουσιαστεί στο The Island Club, όπου, σύμφωνα με την εννοιολογική του αρχή, θα πωλείται με το μέτρο καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης.

IΙ.

Πρωτόκολλο:

A. Οι πωλήσεις θα ξεκινήσουν το Σάββατο 18 Μαΐου στις 6μμ, με τα εγκαίνια της έκθεσης. B. Για τις πωλήσεις θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Γ. Όσοι ενδιαφερόμενοι αδυνατούν να παραστούν στην έκθεση μπορούν να απευθύνουν τις παραγγελίες τους ηλεκτρονικά στο info@the-island-club.com. Δ. Η τιμή του πρώτου μέτρου είναι 170 ευρώ, όπως καθορίζεται από το κόστος της κορνίζας. Ε. Η τιμή του κάθε παραπάνω μέτρου είναι κατά 5% υψηλότερη από την τιμή του προηγούμενου. ΣΤ. Δεν μπορεί να πουληθεί περισσότερο από ένα μέτρο στον κάθε αγοραστή. Οι διαστάσεις του έργου είναι 37.5 x 100 εκ. Ζ. Το σύνολο της παραγωγής δεν θα υπερβαίνει τα 150 μέτρα. Η. Τα έργα θα πωλούνται χωρίς κορνίζα. Θ. Τα τιμολόγια θα εκδίδονται από τον Χριστόδουλο Παναγιώτου. Θα σφραγίζονται από το The Island Club και το Museum of Mistakes, και θα υπογράφονται από το Χριστόδουλο Παναγιώτου και τον Pierre Leguillon. Ι. Τα έργα θα αποστέλλονται από τη Λεμεσό. Τυχόν έξοδα αποστολής θα καλύπτονται από τον αγοραστή. ΙΑ. Όταν τα έργα εξαντληθούν, θα δημοσιευθεί λίστα των αγοραστών. Ο αγοραστής μπορεί να παραμείνει ανώνυμος, αν το επιθυμεί.

O Pierre Leguillon γεννήθηκε το 1969 στο Nogent-sur-Marne της Γαλλίας. Ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες, όπου το 2013 ίδρυσε το Museum of Mistakes. Στη δουλειά του συχνά χρησιμοποιεί υφάσματα, και η προσωπική του συλλογή περιέχει μια ευρεία γκάμα υφασμάτων kasuri. Τα τελευταία έχουν παρουσιαστεί στη Wiels Contemporary Art Centre, στις Βρυξέλλες (2015), και στην έκθεση ‘Tifaifai’ στη Rotonde Balzac, Fondation des Artistes, στο Παρίσι (2013).

Στις σημαντικότερες ατομικές του εκθέσεις περιλαμβάνονται οι εξής: Fondation d’Entreprise Ricard, Παρίσι (2019), MRAC Sérignan, Γαλλία (2015), Wiels, Βρυξέλλες (2015), Moderna Museet, Μάλμο (2010), Mamco, Γενεύη (2010), Kadist Art Foundation, Παρίσι (2008). Συμμετείχε στο Taipei Biennial, Ταϊβάν, (2017), και στο Carnegie International, Carnegie Museum of Art, Πίτσμπουργκ, Πενσυλβάνια (2013). Έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις και διαλέξεις στο: Kamoshika, Ōita, Ιαπωνία (2018), Dia Art Foundation, Νέα Υόρκη (2015), Beirut Art Center, Βηρυτός (2014), Raven Row, Λονδίνο (2011), Artists Space, Νέα Υόρκη (2009), Musée du Louvre, Παρίσι (2009), κ.α.

Θερμές ευχαριστίες στους: Ντενίζ Αραούζου, Πάμπος Χαραλάμπους, Τάσος Χρυσοστόμου, Παναγιώτης Πιερίδης, Νικόλας Στυλιανού.

9 Απριλίου – 4 Μαΐου 2019
RIGADIN PEINTRE CUBISTE

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Rigadin Peintre Cubiste, που διερευνά την απεικόνιση του καλλιτέχνη ως φανταστικού προσώπου στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη.

Rigadin Peintre Cubiste είναι ο τίτλος μια γαλλικής φαρσοκωμωδίας του βωβού κινηματογράφου (1912), με σκηνοθέτη τον Georges Monca, σε παραγωγή Pathé Frères. Παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Rigadin, ο οποίος επιστρέφει από το πρώτο «Σαλόνι Κυβιστών Ζωγράφων», αποφασισμένος να δημιουργήσει τη δική του κυβιστική πραγματικότητα. Τον ρόλο του Rigadin ερμηνεύει ο Charles Prince Seigneur, ένας από τους δημοφιλέστερους ηθοποιούς του προπολεμικού κινηματογράφου παγκοσμίως .

Η συγκεκριμένη ταινία, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το θεμελιώδες θεωρητικό κείμενο του Κυβισμού, το δοκίμιο Du «Cubisme» των Gleizes και Metzinger, μπορεί να εκληφθεί ως η προϊστορία του σατιρικού σχολιασμού των αξιών της «υψηλής τέχνης» από τη λαϊκή κουλτούρα, κατά την κορύφωση του ανατρεπτικού αυτού καλλιτεχνικού κινήματος.

Σε συνομιλία με την ταινία Rigadin Peintre Cubiste, παρουσιάζεται μια συρραφή βίντεο με τίτλο I could have done that…Πρόκειται για ένα ανοιχτό αρχείο που επιχειρεί να χαρτογραφήσει τα φανταστικά πρόσωπα των καλλιτεχνών, όπως αυτά εμφανίζονται σε αποσπάσματα από τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Μέσα από την παράθεση ενός τέτοιου υλικού, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από κλισέ, στερεότυπα, καρικατούρες και ηθογραφικές αποτυπώσεις, δίνεται μια επιλογή ποικίλων απεικονίσεων.

Η σύνταξη του I could have done that…έγινε από την Ντενίζ Αραούζου, με τη συμβολή της ευρύτερης οικογένειας του The Island Club, συνεργατών και φίλων. Το μοντάζ του πρώτου κεφαλαίου έγινε από τον Adrian Melis.

«Η τεχνική αναπαραγωγιμότητα του έργου τέχνης αλλάζει τη σχέση της μάζας με την τέχνη. Από οπισθοδρομική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Πικάσο, η σχέση αυτή γίνεται προοδευτική, όπως για παράδειγμα μπροστά σ’ έναν Τσάπλιν. Η προοδευτική συμπεριφορά εν προκειμένω χαρακτηρίζεται απ’ το ότι η ψυχαγωγία κατά τη θέαση και βίωση συνδέεται άμεσα και στενά με τη στάση του εμπειρογνώμονα κριτή. […] Στον κινηματογράφο η κριτική και η απολαυσιακή στάση του κοινού συμπίπτουν. Και μάλιστα το αποφασιστικό γεγονός στην προκειμένη περίπτωση είναι πως η αίθουσα του κινηματογράφου περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού οι αντιδράσεις των μεμονωμένων ατόμων, το άθροισμα των οποίων αποτελεί τη μαζική αντίδραση του κοινού, καθορίζονται εκ των προτέρων απ’ την άμεσα επικείμενη μαζικοποίησή τους.»

Walter Benjamin, «Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του», Δοκίμια για την Τέχνη, μετ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα 1978.

Rigadin peintre cubiste (1912). Σκηνοθεσία: Georges Monca.
Παραγωγή: Pathé frères 1912. © Fondation Jérôme Seydoux, Pathé frères.

Θερμές ευχαριστίες στους Ανέστης Ανέστης, Stephen Akehurst, Mara Berger, Helene Black, Μυρτώ Βρατσάνου, Delia Gonzalez, Assaf Gruber, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Katia Krupennikova, Jess Linden, Florent Meng, Zlatko Mićić, Δάφνη Μπεχτσή, Eliana Otta, Θοδωρής Προδρομίδης, Bobby Paul Sayers, Κοραλλία Στεργίδη, Σωφρόνη Σωφρονίου, Μαρία Τουμάζου, Bianca Maria Fasiolo, Zedillo Fernando, Εύη Χατζηπιερή, Silke Wittig και Βασίλη Δωρίτη (Lifestyle Technologies).

23 Φεβρουαρίου – 23 Μαρτίου 2019
ONE MINUTE, ONE HOUR, ONE MONTH… ONE MILLION YEARS

Το The Island Club παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο One Minute, One Hour, One Month… One Million Years, με έργα από την Ιδιωτική Συλλογή Κερενίδη Πέπε.

Το One Minute, One Hour, One Month… One Million Years αναπτύσσεται στο διάκενο που χωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, τη δουλειά από την αναψυχή, τον ύπνο από το ξύπνιο, εκεί όπου ο χρόνος ρευστοποιείται και τα σύνορα διαλύoνται. Όπου η γλώσσα, η μορφή της και η λειτουργία της ενδίδουν υπό το βάρος της ερμηνείας.

Η έκθεση θα εκτυλίσσεται μέσω μιας περιπλάνησης σε διάφορα κτίρια, βιτρίνες και δημόσιους χώρους ενώ το The Island Club θα είναι ανοιχτό από τις 17:36 μέχρι τις 21:36, καθώς ο ήλιος δύει και το κέντρο της πόλης μετατρέπεται από εμπορικό χώρο σε τόπο αναψυχής.

Με δορές, με άμφια, προσπάθησα να κρύψω τη βαθυγάλαζη λεπίδα. Εκλιπαρούσα τη μέρα να γίνει νύχτα. Λαχταρούσα να δω την ντουλάπα ν’ αλλάζει σχήμα, να νιώσω το κρεβάτι να μαλακώνει, να μετεωριστώ στον αέρα, να δω δέντρα να ψηλώνουν και πρόσωπα να μακραίνουν, μια πράσινη πλαγιά σ’ ένα χερσότοπο και δυο δύστυχες ανθρώπινες φιγούρες ν’ αποχαιρετιούνται. Σκόρπισα λέξεις όπως ο σποριάς σκορπίζει το σπόρο στα οργωμένα χωράφια, στη γυμνή γη. Ποθούσα πάντα να μεγαλώσω τη νύχτα, και να τη γεμίζω με όνειρα, όλο και πιο πολλά.

Βιρτζίνια Γουλφ, Τα Κύματα, 1931
(μετ. Άρης Μπερλής, Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1994.)

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ignasi Aballí, Eva Barto, Alejandro Cesarco, Daniel Gustav Cramer, Angela Detanico and Rafael Lain, Χάρις Επαμεινώνδα, Aurélien Froment, Dora García, Mario García Torres, David Horvitz, On Kawara, Jochen Lempert, Julien Nédélec, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Vittorio Santoro, Ariel Schlesinger, και Elsa Werth.

Η Ιδιωτική Συλλογή Κερενίδη Πέπε ιδρύθηκε από τον Ιορδάνη Κερενίδη, Διευθυντή Έρευνας Κβαντικών Υπολογισμών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών του Παρισιού και τον Piergiorgio Pepe, λέκτορα στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστήμων του Παρισιού και σύμβουλο δεοντολογίας. Η συλλογή τους χαρακτηρίζεται από ένα έντονο ενδιαφέρον για την εννοιολογική τέχνη, η οποία είναι ταυτόχρονα πολιτική και προσωπική. Το 2014 ίδρυσαν το Phenomenon, και σε αυτό το πλαίσιο οργανώνουν κάθε δύο χρόνια ένα πρόγραμμα εκθέσεων και φιλοξενίας καλλιτεχνών στο νησί της Ανάφης (www.phenomenon.fr). Παράλληλα, φιλοξενούν διεπιστημονικές εκδηλώσεις, ενώ η ενεργή εκδοτική τους δραστηριότητα περιλαμβάνει βιβλία και καταλόγους καλλιτεχνών.

Θερμές ευχαριστίες: Μάριος Δημητρίου (Mάριος Κλειδαράς), Ευάγγελος Ευαγγέλου (Foto Matik), Γιούλα Οικονόμου (Sunoptical), Σπύρος Πολυκάρπου (Collector’s Corner), Παναγιώτης Πιερίδης (20 Αγορά Ανεξαρτησίας), Γεωργία Ραουνάς (Georgia Raouna Jewellry Design, 44 Αγορά Ανεξαρτησίας), Κ. Σαλαμιωτης & Υιοι (Salamis Souvenirs), Αντρέ Ζιβανάρη (Point Centre for Contemporary Art), Will Wiebe.

6 Φεβρουαρίου 2019 | The Island Club
LAUGHING
spalarnia

To The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει σε παγκόσμια πρεμιέρα το LAUGHING του καλλιτέχνη Wojciech Kosma, ένα ποιητικό δρώμενο που υπογράφει με το ψευδώνυμο spalarnia.

Το έργο του Wojciech Kosma είναι γνωστό για τις υπαινικτικές προσεγγίσεις στενών διαπροσωπικών σχέσεων, μέσα από αναπαραστατικές πρακτικές που συνδυάζουν χορό, θέατρο και βιογραφικές αφηγήσεις. Με τη νέα του ποιητική συλλογή προτείνει απλούς απολογισμούς φανταστικών συμβάντων που ταλαντεύονται ετερόκλητα μεταξύ των διαφορετικών πλαισίων του χρόνου και της μετωνυμίας, αναδεικνύοντας έτσι μια σειρά φιλοσοφικών προεκτάσεων, όπως προκύπτουν από το νήμα που διαπερνά όλα τα δρώμενα: τον ήχο.

Ο Wojciech Kosma έχει παρουσιάσει δουλειά του σε διάφορους χώρους, όπως: Chisenhale Gallery (Λονδίνο), Transmission Gallery (Γλασκώβη), Wysing Arts Centre (Κέιμπριτζ), Museum of Modern Art Βαρσοβίας, Schinkel Pavilion (Βερολίνο), Los Angeles Contemporary Exhibitions (Λος Άντζελες), Interstate Projects (Νέα Υόρκη). Είναι ιδρυτικό μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας East London Cable και μέλος του μουσικού ντουέτου free jazz, Hope Scandal (μαζί με τον ντράμερ Bobo). Η ταινία του Charisma (σε συνεργασία με την Sarah M. Harrison), που επιχορηγήθηκε από το ίδρυμα Kone και την Volksbühne του Βερολίνου, είναι διαθέσιμη στο charisma.watch.

18 Δεκεμβρίου – 26 Ιανουαρίου 2019
FALL FRUM GRACE, MISS PIPI’S BLUE TALE
Kara Walker

Το The Island Club βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσει το βίντεο της Κara Walker, με τίτλο
Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale.

Aπο τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, η Kara Walker έχει αναπτύξει ένα πολύμορφο σύνολο δουλειάς, που αποτελείται από διάφορα εκφραστικά μέσα, όπως σχέδιο, ζωγραφική, εγκαταστάσεις φωτός, θέατρο σκιών, γλυπτική και κείμενα. Χρησιμοποιώντας έντονες και αιχμηρές εικόνες, το έργο της θέτει υπό αμφισβήτηση τις κυρίαρχες παραδόσεις σχετικά με την αναπαράσταση της δουλείας στην Αμερική. Διερευνώντας τις νοσηρές συγγένειες μεταξύ των φυλετικών διακρίσεων, της ανισότητας των φύλων, της βίας και της υποταγής, η Kara Walker αποκαλύπτει τις ρωγμές στη σύγχρονη αποτύπωση της ταυτότητας των μαύρων και στην εξέλιξη της φυλετικής συνείδησης στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο.

To εργό Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale είναι ένα βίντεο θεάτρου σκιών που διαρκεί δεκαεπτά λεπτά και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2011. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αγροτικές εκτάσεις των νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, κάπου ανάμεσα στα τέλη του 18ου αιώνα και πριν τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, κατά την περίοδο που είναι γνωστή ως “Antebellum South” («Προπολεμικός Νότος»). Παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία της κυρίας Pipi, στερεότυπου χαρακτήρα μιας “Southern Belle”, δηλαδή μιας εύπορης νεαρής λευκής γυναίκας της ανώτερης κοινωνικής τάξης, και των μυστικών της συνευρέσεων με έναν μαύρο σκλάβο, που οδηγούνται σε βίαιο τέλος όταν εντοπίζονται από ένα νεαρό λευκό αγόρι. Το βίντεο επαναπραγματεύεται τα ιστορικά συμφραζόμενα των νόμων του Jim Crow, εξαιτίας των οποίων δολοφονήθηκαν αμέτρητοι μαύροι με πρόφαση τη «μυθολογία που περιβάλλει τη φύση της Νότιας λευκής γυναίκας, φερόμενη ξανά και ξανά μέσα στον στον ιστορικό χρόνο, ως μια οντότητα που πρέπει να προστατεύεται από την υπερ-σεξουαλικότητα των μαύρων ανδρών.» [1]

Συνδυάζοντας τα Delta Blues με ρυθμούς της δεκαετίας του ’70 και με ambient ήχους, η υπόκρουση του βίντεο προσδίδει επιπλέον φόρτιση στην περίπλοκη αφηγηματική δομή, που κινείται ανάμεσα στη φαντασία και τον εφιάλτη, την επιθυμία και τον θάνατο, την υπέρβαση και την απελπισία. Όπως παρατηρεί ο Kris Cohen, «η ταινία δεν προσφέρει απαντήσεις ή τακτικές, ούτε καν αναγνωρίσιμα ερωτήματα, αλλά λειτουργεί μέσω της ρητής απόφασης [της Walker] να μην ωραιοποιήσει απολύτως τίποτα, ούτε ως προς τη δική της φυλετική-ιστορική συνείδηση, ούτε ως προς αυτό που φαντάζεται πως είναι ο κόσμος». [2]

[1] Kara Walker, Dust Jackets for the Niggerati- and Supporting Dissertations, Drawings submitted
ruefully by Dr. Kara E. Walker. Sikkema Jenkins & Co, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες. 21 Aπριλίου – 4 Ιουνίου 2011.

[2] Kris Cohen, “Endurance: Kara Walker, Fall Frum Grace, Miss Pipi’s Blue Tale”, Kara Walker More & Less. Douglas F. Cooley Memorial Art Gallery, Κολέγιο Ριντ, Πόρτλαντ, Όρεγκον, Ηνωμένες Πολιτείες. 4 Σεπτεμβρίου – 18 Νοεμβρίου 2012.
Η Kara Walker γεννήθηκε στο Στόκτον (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) το 1969 και, στην ηλικία των δεκατριών ετών, εγκαταστάθηκε στην Τζόρτζια της Ατλάντα (ΗΠΑ). Σπούδασε στο College of Art της Ατλάντα (BFA, 1991) και στο School of Design του Ρόουντ Αϊλαντ (MFA, 1994). Η έκθεσή της με τίτλο, Kara Walker: My Complement, My Enemy, My Oppressor, My Love, διοργανώθηκε από τo Walker Art Center στη Μινεάπολη (2007), πριν ταξιδέψει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Παρίσι, 2007), στο Whitney Museum of American Art (Νέα Υόρκη, 2007), στο Μουσείο Hammer (Λος Άντζελες, 2008) και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Φορτ Γουόρθ (Τέξας, 2008). Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως το Βραβείο John D. και Catherine T. MacArthur Fellowship (1997) και το βραβείο «Καλλιτέχνες των Ηνωμένων Πολιτειών» του Eileen Harris Norton Fellowship (2008). Το 2012, η Walker έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Το 2015, πήρε τον τίτλο “Tepper Chair” στον τομέα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών Mason Gross στο Πανεπιστήμιο Rutgers.

Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Kara Walker, Sprüth Magers (Βερολίνο, 2018) / Kara Walker: Harper’s Pictorial History of the Civil War (Annotated), Αμερικανικό Μουσείο Τέχνης Σμιθσόνιαν (Ουάσινγκτον, D.C, 2017) / Kara Walker: Figa, ΔΕΣΤΕ, Σφαγείο (Υδρα, 2017) / Kara Walker: Go to Hell or Atlanta, Whichever Comes First, Victoria Miro (Λονδίνο, 2015) / A Subtlety, or the Marvelous Sugar Baby, στο διυλιστήριο ζάχαρης Domino, στο Μπρούκλιν, που διοργανώθηκε από την Creative Time (Νέα Υόρκη, 2014) / Κέντρο Τεχνών Camden (Λονδίνο, 2013) / Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο (2013) / Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Κάστρο Ujazdowski, (Βαρσοβία, 2011) και Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη, 2006)/. Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: America Is Hard to See, Μουσείο Γουίτνεϊ (Nέα Υόρκη, 2015) / Remembering is Not Enough, MAXXI (Ρώμη, 2013) / 11η Μπιενάλε της Αβάνα (2012) / Μπιενάλε Βενετίας (2007) και η Μπιενάλε Whitney (1997).

Το έργο παρουσιάζεται μετά από ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας, καθώς και των Sikkema Jenkins & Co. και Sprüth Magers.

5 Nοεμβρίου – 7 Δεκεμβρίου 2018
ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΟΝΕ
Θράκη Ρωσσίδου Τζόουνς

Χριστόδουλος Παναγιώτου: Είναι πολλά τα στοιχεία που με ενδιαφέρουν στη δουλειά της μητέρας σας. Αυτό όμως που πραγματικά με συναρπάζει είναι η ελευθερία με την οποία επαναπροσδιόρισε κάποια στιγμή τη θεματολογία των έργων της, απελευθερώνοντας έτσι το καλλιτεχνικό της ύφος από την καταπιεστική παράδοση του «κυπριακού φολκλόρ» που χαρακτήριζε τη ζωγραφική της μέχρι τη δεκαετία του ’90. Όσον αφορά τώρα τη θέση της στην ιστορία της Κυπριακής Τέχνης, επιφανειακά μόνο θα μπορούσε να την τοποθετήσει κανείς στο πλευρό του Κάσιαλου, ως μέρος της αναζήτησης μιας εθνικής εικονογραφίας από την τότε νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία. Όμως το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση της Θράκης Ρωσσίδου Τζόουνς είναι ότι παρόλο που έχτισε ολόκληρη την καριέρα της πάνω σε αυτές ακριβώς τις βάσεις, με την ίδια άνεση ζωγράφιζε παράλληλα το φθινόπωρο στο Νιου Χάμσαϊρ και τους κήπους του Μονέ στο Ζιβερνί. Μαγεύτηκα από τη σειρά με τους κήπους του Ζιβερνί, από την πρώτη ματιά. Με γοητεύει το θράσος και η εξαιρετική ευαισθησία τους.

Γκάβιν Τζόουνς: Στις αρχές του ’90 τηλεφώνησα στη μητέρα μου και της είπα: «Ας ταξιδέψουμε στη Γαλλία.» Και έτσι έγινε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, της είπα: «Μητέρα, θα σε πάω στο σπίτι του Μονέ!» Κατενθουσιάστηκε, κι έτσι ξεκίνησε στη ζωγραφική της η «περίοδος Μονέ». Έκανε πολλούς πίνακες εμπνευσμένους από εκείνη την επίσκεψη. Αγάπησε τον κήπο, τον βρήκε υπέροχο και τράβηξε πολλές φωτογραφίες τις οποίες έπειτα, στο δικό της εργαστήριο, χρησιμοποίησε για να ζωγραφίσει. Ήμουν πάντα ευθύς στις κουβέντες με τη μητέρα μου. Της είχα πει λοιπόν πως δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το στυλ της. Το έβρισκα παράξενο, δεν ήταν του γούστου μου. Πόσους καβγάδες είχαμε κάνει!

Χ.Π.: Κάτι άλλο που επίσης με εκπλήσσει στην καλλιτεχνική της πορεία είναι ότι παρότι ο πόλεμος διαπέρασε τη ζωή της, δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα στη δουλειά της. Δεν υπάρχει πουθενά στην τέχνη της το μεταπολεμικό τραύμα ούτε η βία του πολέμου.

Γκ.Τζ.: Και εμένα με εκπλήσσει αυτό. Καταγόταν από μια πολιτικοποιημένη οικογένεια, και η ίδια μάλιστα υπήρξε δραστήρια στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Υποθέτω πως η ζωγραφική ήταν μέρος μιας άλλης, ανεξάρτητης διεργασίας στη ζωή της.

[…]

Χ.Π.: Αυτός που βλέπουμε σε αυτόν τον πίνακα να κρατάει την ταμπέλα “Monet’s Studio” πρέπει να είσαι εσύ. Κι εδώ πάλι εσύ είσαι στη Γιαπωνέζικη Γέφυρα. Και τα δύο έργα είναι του 1991. Όμως σε εκείνον εκεί τον πίνακα του 2003, το στυλ είναι πολύ διαφορετικό. Αρκετά πιο απλό θα έλεγα. Και αυτό το αγόρι είσαι εσύ;

Γκ.Τζ.: Ναι, εγώ είμαι πάλι. Η μητέρα μου υπέφερε από άνοια από το 2001. Εδώ φαίνεται αυτό που εννοούσα πριν όταν έλεγα για την παλινδρόμηση στο στυλ της εκείνα τα χρόνια. Ήταν τότε που χρησιμοποιούσε παλιές φωτογραφίες για να ζωγραφίσει.

Χ.Π.: Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπει κανείς αυτούς τους δυο πίνακες δίπλα-δίπλα, να αναπαράγουν ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Μπορεί να είναι μια δική μου προβολή, αλλά στον δεύτερο πίνακα φαίνεσαι πολύ νεότερος. Για την ακρίβεια, φαίνεσαι παιδί. Εδώ βλέπουμε και τον Μέρλιν, τον αγαπημένο της γάτο. Παρόλο που ο Μέρλιν εμφανιζόταν συχνά στις τοπιογραφίες της, σπάνια έκανε την εμφάνισή του στη σειρά του Ζιβερνί. Φαίνεται να υπάρχει μια ένταση ανάμεσα στην μνήμη και στη απώλεια ελέγχου σε αυτόν τον πίνακα, που βρίσκω σπαραχτική.

Γκ.Τζ.: Φοβερό κορίτσι η μητέρα μου. Έτσι δεν είναι;

(Απόσπασμα από συνομιλία με τον Γκάβιν Tζόουνς, 28 Ιουλίου 2018, Λέμπα Πάφου.)

To The Island Club παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Θράκης Ρωσσίδου Τζόουνς, Στο Εργαστήριο του Μονέ, που περιλαμβάνει τη σειρά των έργων που δημιουργήθηκαν ύστερα από την επίσκεψή της στο σπίτι και στους κήπους του Μονέ στο Ζιβερνί. Παράλληλα παρουσιάζονται λιγότερο γνωστά έργα που δημιούργησε προς το τέλος της ζωής της, ενώ υπέφερε από άνοια.

Η Θράκη Ρωσσίδου Τζόουνς (1920-2007) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Το 1938, μετέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο για να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία, αλλά η φοίτησή της διακόπηκε λίγο πριν την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Επέστρεψε στην Κύπρο και εντάχθηκε στη Γυναικεία Βοηθητική Αεροπορία (W.A.A.F.), όπου υπηρέτησε στο Κέντρο Εναέριου Ελέγχου στην Αθαλάσσα. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, Κήθ Τζόουνς, που υπηρετούσε ως Αξιωματικός Ελέγχου Πολεμικών Πτήσεων. Μετά τον γάμο τους το καλοκαίρι του 1945, και με το τέλος του πολέμου, αποφάσισαν να φύγουν για το Ηνωμένο Βασίλειο. Έτσι, εγκαταστάθηκαν στο Μπίλστον, επαρχιακή πόλη του Γουλβερχάμπτον, όπου και απέκτησαν τον γιο τους, Γκάβιν. To 1953, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μπίλστον. Το 1968 επέστρεψε μαζί με την οικογένειά της στην Αμμόχωστο, όπου άνοιξαν ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Μετά τα γεγονότα του 1974, κατέφυγε μαζί με τον σύζυγό της στο Στρατόπεδο Άντζιο, στις Βρετανικές Βάσεις Δεκέλειας, όπου παρέμειναν για δέκα μήνες, ενώ ο γιος τους επέστρεψε στην Αγγλία. Μετά από συνεχείς μετακινήσεις, εγκαταστάθηκαν τελικά στη Λέμπα της Πάφου, όπου έκτισαν ένα σπίτι με θέα στην άγρια φύση, στη θάλασσα και σε ένα περιβόλι. Οι επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής της υπήρξαν οι πιο παραγωγικές και οι πιο καθοριστικές για την καλλιτεχνική της πορεία.

Πέθανε τον Ιούλιο του 2007. Παρότι υπέφερε από άνοια τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της, ποτέ δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει. Τότε αντέγραφε συχνά παλιότερα έργα της. Υπάρχουν ωστόσο και πρωτότυπες δημιουργίες της εκεινης της τελευταίας περιόδου, που προέκυψαν από την επιλογή της να ζωγραφίσει οικεία και αγαπημένα της τοπία.

Η πρώτη ατομική της έκθεση έλαβε χώρα στο Curium Palace Λεμεσού (1980). Ακολούθησαν ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Γκαλερί Γκλόρια, Λευκωσία (1984), Wood Green, Λονδίνο (1988), Γκαλερί Ναΐφ Τέχνής, Κοβάτσιτσα (1989), Γενικό Κυπριακό Προξενείο, Νέα Υόρκη (1994), Μουσείο Ναΐφ και Περιθωριακής Τέχνης, Τζαγκοντίνα, (1995), Διεθνές Μουσείο Ναΐφ Tέχνης της Βραζιλίας, Ριο ντε Τζανέιρο (1996), Σπίτι της Φιλίας, Μόσχα (1996), Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα (1997), Peter’s Gallery, Λευκωσία (2005).

Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση του Γκάβιν Τζόουνς, της Διαχρονικής Γκαλερί, καθώς και ιδιωτικών συλλογών.

Θερμές ευχαριστίες στον Γκάβιν Τζόουνς.

18 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου 2018
ΘΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΩ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ
Δημήτρης Τσουανάτος

Το The Island Club παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του αυτοδίδακτου σχεδιαστή μόδας, εικαστικού καλλιτέχνη, και ποιητή Δημήτρη Τσουανάτου, με τίτλο Θα κινηματογραφήσω τις σκιές.

Ο Δημήτρης Τσουανάτος (γενν.1944) ίδρυσε το 1978, μαζί με τον αδερφό του, μουσικό Γιώργο Βανάκο, το Remember Fashion, μια μπουτίκ εμπνευσμένη από τη μετα-πανκ και New Wave σκηνή, με σκοπό να προτείνει έναν «πρωτοποριακό τρόπο ντυσίματος». Σύντομα το Remember Fashion έγινε ένα από τα πιο σημαντικά στέκια για την αθηναϊκη underground κουλτούρα. Τα σχέδια του Τσουανάτου, θεατρικά, φαντασμαγορικά και με αναφορές στην Do It Yourself αισθητική, αντλούν έμπνευση από τα κινήματα του Ντανταϊσμού, του Σουρεαλισμού και του Ρετρο-φουτουρισμού, επιρροές που αφομοιώνονται και εντέλει αναπτύσσονται σε μια γκάμα από πρωτότυπα γλυπτικά σύνολα, φτιαγμένα από ασυνήθιστα υλικά, όπως φελλό, πολυστερίνη, σωλήνες από καουτσούκ, διάφανο πλαστικό και φύλλα αλουμινίου. Για τις φωτογραφίσεις και την επίδειξη των έργων του, ο Τσουανάτος χρησιμοποιεί συστηματικά μη συμβατικούς χώρους, όπως την αυλή του Πανεπιστημίου του Neuchâtel στην Ελβετία, τις Πυραμίδες της Γκίζας, το μετρό του Λονδίνου, μια αρένα για ταυρομαχίες στη Μαδρίτη, καθώς και ένα πλοίο με προορισμό την Μύκονο.

Το 1984, εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Φως στο σκοτάδι της μέρας: Μετά – Προ – Σκέψεις, την οποία αφιέρωσε στον πρόωρα χαμένο γαμπρό του. Στη συνέχεια, ο Τσουανάτος συνέθεσε μια φιλόδοξη ανθολογία (Μεταπροσκέψεις Νο.2, 1991), που περιλαμβάνει ποιήματα, ιστορίες και κολάζ διερευνώντας πώς «τα καθημερινά ερεθίσματα του ανθρώπου θα οδηγήσουν αυτόν και τους συνανθρώπους του σε ένα καλύτερο μέλλον». Καθόλη τη διάρκεια της επεξεργασίας αυτού του υλικού, η πρακτική του καλλιτέχνη επεκτάθηκε στο βίντεο και τη γλυπτική.

Ο Δημήτρης Τσουανάτος ζει και εργάζεται στην Αθήνα, όπου ετοιμάζει και το τέταρτο βιβλίο του.

Στο The Island Club θα εκτεθούν 21 πρωτότυπα κολάζ από τις Μεταπροσκέψεις Νο.2 και, για πρώτη φορά, όλα τα βίντεο που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο. Τα εγκαίνια θα ακολουθήσει επίδειξη μόδας, μια επιλογή από τις συλλογές Gladiators Netronians & The Rythm of Shadows (1981), Wayfarers to space (1987), Anti-Gravity (1989), Τake a dive to paradise (1991), Protect (1993) και Sperm (2011).

Τίτλοι έργων που συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση:

Θα κινηματογραφήσω τις σκιές.
Ήταν μόνος ο μόνος. Υποκριτής του εαυτού του.
Ίσως σε συναντήσω σε ένα σημείο που οι ιδέες του καλού και της αγάπης θα είναι ελεύθερες να φιληθούν.
Στις πίστες τις πελώριες με μερικούς περαστικούς από την ζωή του.
Yποθετικά ιερός χώρος. Τα κυπαρίσσια χορεύουν τριγύρω και οι σταυροί αλλάζουν σχήμα για σένα κεριά φυτρώνουν στο χώμα σαν βασιλικοί που μυρίζουν κάψιμο. Κάτι σε καίει. Ίσως η φλόγα που ξέχασε να σβήσει.
Ωραία, λοιπόν δεν πιστεύετε σε τίποτα; Αλλά μην το πείτε στο νερό γιατί μπορεί να στερέψει…
Η φωτιά στο τζάκι. Και η γάτα νυσταγμένη έκλαιγε τις τετράγωνες μνήμες που στρογγύλεψαν το σήμερα.
Θα μάθεις από την βροχή τον αέρα το νέο που μπορεί να είναι παλιό για πολλούς αλλά όταν το μάθεις για σένα είναι νέο.
Τι να φας κρέας ή κοτολέτες ή ρύζι, τι να φας κρέας ανθρώπινο.
Το ύφασμα έσταζε κρυμμένο το χρώμα του πίσω από του ήλιου τον ορίζοντα.
Σαν μια τρύπα που βουλιάζει.
Ένας ατελείωτος διάδρομος που περιφέρεραι γύρω από την Γη.
Nα γαζώνει το ασυνήθιστο το πρωτοποριακό στο πορτοφόλι της συνήθειας.
Θεέ δεν με βοηθάς να πεθάνω πριν από σένα.
Να μακρύνουμε και να ενώσουμε τις λέξεις από όλα τα κράτη με ένα αλφάβητο για όλους.
Το καλλιτέχνημα της ιστορίας, μπακάλικο μιας γετονιάς.
Στους λάκκους με τα ξεχασμένα κόκκαλα.
Χωρίς τα παράσημα που θα τα δείχουν.
Τι μάσκα να βάλει η γη στο καρναβάλι;
Είχε αμφιβολίες πριν ο καθένας για τον εαυτό του.
Περιμένεις το λεωφορείο της γραμμής του «Αγίου Περίμενε» και ένα μήλο καθαρισμένο και μασημένο με ανοιχτό πάντα ένα στόμα που κουράζεται ακίνητο.

(Δημήτρης Τσουανάτος, Μεταπροσκέψεις Νο.2, 1991)

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τους Remember Fashion, Αλέξη Βασιλείου και Hugo Wheeler.
Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη.

Performance μόδας: Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου, 22:00
Tapper (Ελευθεριας 62, 3042, Λεμεσός)
Μουσική: Spivak
Συμμετέχουν: Αφροδίτη Κουπεπίδου, Κυριάκος Κυριακίδης, Ούλα Λουσίνσκα, Μαριέττα Μαυροκορδάτου, Γιάρα Κριστιάν Μένας, Άρης Mοχλούλης, Κοραλλία Στεργίδη, Garose Venera

1 – 8 Αυγούστου 2018
ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ
Σωφρόνης Σωφρονίου

6 Αυγούστου 2018
ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΗ ΧΙΟΝΑΤΗ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΝΤΙΣΝΕΫΛΑΝΤ
Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan

Το The Island Club, σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει δύο προβολές και μία έκθεση, που λειτουργούν παράλληλα και στους δυο χώρους. Συμμετέχουν ο συγγραφέας Σωφρόνης Σωφρονίου (Μαγνητική Βίβλος) και οι καλλιτέχνες Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan (Σταμάτησαν τη Χιονάτη στις πύλες της Ντίσνεϋλαντ).

Μαγνητική Βίβλος
Σωφρόνης Σωφρονίου

Μετά από ένα ταξίδι στην Ινδονησία στις αρχές του 2018, ο Σωφρονίου ανακάλυψε ότι περίπου το μισό υλικό που είχε καταγράψει καταστράφηκε εξαιτίας ενός ελαττωματικού USB. Στο μικρού μήκους βίντεο Μαγνητική Βίβλος χρησιμοποιούνται τεχνικές ανασύνθεσης της μνήμης σε μια προσπάθεια ανασκόπησης ενός από τα βασικά ερωτήματα του Chris Marker: «Απορώ πώς θυμούνται τα πράγματα αυτοί που δεν βιντεοσκοπούν, που δεν φωτογραφίζουν, που δεν ηχογραφούν.»

Ο Σωφρόνης Σωφρονίου γεννήθηκε στο Παλαιχώρι της Κύπρου. Σπούδασε ψυχολογία στη Λευκωσία και νευροεπιστήμες στη Νέα Υόρκη. Το πρώτο του βιβλίο, Οι πρωτόπλαστοι (Το Ροδακιό, 2015), τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος Κύπρου και με το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου μυθιστοριογράφου «Μένης Κουμανταρέας» της Εταιρείας Συγγραφέων Ελλάδας (2016). Το δεύτερο βιβλίο του έχει τίτλο Αργός σίδηρος (Αντίποδες, 2017).

Σταμάτησαν τη Χιονάτη στις πύλες της Ντίσνεϋλαντ
Johan Grimoprez, Joana Hadjithoma & Khalil Joreige, Pilvi Takala και Oraib Toukan

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα τεσσάρων ταινιών μικρού μήκους των καλλιτεχνών Johan Grimonprez, (Raymond Tallis – on tickling, 2017), Joana Hadjithoma και Khalil Joreige (FIDEL, 2014), Pilvi Takala (Real Snow White, 2009) και Oraib Toukan (When Things Occur, 2014). Οι ταινίες προσφέρουν τη δυνατότητα εξερεύνησης του τρόπου με τον οποίο η εικόνα και η ταυτότητα χειραγωγούνται, ελέγχονται και μεταδίδονται, καθώς κανείς έρχεται αντιμέτωπος με το απρόβλεπτο «άλλο».

Ο Johan Grimonprez κινείται στα όρια μεταξύ της πράξης και της θεωρίας, των εικαστικών τεχνών και του κινηματογράφου, του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας, με αποτέλεσμα το έργο του να απαιτεί διττή πρόσληψη από τον θεατή. Επιμελήθηκε εκθέσεις διεθνώς σε διάφορα μουσεία, όπως το Μουσείο Hammer (Λος Άντζελες), την Pinakothek der Moderne (Μόναχο) και το MoMA (Νέα Υόρκη). Τα έργα του βρίσκονται στις συλλογές του Centre Georges Pompidou (Παρίσι), του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του 21ου Aιώνα (Ισικάβαα) και της Tate Modern (Λονδίνο).

Οι κινηματογραφιστές και εικαστικοί καλλιτέχνες Joana Hadjithomas και Khalil Joreige συνυφαίνουν θεματικούς, εννοιολογικούς και φορμαλιστικούς δεσμούς ανάμεσα σε φωτογραφίες, βίντεο εγκαταστάσεις, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Η δουλειά τους δομείται γύρω από την παραγωγή διαφόρων μορφών γνώσης, την επανεγγραφή της ιστορίας, την κατασκευή φανταστικών πεδίων και τους σύγχρονους τρόπους αφήγησης. Τα έργα τους εκτίθενται και ανήκουν στις συλλογές ιδιωτικών και δημόσιων ιδρυμάτων, καθώς και μουσείων παγκοσμίως. Το 2017, τους απονεμήθηκε το βραβείο Marcel Duchamp, μετά την έκθεση του έργου τους με τίτλο Unconformities στο Centre Georges Pompidou (Παρίσι).

Η Pilvi Takala πραγματοποιεί παρεμβάσεις με περφόρμανς που επεξεργάζονται τις κοινωνικές δομές και θέτουν υπό αμφισβήτηση τους κανόνες και τα επίπεδα της ειλικρίνειας στη συμπεριφορά μας μέσα σε διαφορετικά κοινωνικά συμφραζόμενα. Αποφοίτησε από τη Φινλανδική Ακαδημία Καλών Τεχνών το 2006 και από το πρόγραμμα φιλοξενίας του Rijksakademie van beeldende kunsten (Άμστερνταμ) το 2009. Ατομικές εκθέσεις της παρουσιάστηκαν στο Bonniers Konsthall (Στοκχόλμη), στο Kunsthalle Erfurt και στο Kiasma Museum of Contemporary Art (Ελσίνκι) και στο Sorlandets Kunstmuseum (Kρίστιανσαντ). Έχει επίσης συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις στο MoMA PS1 και στο New Museum (Νέα Υόρκη), στο Palais de Tokyo (Παρίσι), στην Kunsthalle Basel (Βασιλεία), στο Witte de With (Ρότερνταμ) και στην 9η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης.

Η Oraib Toukan είναι καλλιτέχνης και υπότροφος Clarendon στη Σχολή Καλών Τεχνών Ruskin στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Μέχρι το φθινόπωρο του 2015 ήταν επικεφαλής του Τμήματος Τεχνών και του Προγράμματος Media Studies στο Κολλέγιο Bard στο Πανεπιστήμιο Al Quds της Παλαιστίνης. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στο Akademie der Künste (Βερολίνο), στο Heidelberger Kunstverein (Χαϊδελβέργη), στο Qalandia International (Παλαιστίνη), στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Γλασκώβης, στην Τριετή Asia Pacific, στο Μουσείο Τέχνης Mori (Τόκιο) και στην 11η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Sundry Modernism, Materials for a Study of Palestinian Modernism (Sternberg, 2017).

Επιμέλεια: Ντενίζ Αραούζου

Ευχαριστίες στους συμμετέχoντες, στη Helsinki Contemporary, στη zapomatik, στο Γιάγκο Χατζηγιάννη, στον Adrian Melis και στο Γιώργο Σωφρονίου και στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας.

23 Ιουνίου – 28 Ιουλίου 2018
ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΜΠΙΚΙΝΙ

Το The Island Club παρουσιάζει την έκθεση Στον Βυθό του Μπικίνι, που αναπτύσσεται με βάση ένα παράλληλο χρονολόγιο της φανταστικής υποβρύχιας πόλης του Βυθού του Μπικίνι και της σειράς των πυρηνικών δοκιµών που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ στην Aτόλη Μπικίνι το 1946. Η έκθεση περιλαµβάνει αυθεντικά σκίτσα, φόντα και προσχέδια από το στούντιο παραγωγής του «Μποµπ Σφουγγαράκη» στην Καλιφόρνια –υλικό της πρώτης σεζόν της σειράς (1999-2000), πριν οι µέθοδοι παραγωγής της οµάδας του Στίβεν Χίλενµπεργκ ψηφιοποιηθούν πλήρως – αλλά και φωτογραφικό υλικό από τις πυρηνικές δοκιµές στις Νήσους Μάρσαλ.

1942: Γεννιούνται ο Κύριος Ευγένιος Χάρολντ Καβούρης και ο Σέλντον Πλαγκτόν, στις 30 Νοεµβρίου.
1946: Οι ΗΠΑ ξεκινούν τις πυρηνικές δοκιµές µε το κωδικό όνοµα «Επιχείρηση Σταυροδρόµι» (“Operation Crossroads”) στην Ατόλη Mπικίνι. Οι κάτοικοι εγκαταλείπουν το νησί τους. Βγαίνει για πρώτη φορά δηµόσια ανακοίνωση πριν από τις εκρήξεις, τις οποίες θα παρακολουθήσει ένα επίλεκτο κοινό, συµπεριλαµβανοµένων και αρκετών δηµοσιογράφων.
1946-1951: Ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν αποφασίζουν να συνεργαστούν. Σε αυτό το διάστηµα δηµιουργείται ένα παράλληλο σύµπαν, το λεγόµενο «Σύµπαν του Πλαγκτόν», όπου ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν ανταλλάσσουν τις ζωές τους.
1946: Η βόµβα που θα µείνει γνωστή ως «Ελένη του Μπικίνι», µέρος της δεύτερης δοκιµής µε το όνοµα “Baker”, πυροδοτείται υποβρύχια στα είκοσι επτά µέτρα, προκαλώντας εκτενή µόλυνση.
1950: Μια µέρα του Ιουνίου, ο Κύριος Καβούρης και ο Πλαγκτόν είναι στην παραλία και χτίζουν ένα κάστρο στην άµµο. Έρχεται ένας νταής τύπος και τους το καταστρέφει. Αποκαλύπτεται έτσι ένας κρυµµένος µηχανισµός κάτω από το κάστρο, που τον εκτοξεύει στον αέρα.
Δεκαετία του 1950: Μετά από µια ατελείωτη και άκρως ψυχοφθόρα στρατιωτική θητεία, ο Κύριος Καβούρης πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη και αποκτά το “Rusty Krab”, έναν πτωχευµένο οίκο ευγηρίας, που αργότερα θα µετατρέψει στο εστιατόριο «Τραγανός Κάβουρας» (“Krusty Krab”).
1958: Η σειρά των πυρηνικών δοκιµών που πραγµατοποιούν οι ΗΠΑ από το 1946, φτάνουν πλέον τις είκοσι τρεις.
1961: Γεννιέται ο δηµιουργός του Μποµπ Σφουγγαράκη, Στίβεν Χίλενµπεργκ, στις 21 Αυγούστου.
1972: Ένας µικρός αριθµός κατοίκων επιστρέφει στην Ατόλη Μπικίνι.
1975: Οι νησιώτες επιστρέφοντας ανακαλύπτουν πως τελικά το νησί δεν είναι πια κατάλληλο να κατοικηθεί. Γίνεται για πρώτη φορά µήνυση εναντίον της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι κάτοικοι ζητούν µια επίσηµη ραδιολογική µελέτη στις Νήσους Μάρσαλ.
1986: Οι ΗΠΑ και οι κάτοικοι των Νήσων Μάρσαλ υπογράφουν τη σύµπραξη της ελεύθερης σύνδεσης, η οποία καθιστά τις Νήσους Μάρσαλ ανεξάρτητο κράτος. Την ίδια χρονιά, γεννιέται ο Μποµπ Σφουγγαράκης Τετραγωνοπαντελονής, στις 14 Ιουλίου.
1987: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης πετυχαίνει το τέλειο χάµπουργκερ, για πρώτη φορά.
1989: O Χίλενµπεργκ δηµιουργεί το “The Intertidal Zone”, ένα βιβλίο κόµικ όπου δίνεται µια πρώιµη εκδοχή του Μποµπ Σφουγγαράκη.
1990: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης αποκτά τον Γκάρυ για κατοικίδιο και τον Πάτρικ για φίλο.
1999: Το πρώτο επεισόδιο του «Μποµπ Σφουγγαράκη» έχει τίτλο «Ζητείται Βοήθεια» και µεταδίδεται την 1η Μαΐου.
2004: Ο Μποµπ Σφουγγαράκης συλλαµβάνεται επειδή δεν προσκάλεσε την αστυνοµία στο πάρτι του.
2005: Το βίντεο “We are Family” από το We Are Family Foundation (WAAF), που έχει στόχο την εξοικείωση των παιδιών µε την πολυπολιτισµικότητα, δείχνει τον Μποµπ Σφουγγαράκη και τον Πάτρικ, ανάµεσα σε άλλους χαρακτήρες κινουµένων σχεδίων, να τραγουδούν. Το βίντεο προκαλεί την αντίδραση µιας χριστιανικής συντηρητικής οργάνωσης στις ΗΠΑ, µε τον ισχυρισµό ότι ενθαρρύνει την οµοφυλοφιλία.
2011: Ανακαλύπτεται στη Μαλαισία ένα νέο είδος µύκητα, που ονοµάζεται Spongiforma squarepantsii.
2012: Το 173ο(α) επεισόδιο, µε τίτλο “Squiditis”, κάνει τον «Μποµπ Σφουγγαράκη» τη µακροβιότερη σειρά του Nickelodeon.
2014: Ένα εστιατόριο ονόµατι “Salta Burger”, εµπνευσµένο από τον «Τραγανό Κάβουρα», ανοίγει στη Ραµάλα.
2016: Το Πανεπιστήµιο Κολούµπια αποφαίνεται πως όλες οι Νήσοι Μάρσαλ που συµµετείχαν στις πυρηνικές δοκιµές είναι τώρα κατοικήσιµες, εκτός από την Ατόλη Μπικίνι.
2017: Ερευνητές του Πανεπιστηµίου Στάνφορντ ανακαλύπτουν µια αφθονία θαλάσσιας ζωής να αναπτύσσεται στον κρατήρα της Ατόλης Μπικίνι.
2018: Ένα πλαστό tweet ανακοινώνει πως η σειρά «Μπόµπ Σφουγγαράκης» πρόκειται να ολοκληρωθεί την 1η Μαρτίου.

Κείµενο: Άντρη Παναγιώτου, Ντενίζ Αραούζου

Όλα τα έργα είναι ευγενική παραχώρηση ιδιωτικής συλλογής
Πηγή φωτογραφικού υλικού: U.S. Army Photographic Signal Corps

21 Απριλίου – 9 Ιουνίου 2018
ΈΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟ
Απόστολος Γεωργίου

Η έκθεση Ένας πίνακας για τον αποχωρισμό βασίζεται σε ένα ζωγραφικό έργο του Απόστολου Γεωργίου, στο ιστορικό της επανάληψής του και σε μια ιστορία αποχωρισμού. Όταν το 2012 ο καλλιτέχνης ολοκλήρωσε έναν πίνακα (Άτιτλο, 2012), αποφάσισε να τον κρατήσει, καθώς έμεινε συνεπαρμένος μπροστά στην ιδιόμορφη φυσιολογία της ακέφαλης φιγούρας που είχε μόλις ζωγραφίσει. Ωστόσο, εξωτερικές πιέσεις τον ώθησαν να αποχωριστεί το έργο του ύστερα από κάποια χρόνια. Όμως πριν την απομάκρυνση του πίνακα από το εργαστήριο, ο Γεωργίου πραγματοποίησε ένα αντίγραφο, και λίγο αργότερα ένα δεύτερο αντίγραφο, μετατρέποντας έτσι αυτή την άσκηση επανάληψης σε ένα ζωγραφικό δίπτυχο. Έξι χρόνια μετά, και με αφορμή την έκθεσή του στο The Island Club, επιστρέφει σε αυτή την ιδιότυπη διαδικασία πολλαπλασιασμού με ένα καινούργιο σχέδιο, δηλαδή με μια πρόταση για μια καινούργια αφήγηση…

Ο Απόστολος Γεωργίου (Θεσσαλονίκη, 1952) έκανε σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Στη συνέχεια, αποφάσισε να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, απ’ όπου αποφοίτησε το 1975. Εγκαταστάθηκε στη Σκόπελο για δυο δεκαετίες, πριν μεταφέρει το εργαστήριό του στην Αθήνα, όπου και εργάζεται σήμερα. Εκθέτει συστηματικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Situations, 40-year retrospective, Frank F. Yang Art and Education Foundation, Σεντζέν, Κίνα (2018) / gb agency, Παρίσι, Γαλλία (2014, 2016) / Rodeo, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (2014, 2016) / Mακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα (2012) / EMΣΤ, Αθήνα, Ελλάδα (2011). Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: Der stinknormale Mann, Riesa Efau/Motorenhalle, Δρέσδη, Γερμανία (2017) / Documenta 14, Αθήνα – Κάσσελ (2017) / Shut Up and Paint, Εθνική Πινακοθήκη Βικτώριας, Αυστραλία (2016) / Cher(e)s Ami(e)s: Hommage aux donateurs des collections contemporaines, Centre Pompidou, Παρίσι, Γαλλία (2016) / See Sun and Think Shadow, Gladstone Gallery, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α (2016) / Ύπνος Project, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα, Ελλάδα (2016)

10 Μαρτίου – 14 Απριλίου 2018
₆C₇N₁H₈O₁₆S

Αντλώντας έµπνευση από την Ιαπωνική τελετή Kōdō (Ο Τρόπος του Θυμιάματος), η έκθεση ₆C₇N₁H₈O₁₆S προτείνει µια σειρά από οσφρητικές εµπειρίες που αναπτύσσονται γύρω από τις πρώτες ύλες της αρωµατοποιίας και ασκήσεις σύνθεσής τους.

Μαζί µε θυµιάµατα από το Κιότο και αιθέρια έλαια επιλεγµένα σε διάλογο µε την επιµελήτρια Ακίκο Μιγιάκε, το The Island Club παρουσιάζει αρώµατα από τους Πατρίτσιο ντι Μάσσιμο, Μαίρη Ραμσντέν, Μαγκαλή Ρέους, Πρεμ Σαχίμπ, Άντχαμ Φαραμάοϋι, Σέλια Χέμπτον, Άνταμ Χρίστενσεν και Νικολέττα Φιορρούτσι που δηµιουργήθηκαν µε τους Creative Perfumers κατά την διάρκεια ενός εργαστηρίου σε επιµέλεια του Fiorucci Art Trust.

Παράλληλα, η αρωµατοποιός της Floricienta Iuvenalis Χρύσα Γρηγορίου προσεγγίζει µέσω µιας νέας σύνθεσης την ιστορικά συστηµατική χρήση του αρωµατικού φυτού του νησιού, λάβδανου, το οποίο χρησιµοποιήθηκε στο Μεσαίωνα για την παραγωγή των Oiselets du Chypre (Πουλάκια της Κύπρου) και αργότερα για το φηµισµένο άρωµα του Φρανσουά Κοτί Chypre (1917).*

Το ₆C₇N₁H₈O₁₆S αναπτύσσεται γύρω από µια σειρά τόσο γλυπτικών όσο και λειτουργικών κατασκευών σχεδιασµένων από τον αρχιτέκτονα Δάκη Παναγιώτου ειδικά για την έκθεση.

22 Ιανουαρίου – 5 Μαρτίου 2018
SENSATIONNELLE NOVITÄT
Μάρτιν Γκέρλαχ και Ογκάουα Καζουμάσα

H έκθεση Sensationnelle Novität (Συγκλονιστική Καινοτοµία), παίρνοντας τον τίτλο της από το διαφηµιστικό υλικό για µια σειρά από κολλοτυπίες του Μάρτιν Γκέρλαχ, παρουσιάζει έργα των πρωτοπόρων της φωτογραφίας, Mάρτιν Γκέρλαχ και Ογκάουα Καζουµάσα.

Μάρτιν Γκέρλαχ (Μάρτιν Πήτερ Γκέρλαχ)
13 Μαρτίου 1846 – 9 Απριλίου 1918

Ο Γερµανο-αυστριακός φωτογράφος και εκδότης Μάρτιν Γκέρλαχ ήταν ανάµεσα στους πρώτους που πειραµατίστηκαν µε τη φωτογραφία. Η έκθεση συµπεριλαµβάνει οχτώ κολλοτυπίες από την έκδοση Festons und Decorative Gruppen nebst einem Zieralphabete aus Pflanzen und Thieren, Jagd, Touristen- und anderen Geräthen (1893), η οποία πρωτοκυκλοφόρησε στο ιστορικό και πνευµατικό πλαίσιο της Ζετσεσιονιστικής Βιέννης. Ήταν επίσης η πρώτη εκδόση του Γκέρλαχ που συµπεριλάµβανε αποκλειστικά φωτογραφικό υλικό. Τα ευφάνταστα κολάζ που παρουσιάζονται στην έκθεση έχουν επιλεγεί από µια εκτενή σειρά µε 146 κολλοτυπίες. Οι συνθέσεις του Γκέρλαχ αποτελούν καινοτοµία στο πλαίσιο της παράδοσης της βοτανολογικής ανθολόγησης — όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, η επιθυµία του να “προσφέρει περισσότερα αντί λιγότερα” είχε ως αποτέλεσµα τα κολλάζ του να αποτελούν, εν τέλει, “ένα συνονθύλευµα θεµάτων”.

Ογκάουα Καζουμάσα (γνωστός και ως Ογκάουα Καζούμα ή Ογκάουα Ισσίν)
29 Σεπτεμβρίου 1860 – 6 Σεπτεμβρίου 1929

Ο Ιάπωνας φωτογράφος, τυπογράφος και εκδότης Ογκάουα Καζουµάσα αναγνωρίζεται ευρέως ως πρωτοπόρος στον τοµέα της φωτογραφίας και της φωτοµηχανικής εκτύπωσης στην Περίοδο Μεϊτζί. Μυήθηκε στη φωτογραφία ήδη από τα 15 του, ενώ αργότερα ταξίδευσε στη Βοστώνη όπου εκπαιδεύτηκε στη φωτογραφία πορτρέτων και την τεχνική στεγνής πλάκας. Ο Ογκάουα ήταν από τους πρώτους που παρείχαν εικόνες από την Περίοδο Μεϊτζί στο ευρύτερο κοινό, ενώ η συνεισφορά του στην κατανόηση της εποχής του πέρα από τα σύνορα της Ιαπωνίας θεωρείται ανεκτίµητη. Αν και είναι πρωτίστως γνωστός για τις κολλοτυπίες και µεσοτονικές εκτύπωσεις του, χρησιµοποίησε πολλές ακόµα τεχνικές όπως την αµβορτυπία, την εκτύπωση µε αλβουµίνη, την πλατινοτυπία και την στερεογραφία. Η έκθεση Sensationnelle Novität παρουσιάζει τέσσερις κολλοτυπίες του Ογκάουα που απεικονίζουν λουλούδια.